«ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ» («UNA GIORNATA PARTICOLARE» – 1977, σκην. Ettore Scola) – Μέρος δεύτερο

ΣΚΗΝΗ: Έχοντας αποκαλύψει στη –σοκαρισμένη- Αντονιέτα (Sophia Loren) ότι είναι ομοφυλόφιλος, ο Γκαμπριέλε (Marcello Mastroianni) αποχωρεί συντετριμμένος (δες προηγούμενη ανάρτηση). Μετανιωμένη για όσα προηγήθηκαν, η Αντονιέτα τον επισκέπτεται ύστερα από λίγο στο διαμέρισμά του. Εκεί, αφού του αποκαλύπτει πόσο δυστυχισμένη είναι στο πλευρό ενός συζύγου που την περιφρονεί και την απατά, τον αγκαλιάζει τρυφερά και του ψιθυρίζει στο αυτί:

-Μ’ αρέσεις, Γκαμπριέλε… Ετσι όπως είσαι. Τα λόγια που μου είπες… δεν με νοιάζουν τα άλλα.

Ο Γκαμπριέλε αποτραβιέται από την αγκαλιά της και λέει μελαγχολικά:

-Είσαι καλή.

Κάθεται σε μια καρέκλα. Η Αντονιέτα πλησιάζει, σκύβει και του χαϊδεύει τα μαλλιά,  λέγοντας:

-Τον εαυτό μου σκέφτομαι…

Η ενθουσιώδης φωνή του φασίστα εκφωνητή σκεπάζει τη σιωπή τους. Η Αντονιέτα παίρνει το χέρι του και το ακουμπά στη στήθος της. Κλείνοντας τα μάτια της από ευχαρίστηση, του ψιθυρίζει:

-Μου αρέσει να με αγγίζεις…

Ο Γκαμπριέλε παραμένει ακίνητος, σαν παγωμένος. Εκείνη αρχίζει να τον φιλά απαλά σε όλο το πρόσωπο, ακουμπά τα χείλη της στα δικά του χείλη. Εκείνος εξακολουθεί να μην αντιδρά. Τα φιλιά της γίνονται πιο παθητικά καθώς τον ξαπλώνει σιγά-σιγά στο πάτωμα. Ο Γκαμπριέλε κλείνει τα μάτια, αφήνοντας στην Αντονιέτα το ρόλο του άνδρα. Τον φιλά στο λαιμό, απλώνει το χέρι της και αρχίζει να τον χαϊδεύει πάνω από το παντελόνι. Ο Γκαμπριέλε ξυπνά ερωτικά και η Αντονιέτα του κάνει έρωτα. Λίγο αργότερα, όταν όλα έχουν τελειώσει, του εξομολογείται:

-Περίεργο. Δεν νιώθω καμία ενοχή, τ’ αντίθετο μάλιστα… Μ’ εκείνον ποτέ δεν ήταν έτσι. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι έτσι. Εσύ;

Ο Γκαμπριέλε της απαντά με κουρασμένη φωνή:

-Δεν είναι πως δεν μπορώ να κάνω έρωτα με γυναίκα… Είναι διαφορετικό, απλά. (Σωπαίνει λίγο) Ήταν όμορφα… αλλά δεν αλλάζει κάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News