«ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑΣ» («LE JOURNAL D’ UNE FEMME DU CHAMBRE» – 1964, σκην. Luis Bunuel)

ΣΚΗΝΗ: Η μαντάμ Μοντέιγ (Francoise Lugagne), μια ψυχρή σεξουαλικά γυναίκα που έχει έναν ερωτικά αχόρταγο σύζυγο (Michel Piccoli), εξομολογείται το πρόβλημά της στον ιερέα (Jean-Claude Carriere) που την επισκέπτεται.

-Ο άνδρας μου, πάτερ, είναι πολύ ρωμαλέος, δυστυχώς…

-Δυστυχώς; Μα, γιατί λέτε δυστυχώς;

-Είναι δυνατός, απ’ τη φύση του… Δυσκολεύομαι να το πω…

-Να το πείτε. Εκτός από εξομολογητής σας, είμαι και φίλος.

-Το ξέρω, και σας έχω μεγάλη εμπιστοσύνη… Καταλαβαίνετε, ο σύζυγός μου έχει απαιτήσεις… Είναι δυνατός, δραστήριος… Κι εγώ δεν μπορώ να του δώσω αυτό που χρειάζεται… Δεν μπορώ.. Ειλικρινά δεν μπορώ… (χαμηλώνει το βλέμμα της). Κι αυτό με κάνει και υποφέρω.

(Ο παπάς βγάζει ένα μαντήλι από το ράσο και σκουπίζει αμήχανος τα γυαλιά του) Δεν καταλαβαίνω… Τι μπορώ να κάνω για σας;

-Να με συμβουλεύσετε…

-Μα, τι μπορώ να σας πω;

-Δεν ξέρω… Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο… Θέλω να πω… ίσως υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιο… (διστάζει). Κάποια χάδια που…

(Ο παπάς δείχνει ενοχλημένος) Γίνετε πιο σαφής. Υπάρχουν χάδια (υψώνει το δάκτυλο επιτιμητικά) και χάδια!… Και συμβαίνει συχνά αυτό;

-Ο σύζυγός μου είναι τόσο δυνατός άνδρας… Ως και δυο φορές την εβδομάδα…

(Κατάπληκτος) –Δυο φορές την εβδομάδα; Είναι πολύ, είναι πάρα πολύ! Ακόμα και για ένα δυνατό άνδρα… (σηκώνεται όρθιος). Πάντως, αυτό που έχω να πω είναι ότι εσείς δεν πρέπει να νιώθετε καμία ηδονή μ’ αυτό.

-Α, γι’ αυτό να είστε σίγουρος, πάτερ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News