«ΝΥΧΤΑ ΓΑΜΟΥ» (1967 – σκην. Γιάννης Δαλιανίδης)

ΣΚΗΝΗ: Ο Σαλονικιός, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, Ιάκωβος (Τζακ) Ιορδανίδης (Κώστας Βουτσάς), νιόπαντρος με την Πέπη (Μάρθα Καραγιάννη) περνά την πρώτη νύχτα του γάμου σε ένα ξενοδοχείο στο Καβούρι, όταν ανακαλύπτει ότι στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο βρίσκεται –εντελώς συμπτωματικά- ο πρώην αγαπημένος της γυναίκας του, Θάνος (Φαίδων Γεωργίτσης), επίσης νεόνυμφος με την Τζένη (Μπέττυ Αρβανίτη). Γεμάτος οργή προσπαθεί, μέσω του τηλεφωνικού κέντρου, να επικοινωνήσει με τη μητέρα του για να τη συμβουλευτεί, ενώ η γυναίκα του παρακολουθεί έκπληκτη τα καμώματά του. Αγανακτισμένος από την καθυστέρηση, μονολογεί:

-Μισή ώρα να σε δώσουν Θεσσαλονίκη…

-Τι να την κάνεις τη Θεσσαλονίκη;

-Να μιλήσω με τη μαμά μου.

-(Ειρωνικά) Να μιλήσει με τη μαμά του… Ο μπέμπης!

-Μάλιστα, ο μπέμπης! Αλλά πρέπει να ξέρεις κυρία μου ότι όταν μου έρχονται ανάποδα τα πράγματα πάντα μιλάω με τη μαμά μου. Μαμά, τι να κάνω; Κι αυτή με λέει πάντοτε το σωστό. Ποτέ δεν κάνει λάθος. Γι’ αυτό κι εγώ την ακούω τη μαμά μου πάντα.

-Ναι, ναι, ναι. Αυτά όμως, πριν από το γάμο. Οταν ένας άντρας παντρεύεται, κι αν θέλει να λέγεται άντρας, παύει να ακούει τη μαμά του και ακούει τη γυναίκα του. Γιατί αλλιώς…

-Αλλιώς, τι αλλιώς;

-Αλλιώς τα μαζεύει και επανέρχεται στη μαμά του. Μ’ εννοείς τι εννοώ, ντάρλινγκ;

-Σ’ εννοώ, αλλά εγώ θα πάρω τη μαμά μου! (Χτυπά το τηλέφωνο) Μαμά; Μαμά, εσύ..; Ναι, εγώ… Ναι καλέ, τις φοράω τις φανέλες μου. Ακου να δεις… (Κάτι του λέει από την άλλη άκρη της γραμμής) Τα φουντούκια; Αμ, δεν μου χρειάστηκαν τα φουντούκια! Μαμά, άκου… Ακου να σε πω, για! Μαμά, με συμβαίνει κάτι τρομερό… Βρίσκομαι σε ψυχική αναστάτωση… (Εκείνη την στιγμή η Πέπη αποσυνδέει την συσκευή) Κλικ; Τι κλικ;

-Ασε τις ανοησίες…

-Γιατί με το έκλεισες, βρε, το τηλέφωνο;

-Για να μην ανησυχείς τη μαμά. Ορίστε, πήρε ο κύριος τη μαμά του για να της πει ότι συμβαίνει κάτι τρομερό… Η Πέπη… Τι σου έκανε η Πέπη;

-Αυτό που με έκανε η Πέπη.

-Τίποτα δεν σου ’κανε η Πέπη.

-(Αγανακτισμένος) Τίποτα…

-Ναι. Τίποτα απ’ ό,τι  φαντάζεται το κουτό σου το μυαλό. Ηταν ένα περαστικό φλερτ… Σαν κοπέλα κι εγώ είχα ένα φλερτάκι. Πού ζούμε, Θεέ μου; Στο Μεσαίωνα;

-Δεν ζούμε στο Μεσαίωνα… Καθόλου δεν ζούμε στο Μεσαίωνα. Αλλά, φλερτ… Τι φλερτ ήταν αυτό πια, δυο χρόνια;

-Τι σημασία έχουν τα χρόνια; Τα φλερτ των 24 ωρών να φοβάσαι, όχι των δύο ετών.

-Μωρέ, και των δύο ετών έχουν πολλά εικοσιτετράωρα μέσα!

-Μην μου πεις ότι εσύ δεν είχες κανένα φλερτ, τριάντα δύο χρονών άντρας. Οχι, μην μου το πεις, γιατί θα πέσεις στην εκτίμησή μου.

-Είχα…

-Ε, να ’το που το λες!

-Τι να το πω; Το λέω. Είχα, αλλά δεν της έδωσα ραντεβού την πρώτη νύχτα του γάμου μου, στο ίδιο ξενοδοχείο, και με τις πόρτες αντικριστές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News