Δεν είναι μόνο ο ήχος τους που μου τριβελίζει το μυαλό, είναι η ψύξη που παράγουν – η οποία σκάει με 1.000 χλμ./ώρα πάνω στο κορμί μου, στο αναπνευστικό μου σύστημα…

Όπως για πάρα πολλά πράγματα, έτσι κι εδώ, οι μισοί λατρεύουν τα air conditions και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά. Και είναι και οι άλλοι μισοί, οι οποίοι μπορούν πολύ εύκολα να ζήσουν χωρίς αυτά. Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Ναι, φυσικά και δεν θέλω να εργάζομαι και να κινούμαι σε ένα περιβάλλον που συνυπάρχουν ιδρωμένοι άνθρωποι, αλλά από το σημείο αυτό μέχρι και τα ολόκληρα κομμάτια πάγου πάνω στο γραφείο σου, υπάρχει απόσταση. Ίσως να έχει το ίδιο μήκος με εκείνη που διήνυσε ο  Αμούνδσεν – από τη Νορβηγία στην Ανταρκτική. Υπερβολή αυτό που έγραψα;

Όχι. Υπερβολή είναι να μπαίνεις μέσα σε επιχειρήσεις ή καταστήματα -όλα αυτά, στο ξεκίνημα του Ιουνίου κι ενώ ο καιρός δεν θυμίζει ακόμα ζεστό καλοκαίρι, βρέχει και φυσάει- και να είναι στο «φουλ» η ένταση του air condition, στους… 19 βαθμούς. Έχετε τρελαθεί; Κρυώνουμε! Τρέχουν οι μύτες μας, φτερνιζόμαστε. Φοράμε μακρυμάνικα για να μην κρυώνουμε, βγαίνουμε έξω και ζεσταινόμαστε-σκάμε, μπαίνουμε πάλι στον κλιματιζόμενο χώρο και αρρωσταίνουμε. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές γνώριζα τουλάχιστον 20 άτομα που είχαν συμπτώματα κρυώματος από air conditions – αυτή η μάστιγα. Δηλαδή, αν τώρα συναντιέσαι με τόσο κρύο, τους υπόλοιπους μήνες του καλοκαιριού, τι πρόκειται να γίνει; Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που χρειάζονται παραπάνω δροσιά. Επίσης, όπως έγραψα και πιο πάνω, δεν πρέπει να «λιώνεις» μέσα σε έναν κλειστό χώρο. Αλλά όχι τόση ψύξη από τώρα, ρε παιδιά, όχι τόσες γενναίες δόσεις φρέον…

Για παράδειγμα, παρκάρεις στο γκαράζ του σούπερ μάρκετ -έχοντας κάνει ήδη μια διαδρομή κατά την οποία ζεστάθηκες- μπαίνεις στο κατάστημα και νιώθεις ότι είσαι κατευθείαν στο ψυγείο με τα αλλαντικά – όχι μπροστά του, μέσα, η γραβιέρα σε χαιρετά. Κρυώνεις. Δεν δροσίζεσαι, απλώς: Κρυώνεις. Αυτή η συνθήκη επικρατεί στο σώμα σου, είναι υπαρκτή. Βγαίνεις ξανά έξω με τα ψώνια ανά χείρας, πας προς το αυτοκίνητο. Πλέον, η ημέρα σού φαίνεται πιο ζεστή, ενώ δεν είναι τόσο. Απλώς, εσύ γύρισες από τα χιόνια και ψάχνεις για σαλέπι. Μπαίνεις σε μαγαζί με ρούχα, θες να αγοράσεις ένα πουκάμισο. Κρυώνεις τόσο, που δεν μπορείς να γδυθείς – «συγγνώμη, μήπως έχετε γάντια;».

Εννοείται ότι δεν σιχαίνομαι τα ίδια τα air conditions, αλλά δεν μπορώ εκείνους που τα χειρίζονται. Που έχουν μάθει να πατούν το “on” και να μετατρέπουν σε Σιβηρία κάποια τετραγωνικά που έχουν τοίχους γύρω τους. Αυτό με το οποίο δεν μπορώ να συμβιώσω είναι η άνευ λόγου υπέρμετρη χρήση των κλιματιστικών.

Ηρέμησε, λοιπόν. Είναι πολύ νωρίς, ακόμη, για αυτές τις υπερβολές. Καταστρέφεις το περιβάλλον, κρυώνεις τους συνανθρώπους σου, καις ρεύμα, το πληρώνεις, και τόσα άλλα, δίχως αξιολογική σειρά – χωρίς, κιόλας, να κάνει τόση ζέστη.

Είμαι έτοιμος, επίσης, να ιδρύσω μια ΜΚΟ για την προστασία συνανθρώπων από την αλόγιστη χρήση των μηχανημάτων αυτών, τους Bαλλόμενους Aπό Ψυχρές Ριπές Αir condition. "Βαψυριπair" – ή κάτι τέτοιο.  

Σας παρακαλώ, όχι άλλη ψύξη. Μια χαρά διατηρούμαι και με λιγότερη από αυτή. Να βάλω ένα κονιακάκι τώρα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News