Aναρωτιέμαι πώς θα σας φαινότανε να γράψω και μια φορά απλά τι σκέφτομαι ως ταξιδιώτης του σύμπαντος κόσμου, εδω στην Αθήνα, καθώς ξημερώνει η πρώτη μέρα του δωδέκατου μήνα του 2009. Ειλικρινά, απλά και χωρίς περιστροφές. Τι σκέφτομαι εγω, αυτό το ασημαντότατο ένα επτάκις δισεκατομμυριοστό του πληθυσμού της Γής που μας φιλοξενεί, για λίγο, όλους εμάς τούς περαστικούς αστροναύτες της.

Το έχετε σκεφτεί οτι είμαστε αστροναύτες; Ταξιδεύουμε στο σύμπαν. Στον κάθε πλανήτη που φτάνουμε διαπλάθουμε ένα σώμα με υλικά που μπορεί να τα βρεί κανείς μόνο στον συγκεκριμένο πλανήτη και, φεύγοντας, τα αφήνουμε όλα εκεί που τα βρήκαμε. Δεν πέρνουμε μαζί μας ούτε έναν κόκκο άμμου απο την αμμουδιά που περπατήσαμε, ούτε μια σταγονίτσα Η2Ο, δάκρυ, ιδρώτα ή αίμα. Τίποτα. Ούτε ένα τόσο δά απειροελάχιστο μικροσωματίδιο στην νανοκλίμακα. Φεύγουμε όπως ερχόμαστε, χωρίς τίποτα. Μια ενέργεια μόνο φέρνουμε μαζί μας, που οι περισσότεροι απο μας την λέμε «ψυχή» (αλλά μπορούμε να συζητάμε ώρες για το τι εννοεί ο καθένας μας όταν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη). Κανείς δεν ξέρει απο πού την φέρνουμε και που την πάμε πάλι φεύγοντας αυτήν την ενέργεια― την χρησιμοποιούμε άραγε και στο υπόλοιπο ταξίδι ή την διασκορπίζουμε πιά στο μέγα αρμονικό σύμπαν που μας περιέχει και μας κάνει όλους και όλα Ενα;

Δεν είναι ερωτήματα αυτά για να απαντηθούν βέβαια.
Απασχολούν όμως τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό συνειδητά. Ο Δεκέμβριος του 2009. Τι σημαίνει αυτό; Τι σήμαινε ο Δεκέμβριος του 1949 που δεν είχα εγω ακόμα φτάσει στον πλανήτη και τί ο Δεκέμβριος του 1969 που ήμουν 16 χρονών και είχαμε χούντα; Φτιάξαμε ένα τεράστιο αληθινό δέντρο μέχρι το ταβάνι εκείνη τη χρονιά στην Κερασούντος και το σπίτι ήτανε τίγκα στούς κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς είχαμε καλεσμένους και στο τραπέζι της τραπεζαρίας στρώθηκε η πράσινη τσόχα και όλοι παίζανε ρουλέττα ή black-jack ή και τριανταμία. Το φλουρί στην Βασιλόπιττα έπεσε στον Τζώρτζη. Η μαμά φορούσε ένα φόρεμα με μεγάλο ντεκολτέ στην πλάτη που της πήγαινε πολύ και ήταν όλο το βράδυ σκασμένη στα γέλια. Αφού ήμουν 16 εκείνη ήταν 40 και ο μπαμπάς 41. Φορούσε το σμόκιν του που είχε φέρει απο την Αλεξάνδρεια και ήταν κούκλος.

Ολα αυτά βέβαια κάπου υπάρχουνε αποθηκευμένα και κάποια στιγμή κάποιος που θα ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο υλικό θα κάτσει και θα το μοντάρει. «Υπάρχουνε» εννοώ στην πνευματική τους διάσταση. Γιατί στην υλική τους μορφή δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν. Αν η ύλη δεν ήταν συνεχής ροή άϋλη, συνεχώς μεταμορφούμενη, η τρισδιάστη πραγματικότητα θα καταπλακωνότανε απο την ίδια της την συνέχεια με αποτέλεσμα ένα απερίγραπτο σκουπιδαριό ― φανταστείτε πάνω στην στιγμή που έκατσε η μπίλια στο 13 και πήρε ο μπαμπάς 360 δραχμές να έχει κάτσει η στιγμή που η Μπέμπο έβαλε κι΄άλλη μούς σοκολάτα στο πιάτο της και πάνω απ’ την μούς και την Μπέμπο να ερχότανε να παρκάρει το οικογενειακό Taunus 17m και η στιγμή που εγώ, στον Πάνορμο της Μυκόνου προσπαθούσα να κρύψω τη στύση μου τον επόμενο Ιούλιο, ενω η γιαγιά μου η Ελισάβετ έφτιαχνε πυργάκια απο άμμο στον αγιο Φωκά, στην Τηνο, ντάλα καλοκαίρι του 1887.

Δεν συμβαίνει έτσι. Ολα είναι ρευστά και αυτό που αποκαλούμε «ύλη» είναι και αυτό σε συνεχή ροή και μεταμόρφωση με αποτέλεσμα τίποτα να μην στέκεται σταθερό στη θέση του ούτε για ένα τρισεκατομυριοστό του δευτερολέπτου. Αρκεί να σας θυμίσω αυτά που γράφουν όλα τα περιοδικά, οτι το μεγαλύτερο μέρος της σκόνης που μαζεύουμε στα σπίτια μας, είναι τα ίδια μας τα κύτταρα που ανανεώθηκαν με καινούργια και τα παλιά γίνανε σκόνη, μαζί με το χώμα που κουβάλησε ο γυιός μας ερχόμενος απο το γήπεδο του μπάσκετ και τη σταχτη απ’ τα τασάκια που βαρεθήκαμε ν’ αδειάσουμε μετά το ρεβεγιόν και τα πήρε ο αέρας καθώς κλείναμε τα παντζούρια.

Αυτά. Καλό μήνα Δεκέμβριο. Και μην διανοηθείτε καν οτι μιλάω για κάτι το συγκεκριμένο, απλώς, να , ζωή είναι που κυλάει και χύνεται ακατάπαυστα στο σύμπαν που κι’ αυτό χύνεται όλο μέσα στο μυαλό μας και καταφέρνει να χωρέσει εκεί για λίγο, μέχρι να γίνει η επόμενη μεγάλη έκρηξη που θα τινάξει το κρανίο μας πέρα απο την στρατόσφαιρα και θα το διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη χωρίς, συγχρόνως, να πάθει το παραμικρό αφού το σύμπαν είναι εντελώς ακίνδυνο και απλώς παίζει τρελλά παιχνίδια για να μην πλήττουμε.
Οπως όταν τινάζεις το τραπεζομάντηλο απο το μπαλκόνι μετά το Κυριακάτικο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και όλα τα ψίχουλα ανασυγκροτουνται και φτιάχνουν μια πουτίγκα στην Βόρειο Σκωτία πέντε αιώνες αργότερα…

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News