«Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας, δεν με συγκινούν ιδιαίτερα  οι ταινίες σας», ήταν τα λόγια του πατέρα μου, όταν φουσκωμένη από ανεξέλεγκτη  έπαρση, του σύστησα σ΄ ένα τραπεζάκι του «Περίπτερου 18», τον  Θόδωρο Αγγελόπουλο.

«Δεν με συγκινούν οι ταινίες σας»! Ένιωσα όλα τα συμπτώματα του εμφράγματος: Ιδρώτας, ταχυπαλμία, ένας τρομερός πόνος στο στήθος και στην πλάτη και η γη να χάνεται κάτω από τα  πόδια μου. Δώστε μου άδικο, δηλαδή. Όταν συναντάς τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, βασικά, η πρώτη σου προτεραιότητα δεν είναι να του πεις ότι δεν σου αρέσουν οι ταινίες που γυρίζει. Ακόμα κι αν αυτό είναι, όντως, αλήθεια «Και ποιες ταινίες σας συγκινούν, κύριε Διακογιάννη;»  To πρόσωπο του Αγγελόπουλου, καθώς ρωτούσε, ήταν πιο ανεξιχνίαστο κι από το άγαλμα της Σφίγγας – δεν καταλάβαινες αν είχε προσβληθεί βαθύτατα, από τη διαπλανητική χοντράδα,  αν διασκέδαζε τρελά ή αν απλώς, βαριόταν θανάσιμα όλη τη φάση.

«Εγώ, maitre…» (τον είπε μετρ, πάλι καλά που δεν του ζήτησε κι ένα ουίσκι και πρώτο τραπέζι) «εγώ, λοιπόν είμαι της γαλλικής σχολής,  κυρίως της nouvelle vague», συνέχισε, πανευτυχής, σε πλήρη άγνοια κινδύνου της επερχόμενης πατροκτονίας, ο αθλητικογράφος μπαμπάκας. «Μου αρέσουν ο Σαμπρόλ και ο Γκοντάρ. Και οι γυναίκες στο γαλλικό σινεμά. Αξεπέραστες. Αγαπούν τις γυναίκες, οι Γάλλοι σκηνοθέτες, είναι ερωτικές και μυστηριώδεις οι γυναίκες  τους. Η Φανύ Αρντάν, η Ζαν Μωρώ, η Ντενέβ, η Φρανσουαζ ντ’ Ορλεάκ, κρίμα που πέθανε νέα. Και οι παλιές, η Σιλβάνα Μαγκάνο, η Αννα Μανιάνι -τι γυναίκα, αλλά φυσικά  τώρα φεύγουμε από τη Γαλλία, δεν έχει σημασία, έχω αδυναμία και στον ιταλικό νεορεαλισμό. Τον Βισκόντι, τον Ντε Σίκα, τον Ροσελίνι, αυτοί μάλιστα, αυτοί ήταν σκηνοθέτες, αυτές ήταν ταινίες: δεν θα ξαναγίνει ποτέ ένας δεύτερος «Κλέφτης Ποδηλάτων». Στις μοντέρνες ταινίες εγώ, maitre, βαριέμαι».

«Θεε μου, αν υπάρχεις, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να μου στείλεις λίγο από το δυνατότερό σου κράκ», προσευχόμουν-μάλλον ανορθόδοξα και καθώς ο αθλητικογράφος μπαμπάκας συνέχιζε με τέρμα γκάζια να επιμορφώνει τον (αδαή, κατά τη γνώμη του;) Θόδωρο Αγγελόπουλο στη δύσκολη τέχνη του κινηματογράφου. 

Τα βαριά ναρκωτικά που ευχόμουν να μου δώσει κάποιος δεν είχαν πια νόημα. Σε πείσμα κάθε λογικής, τα δύο θεριά, πέρασαν από το σινεμά (σ’ευχαριστώ Παναγίτσα μου) στη μπάλα.

«Κι εγώ πρέπει να σας πω ότι δεν εκτιμώ το ποδόσφαιρο»  συνέχισε, με απόλυτα ήρεμη φωνή – και την ίδια Ανεξιχνίαστη Έκφραση ο Μετρ.

«Aλίμονο κι αν το αγαπούσατε, κύριε Αγγελόπουλε. Έτσι όπως κατάντησε, είναι  όχι απλώς «παράγκα» όπως τη λένε, αλλά  κάτι  χειρότερο – c’ est le bordel. Eσείς είστε άνθρωπος του πνεύματος, πώς να εκτιμήσετε αυτή την κατάντια;»

Μίλησαν όμως: Για παλιές ομάδες και συλλόγους, για φάσεις και κόρνερ και πρωταθλήματα, για τη «Μεγάλη Απόδραση των 11»,  για παίκτες παλιούς και  θρυλικούς και γίγαντες  του κλασσικού στίβου. Κυρίως μιλούσε ο Αγγελόπουλος, κάνοντας αθλητικό κήρυγμα στο Διακογιάννη, σε μια χορογραφημένη αντιστροφή της προηγούμενης «διάλεξης». Ήξερε πολλά για τον αθλητισμό, καταλάβαινε πιο πολλά και θα έλεγε ακόμα  περισσότερα, αν οι πιέσεις από διάφορες φράξιες τριγύρω δεν τον υποχρέωναν να αποχωρήσει.

Τα δύο θεριά. Από άλλη ζούγκλα το καθένα. Που είδαν μέσα στα μάτια του απέναντι, την απόλυτη, την έτοιμη να σπάσει κόκκαλα ειλικρίνεια-ως ύψιστη απόδειξη αλληλοσεβασμού. Και που κάθισαν, με μεγάλη ευγένεια, πάντα στον πληθυντικό, να κάνουν κοζερί για πλάνα, ταινίες, σενάρια, φάσεις, μια συζήτηση με άρωμα «καλλιστείων» για  το αν, τελικά είναι πιο ωραίες οι ξανθές πρωταγωνίστριες από τις μελαχρινές.

«Εγώ έχω γυναίκα κοκκινομάλλα». Εκμυστηρεύτηκε ο μετρ στον μπαμπάκα – το μόνο προσωπικό στοιχείο που ρίσκαρε να αποκαλύψει. (Προστάτευε την ιδιωτική του ζωή σαν Κέρβερος. )

«Κοκκινομάλλα;» Μάσησε  σαν χάνος το δόλωμα ο δικός μου. Σαν τη Ρόμυ Σνάϊντερ στο «Σημασία έχει ν΄αγαπάς»; «Όχι, καμία σχέση μεταξύ τους. Αλλά αφού το έφερε η κουβέντα, υποθέτω ότι και αυτή είναι μια ταινία που σας συγκινεί;».

«Την ταινία, τη βρίσκω κάπως μέτρια. Με συγκινεί όμως ο τίτλος της…», εκτόξευσε την τελευταία του ρουκέτα ο μπαμπάκας – που τελικά, αποδείχτηκε γκολ από τα αποδυτήρια. «Συμφωνούμε απολύτως…» ήρθε η αβίαστη απάντηση του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μαζί με μια ανθυπο-υποψία χαμόγελου. Ξαφνικά, η μέγγενη της αμηχανίας χαλάρωσε – και μέσα στο κρανίο μου επικρατούσε σχετική ηρεμία.

«L important, c’est d’ aimer!» γαλλοφώνησε πληθωρικά ο μπαμπάκας.

«Σημασία έχει ν’αγαπάς…» μετέφρασε, πολύ σιγά, σχεδόν ψιθυριστά,  απευθυνόμενος σε κανέναν ιδιαίτερα, ο Μύθος.

Κι αυτή, ήταν, η τελευταία φορά στη ζωή μου, που είδα τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

ΥΓ. Κουράγιο στους οικείους του για το μεγάλο πλήγμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News