Εάν στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών η πολιτική κατήντησε εν πολλοίς πεδίο διαφθοράς και διαπλοκής, το σεξ είχε ακόμα χειρότερη μοίρα: Έγινε κομμάτι του λάιφ-στάιλ.  

 

Από τα μέσα κιόλας των ‘80ς, τα νέου τύπου ΜΜΕ ανέλαβαν να απαλλάξουν την κοινωνία από τα κόμπλεξ κι από τα ταμπού της. Να τη μυήσουν στις απολαύσεις και τις ηδονές. 

Η λέξη «αποενοχοποίηση» έγινε πασπαρτού που εκπορευόταν από τα πιο ετερόκλητα χείλη και δικαίωνε σχεδόν τα πάντα: Απ’ την ημίγυμνη φωτογράφιση της Δήμητρας Γαλάνη για το PlayBoy -“beauty lies on the eyes of the beholder”- και μερικά τεύχη αργότερα της Ισμήνης Καλέση (πρωταγωνίστριας σε βιντεοκασέτες), η οποία πόζαρε σαν φρεσκοπιασμένη ζαργάνα μέσα σε ένα ψαράδικο δίχτυ. Έως την ερωτική παραφορά της Δήμητρας Λιάνη για τον Ανδρέα Παπανδρέου και της Τζένης Χειλουδάκη για τον καθαρευουσιάνο εισαγγελέα. Το πρόσφατο ρεσιτάλ της Τζούλιας Αλεξανδράτου σε οπισθοπεθουσίες και γλουτοβλενώσεις δεν αποτέλεσε παρά έναν ακόμα κρίκο σε μια μακριά αλυσίδα. Ο σάλος άρα που ξεσήκωσε μονάχα σαν αντιπερισπασμός στην οικονομική κρίση θα μπορούσε να ερμηνευτεί. 

 

Ανέκαθεν σχεδόν η έκθεση των απόκρυφων θελγήτρων και των ιδιωτικότερων στιγμών αποτελούσε έναν εύκολο δρόμο προς την –πρόσκαιρη έστω- επιτυχία. Μονάχα ο υποκριτικός πουριτανισμός διανοήθηκε να απαγορεύσει σε ενήλικες ανθρώπους να χρησιμοποιούν το σώμα τους για να προσποριστούν οικονομικά ή άλλα οφέλη.  Όσο δε για τους ήδη διάσημους, τα ερωτικά τους σκάνδαλα είναι κατά κανόνα σκηνοθετημένα ώστε να τονώνουν το ενδιαφέρον του κοινού είτε να το αποπροσανατολίζουν. («…Η ταινία σας δεν βλέπεται, το στήθος σας ωστόσο είναι υπέροχο…»)

Δεν μιλάμε όμως εδώ για επαγγελματίες ή για αρριβίστες αλλά για απλούς ερασιτέχνες. Για μια τουλάχιστον γενιά Ελλήνων, η οποία «απελευθερώθηκε» μαθαίνοντας -από τις σελίδες πρώτα των περιοδικών κι έπειτα από τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο- ότι το σεξ αποτελεί το Άλφα και το Ωμέγα σε ετούτη τη ζωή. Ότι επιτυχημένοι άντρες είναι εκείνοι που γαμούν πάρα πολύ και επιτυχημένες γυναίκες εκείνες που θέλουν πάρα πολύ πάρα πολλοί να τις γαμήσουν. Πως το κρεββάτι (γραμμένο με δύο βήτα καθότι διπλό) δεν είναι ένα λούνα παρκ για τους ενήλικες, χώρος χαλάρωσης και παιχνιδιού. Αποτελεί αντιθέτως στίβο σκληρού ανταγωνισμού, πεδίο μάχης με τρόπαιο –στην αγνότερη περίπτωση- τον πολλαπλό οργασμό. Πως πρέπει να’σαι διαρκώς ετοιμοπόλεμος, γοητευτικός, αισθησιακός και καβλωμένος. Ότι η αγαμία συνιστά  ντροπή χειρότερη κι από το πιο ατυχές one night stand.

 

Αποτέλεσμα όλης αυτής της προπαγάνδας στάθηκε μια νέου τύπου υποδούλωση με ελευθεριακό μανδύα: Με όση υστερία διαφύλασσαν οι γιαγιάδες την παρθενία τους, με άλλη τόση αναζητούν οι εγγονές το σημείο g τους. Όπως έδρευε ο ανδρισμός για τους παλιούς στο καθαρό κούτελο και στην αγροίκα συμπεριφορά έτσι εντοπίζεται απ’τους καινούργιους στις επιδόσεις και στο μέγεθος του πέους. (Που αν υστερεί, οφείλει να υποκατασταθεί πάσει θυσία από ένα καλό αυτοκίνητο.) Ακόμα και οι ομοφυλόφιλοι συχνά διεκδικούν τόσο «συνδικαλιστικά» τα δικαιώματα τους που δικαιώνουν εν μέρει τον Κώστα Ταχτσή, ο οποίος επέμενε ότι η μισή γλύκα έγκειται στο να ερωτοτροπείς υπό διωγμόν, στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης…

Τώρα, που μαζί με το δημόσιο ταμείο φαλήρισε και το λάιφ-στάιλ… Τώρα που οι Έλληνες ζορίζονται παντοιοτρόπως για να τα βγάλουν πέρα…  Ήρθε ο καιρός να χαλαρώσουμε τουλάχιστον ερωτικά. Να αντιληφθούμε πως όταν φλερτάρουμε δεν ποζάρουμε. Πως στο κρεβάτι δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα απολύτως σε κανέναν. Ότι τα ανατομικά προσόντα μας αποτελούν δώρα και όχι οχήματα. Ότι η απόλαυση δεν μπορεί να’ναι υποχρέωση είτε –μεταχρονολογημένη- επιταγή.

 

Το αποδεικνύει άλλωστε περίτρανα και η γλώσσα: Τα ρήματα «θέλω», «καβλώνω», «χύνω», «αγαπώ» δεν διαθέτουν προστακτική.-