Σε είδα και αηδίασα, Λεονάρντο! Ποια; Εγώ που σε πρωτοαγάπησα φανατικά τότε που ήσουν 15 χρονών, σε λέγανε Γκίλμπερτ Γκρέι και σε έτρωγε κάτι από μέσα σου. Η υποκριτική ιδιοφυΐα σου ήταν, το καταλάβαμε στα επόμενα χρόνια που μεταμορφώθηκες σε ό,τι τραβούσε η όρεξή σου στην οθόνη, Άγγελος, διάβολος, σύζυγος, εραστής, εργάτης και κροίσος. Κάθε φορά που σε έβλεπα χαμογελούσα και σου έβγαζα το αόρατο καπέλο μου. Ακόμα κι όταν η ταινία βυθιζόταν σαν τον Τιτανικό εσύ πιανόσουν στη σανίδα του ταλέντου σου κι έβγαινες νικητής μόνος σου στην ακτή.

Προχτές όμως με κατέστρεψες. Ήρθα χριστουγεννιάτικα να δω ένα φιλμάκι-προέκταση της γαλοπούλας και είδα όλο τον βόθρο του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού να ξεχειλίζει μέσα στα μούτρα μου. Άντρες έτοιμοι να τα φάνε όλα από όλους, να τα πηδήξουν όλα, να τα σνιφάρουν όλα, να τα εκπορνεύσουν όλα. Τα ξέρουμε αυτά, Λεονάρντο μου, με τους λύκους ζούμε κάθε μέρα όλη μέρα, δεν χρειαζόταν να βάλεις το ταλέντο σου για να μας τα τρίψεις στη μούρη χριστουγεννιάτικα. Δε θέλουμε άλλη σκληρή επίγνωση. Χίλιες φορές καλύτερα να μας έδινες μια τζούρα ονειροπόλου Γκάτσμπι να παρηγορηθούμε…

Ξέρεις πόσα χρόνια είχα να σηκωθώ και να φύγω ξαφνικά από σινεμά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News