Θυμόσαστε παίδες που η μάνατζερ διέταξε την καριέρα μου να αρχίσει αύριο στις 10; Η καριέρα μου μόλις το άκουσε έπαθε αρχικά ένα άλφα σοκ μαζί με μένα. Αντιδρώντας λοιπόν στο ερέθισμα αυτό βγήκαμε –εγώ, η καριέρα μου και άλλοι 6- πήγαμε στην Καρύτση και ήπιαμε μια θάλασσα μπύρες κοπροσκυλιάζοντας μέχρι τις πέντε το πρωί. Το καλό ήταν ότι μου πέρασε το άγχος από την ντίρλα. Το κακό ήταν που με βάλανε να πληρώσω εγώ το λογαριασμό για να γιορτάσω λέει την έναρξη της επαγγελματικής μου ζωής (ΣΣ να θυμηθώ να βρω άλλους φίλους από το νέο μου επαγγελματικό περιβάλλον).

Όταν μπήκα χαράματα ξυπόλυτη στο σπίτι βρήκα τη μάνα(τζερ) να με περιμένει σαν τον βρικόλακα καθισμένη στον καναπέ του σαλονιού με σβησμένα φώτα και χαμηλωμένο ήχο στην τηλεόραση που έπαιζε τελεμάρκετιγκ. Παγίδα παίδες! Χαμογέλασα προσπαθώντας να δείχνω κουλ.

-«Τι λέει;» είπα αθώα στη μανούλα. «Γιατί δεν ανοίγεις κανά φως;»

-«Γιατί σκοπεύω να σου ανοίξω το κεφάλι», είπε αυτή και σηκώθηκε. Πω πω παίδες , άμα θέλει μπορεί να γίνει πολύ τρομακτική αυτή η γκόμενα.
Μετά με πήρε από πίσω και με έψελνε όσο έπλενα τα δόντια μου (δεν είσαι υπεύθυνη-μπλα-μπλα-δεν- είσαι -σοβαρή -μπλα –μπλα- δεν –έχεις- τσίπα -μπλα –μπλα-κρίση-μπλα-μπλα-ανεργία-μπλα-μπλα-με τι μούτρα θα εμφανιστείς αύριο στη δουλειά σου- μπλα-μπλα)

Στο τέλος με έσπρωξε στο κρεβάτι, μου ρύθμισε το ξυπνητήρι στις 8 και το τοποθέτησε δίπλα στ΄αυτί. Δεν ήμουν σίγουρη γιατί έσβησε αμέσως το φως αλλά πήρε το μάτι μου απλωμένο σε μια καρέκλα το γνωστό λινό σετάκι στο χρώμα της άμμου που μου είχε αγοράσει για γάμους, βαπτίσεις και άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις. Πήρες την κατηφόρα τη μεγάλη κοριτσάρα μου, είπα αποθαρρυντικά στον εαυτό μου- ο οποίος όμως για εντελώς δικούς του λόγους ενθαρρύνθηκε και το ριξε αμέσως στον ύπνο.

Στις 8 το χάραμα ένας τρομαχτικός ήχος μπήκε μέσα στο αυτί μου- κάτι σαν σειρήνα. Σεισμός! σκέφτηκα και γύρισα από το άλλο πλευρό. Η μεζονέτα μας βλέπετε είναι 100% αντισεισμική. Γιατί όμως η σειρήνα δεν το βούλωνε; Μήπως ήταν κάτι άλλο; Κάτι άρπαξε το μπούτι μου και το τράνταξε. Σιγουρεύτηκα πως ήταν σεισμός και ηρέμησα μέχρι τη στιγμή που ένα κύμα ήρθε κι έσκασε στα μούτρα μου. Έγλυψα λίγο το υγρό. Νερό ήταν. Ρε λες να ήρθε κανά τσουνάμι μέχρι τα βόρεια προάστια; Άνοιξα ελαφρώς το δεξί μου μάτι για να κόψω την κίνηση.

Ορκίστηκα από μέσα μου να προσπαθήσω να σηκωθώ αν δω κανένα φοίνικα στη μέση του δωματίου μου. Αλλά παίδες δυστυχώς η πραγματικότητα ποτέ δεν είναι τόσο φαντεζί όσο η φαντασία μου. Αντί για φοίνικα είδα την εξαγριωμένη φάτσα της μάνα(τζερ) στο ένα εκατοστό από τη δικιά μου.

-Τσακίσου σήκω, ντύσου, πλύσου. Έχεις ραντεβού!

Έκλεισα αμέσως σφιχτά τα μάτια μου και αναρωτήθηκα στωικά γιατί άραγε όταν μου απευθύνει το λόγο η μανούλα πάντα αρχίζει με το ρήμα τσακίσου… Πριν λύσω αυτό το βαθύ ανθρώπινο μυστήριο το χέρι της περί ης ο λόγος μανούλας είχε πετάξει το πάπλωμα μου στο πάτωμα και με τραβούσε από το πυτζαμάκι με τους ρινόκερους να σηκωθώ. Τι να κάνω κι εγώ, σηκώθηκα κι άρχισα να βαδίζω στα τυφλά γιατί το μάτι πεισματικά αρνιόταν να συμμορφωθεί και να ανοίξει.
Μέσα στο ντους πήρα να συνέρχομαι. Λοιπόν ένα κι ένα κάνουν δύο, σκέφτηκα. Μετά όμως ο συλλογισμός που άρχισε τόσο καρτεσιανά διακόπηκε πάλι. Λοιπόν ένα κι ένα κάνουν δύο, το πήρα ξανά απ΄την αρχή.

-Τι κάνεις τόσες ώρες εδώ μέσα βρε ζώον; με συνέφερε το ουρλιαχτό της μάνα(τζερ) που μπουκάρισε στο μπάνιο γιατί αργούσα.

-Σκέφτομαι, είπα εγώ στοχαστικά για να μη ρίξω λάδι στη φωτιά.

-Σκέφτεσαι;!!! Σκέφτεσαι;!!! Τι σκέφτεσαι δηλαδή;

Μα γιατί είναι τόσο ευερέθιστη παίδες; Αυτό δεν κάνουν οι φιλόσοφερς; Σκέπτονται!

-Λοιπόν μάνα ένα κι ένα κάνουν δύο, είπα αποφασιστικά ελπίζοντας να κάνω την δέουσα εντύπωση.

-Και δέκα τα δικά μου δώδεκα, ανέκραξε η μαινάδα δίνοντάς μου δύο φάσκελα.

Ντύσου. Θα σε πάω εγώ!
Στη διαδρομή εγώ την άκουγα πίνοντας ένα ρημαδοκαφέ να μου αναλύει ότι με πήγαινε στην εταιρεία ενός φίλου της στον οποίον καταϋποχρεώθηκε για να με προσλάβει δοκιμαστικά. Πρόκειται για μια εταιρεία συμβούλων στο τμήμα HR, που πάει να πει Human resources, που πάει να πει διαχείριση ανθρώπινων πόρων, που πάει να πει προσλαμβάνω και απολύω τους σύγχρονους δούλους, που δεν είναι πολιτικά σωστό να τους λέμε δούλους αλλά δεν μπορούμε να τους πούμε και ανθρώπους αφού θέλουμε να τους πληρώνουμε 700 ευρώ για 19 ώρες δουλειάς, οπότε τους βαφτίζουμε ανθρώπινους πόρους . ‘Οσο μου τα έλεγε όμως παίδες εγώ είχα κολλήσει. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι αν πάρεις το Α από το «ανθρώπινους» και το «πόρους», τι βγαίνει; Α-πόρους! Τυχαίο; Δε νομίζω!

(ε, ναι, είπαμε, συνεχίζεται!)

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News