Αν καθίσεις και μιλήσεις με φίλους, συναδέλφους, συγγενείς, γείτονες και τα λοιπά, θα σου πουν το ίδιο πράγμα: «Φέτος δεν έχει διακοπές, δεν γίνεται, δεν βγαίνει. Και, να σου πω, (σ.σ. γέρνει συνωμοτικά), ούτε θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που δεν πήγα διακοπές. Άστα…».

Πιθανώς και να μη χρειάζεται να μιλήσεις με φίλους, συναδέλφους, συγγενείς, γείτονες και τα λοιπά, που θα πουν – υπό άλλο ρόλο – τα ίδια λόγια. Πιθανώς να τα λες κι εσύ, βασικά στον εαυτό σου.

Αν ρίξεις μια ματιά στη γειτονιά σου, θα δεις ότι – ειδικά φέτος – δεν μπορούμε να πούμε, απλώς, ότι «δεν έφυγαν πολλοί»: Οι περισσότεροι, έμειναν στην πόλη. Κάποιοι, πήραν την άδειά τους και δεν κούνησαν ρούπι. Δεν πήγαν πουθενά, παρά μόνο σε κοντινά εξοχικά, που δεν ήταν και δικά τους. Πιθανώς κι εσύ, έκανες το ίδιο – και καλά έκανες. Στη δύσκολη εξίσωση πρόσθεσε και τις στρατιές των ανέργων. Όπως και εκείνους που έχουν ελάχιστα λεφτά και θέλουν να τα κρατήσουν, να τα φυλάξουν, επειδή «κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι τα πράγματα από το Σεπτέμβρη».

Το σίγουρο είναι ένα. Για όποιο λόγο και να έμεινες στην Αθήνα ή όπως λένε την πόλη σου, μείναμε μαζί σου κι εμείς εδώ, είσαι, είμαι, είμαστε ακόμα εδώ, αυτό το καλοκαίρι-λιωμένο-παγωτό-κολλάει-στο-χέρι. Κι όμως, είμαστε ακόμα εδώ. Η πόλη δεν άδειασε, όπως άλλες χρονιές, απλώς έχει λιγότερο κόσμο και κυκλοφορούν λιγότερα τροχοφόρα.

Αυτόν το Δεκαπενταύγουστο θα τον ζήσουμε αρκετοί εδώ, στην πόλη, οι περισσότεροι μοιάζουμε σαν να ζούμε μέσα στην ταινία «15αύγουστος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, που η προβολή της από ελληνικά κανάλια έχει αναχθεί στα άτυπα έθιμα της ημέρας, κάθε χρονιά, από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά.

Βέβαια, τις περισσότερες φορές τη βλέπαμε «εκτός των τειχών», κατά το κλασικό δημοσιογραφικό κλισέ, «από τας εξοχάς». Φέτος, ο «15αύγουστος» θα προβληθεί «στο κλεινόν άστυ», «στο (πολύ) βάθος, κήπος».

Κανένα πρόβλημα. Δες το και ως ένα άτυπο ευχαριστώ προς την ταινία – που την έχεις δει πολλές φορές και ίσως να θες να τη δεις πάλι – που έχει ως φόντο το κέντρο μιας πόλης, πες τη όπως θέλεις, στην οποία μια τριώροφη πολυκατοικία αδειάζει από τους ενοίκους, οι οποίοι φεύγουν για ολιγοήμερες διακοπές. Μέσα σε τρία διαμερίσματα κρύβονται τρεις παράλληλες ιστορίες, διαφορετικές μεταξύ τους. Το κοινό τους είναι ότι και οι τρεις οικογένειες, όμως, προσεύχονται για τα θαύματα που περιμένουν να γίνουν, για να αλλάξει η ζωή τους.

Κι εσύ, εκτός ταινίας, που λες και περιγράφει τη δική σου ζωή, είσαι 15αύγουστο στην πόλη, περιμένοντας ένα θαύμα ή όπως το λες. Αυτό, τέλος πάντων, που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου.

Στην περίπτωση, όμως, που πιστεύεις στα θαύματα.

Αλήθεια, πιστεύεις;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News