Είναι δικό μου. Δεν έχει στολίδια, δεν έχει νοσταλγία, ούτε φιλιά σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Ντουανώ, ήχους από ακκορντεόν.
Αυτή η διαδρομή του μετρό δεν είναι υπόγεια ολόκληρη, κατά στιγμές τα βαγόνια αναδύονται και το χλωμό φως της πόλης ξαφνιάζει.
Απόλυτη σιωπή και αέρας χωρίς θερμοκρασία. Σαν σε κενό. Είναι το πιο κλειστό, το πιο αεροστεγές σημείο του πλανήτη. Ο σταθμός του Πασσύ. Οι επιβάτες στη μικρή αποβάθρα πάντα, μα πάντα είναι ελάχιστοι, κανείς δεν σ’ ενοχλεί, κανείς δεν σε κοιτά. Τα βαγόνια δεν ανοιγοκλείνουν αυτόματα χρειάζεται να γυρίσεις την πετούγια και πρόσεξε να μη μαγκώσεις το χέρι σου. Όλοι και όλα ανήκουν στο τόπο αυτό, τόσο απλός και εξοντωτικά δυνατός. Είσαι στην αληθινή καρδιά της πόλης και στη δική σου καρδιά. Δυο βήματα πιο πάνω, συνέβη το πιο απελπισμένο και παράφορο αγκάλιασμα του σινεμά, στο ξύλινο πάτωμα του έρημου διαμερίσματος ο Μάρλον Μπράντο καθημαγμένος, κατασπάραξε τη Μαρία Σνάιντερ. Δεν υπάρχει τυχαίο, εκεί θα προσπαθούσαν να ενωθούν, πουθενά αλλού.
Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της εξόδου που στην άλλη όχθη είναι πια κυλιόμενα και ανηφορίζω το δρόμο. Είμαι πια καινούργια. Διάσημα σπίτια επιφανών διαννοουμένων αριστερά και δεξιά μα δε με νοιάζει. Η καρδιά χτυπά δυνατά, πιο δυνατά δεν γίνεται αλλά ούτε αυτό με νοιάζει, ο ρυθμός της με καταπίνει.
Ν ανέβω στη γωνία, στο καφενείο, “Coin”, λέγεται κι αυτό. Να βρω τραπέζι στη τζαμαρία, τα αντιπαθή αυθάδη γαλλικά γκαρσόνια να φέρουν τον καφέ κι εγώ να κοιτάω απέναντι πάνω από το σταθμό, τους πυργίσκους και τα ερκέρ των σπιτιών, είναι σα φλοιός, μέσα υπάρχουν άνθρωποι που μαγειρεύουν, κοιμούνται, ξύνονται, χαζεύουν, μελετούν, αγκαλιάζονται, πονούν, τεντώνονται. Οι γάλλοι αστοί θα πουν οι κοινότοποι και βαρετοί. Εγώ θα πω: Όλοι τυλιγμένοι στη λέξη Πασσύ, στη γλύκα, στη λύπη, στον πόθο, στην ιστορία, στις ιστορίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News