Η Αλεξάνδρεια, σαν σκέτη λέξη ακόμα, κάπως ηχεί παράξενα. Απο την ώρα που ο 25χρονος τότε Αλέξανδρος φώναξε απο την Αθήνα τον αρχιτέκτονά του, τον Δεινοκράτη και του είπε «εδώ θέλω μια σπουδαία πόλη», αυτό το οικόπεδο του πλανήτη πήρε μεγάλη αξία.
Για μένα που γεννήθηκα εκεί και, στην ουσία, ποτέ μου δεν κατάφερα πραγματικά να φύγω, η Αλεξάνδρεια είναι, ψυχικά, η έδρα μου. Δεν της ζητάω πολλά.
Να με προσγειώσει το αεροπλάνο στο αεροδρόμιό της, να πάρω ένα ταξί και να του πω «στο Metropol παρακαλώ» (ένα ως και ταλαίπωρο για τους πολυταξιδεμένους ξενοδοχείο στο σταθμό Ραμλίου, το ίδιο κτίριο που κάποτε στέγαζε την Εταιρεία Υδάτων όπου εργαζότανε εξιμέρες τη βδομάδα και ο Καβάφης μέχρι να πάρει σύνταξη), ν΄αφήσω στο δωμάτιο το βαλιτσάκι μου και να βγώ στην οδό Sofia Zaagloul.
Να προχωρήσω ένα τετράγωνο, να παραγγείλω στα όρθια έναν εσπρέσσο στο άθλιο και παμβρώμικο «Brazilian» (που εμένα μου μοιάζει σαν να αιωρείται πάνω απ’ τον χρόνο αμήχανο) και ανασαίνοντας το παράξενο άρωμα που προκύπτει απο το μίγμα τού αφρού των κυμάτων της Μεσογείου που σκάνε δέκα μέτρα παραπέρα με την σκόνη που φέρνει ο νοτιάς απο την άμμο της Σαχάρας ενα χιλιόμετρο πιό κεί, να προχωρήσω στην παραλιακή λεωφόρο, την Κορνίς.
Δεξιά μου τώρα έχω τη μεγάλη θάλασσα κι αριστερά τις παλιές ετοιμόρροπες «οκέλλες» με τούς πανύψηλους ανεμοδαρμένους φοίνικες μπροστά τους. Προχωράω πρός το Κάϊτ-Μπέη, το σημείο όπου κάποτε υπήρχε ο Φάρος της Αλεξάνδρειας.
Αναγνωρίζω τα πάντα γύρω μου και μέσα μου, ορατά και αόρατα, γιατί αυτά είμαι εγω και εγω είμαι αυτά. Με ξέρουν και τα ξέρω, είναι τα ίχνη που άφησα μικρός για νάχω κάπου να επιστρέφω. Εκεί μπροστά στο Κάϊτ-Μπέη, στον Ναυτικό Ομιλο, στα τραπεζάκια του που βλέπουν όλη την τεράστια αχανή μαγεμένη σημερινή μουσουλμανική Αλεξάνδρεια των 15 εκατομμυρίων πια κατοίκων, πίνω τον δεύτερο εσπρέσσο μου και είμαι πλήρης. Θα μπορούσα και να επιστρέψω αμέσως στην Αθήνα. Η βόλτα αυτή που αξιώθηκα για άλλη μια φορά μου είναι παραπάνω απο αρκετή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News