Παίδες ο κύβος ερίφθη! Αποφάσισα να αψηφήσω την αρρώστια κι ας ψοφήσω! Έβαλα λοιπόν (πάνω από τη γνωστή κάλτ πυτζάμα με τα ρινοκεράκια) ένα πουλόβερ, κασκόλ και γάντια και σύρθηκα μέχρι το ντέσκτοπ να σας γράψω. Δεν είμαι ακριβώς αυτό που λένε χάρμα οφθαλμών αλλά είμαι αποφασισμένη: τέρμα η κουβέρτα, η μοίρλα και η ηττοπάθεια! Ζήτω το έθνος! Ασταδιάλα πια. Εδώ δεν φοβηθήκαμε τον υιό της στρίγγλας μάγισσας που απειλούσε να μας μεταμορφώσει σε ανθρώπινο πόρο, θα φοβηθούμε τον ιό της γρίπης (που ούτε ψηλός, ούτε ξανθός είναι απ΄όσο ξέρω…)
Λοιπόν απαντώ πρώτα στις φαρμακόγλωσσες που με κατηγορούν για ταξικό οπορτουνισμό. Ρε ανιστόρητα βλαμμένα ταξικό οπορτουνισμό έχω δείξει εκ γενετής που έφτυσα τη μάνατζερ, τη σχολή Χίλλ και τα μωραϊτόπουλα που με πιλάτευαν μέχρι να γίνω 18 και να την κάνω για Ξεσαλονίκη. Λησμονάτε ότι γεννήθηκα σε νεόδμητη μεζονέτα; Ότι βαφτίστηκα στην Αγία Φιλοθέη, προστάτιδα της μεγάλης ακίνητης περιουσίας; Αγνοείται ότι πρόδωσα τα όνειρα και τις προσδοκίες των δύο εκλεκτών οικογενειών Μεγαλοχασοδίκη και Ιατροφακέλογλου; Εγώ δεν σας εμπιστεύτηκα εξ αρχής ότι έχω δαγκώσει το χέρι ενός γόνου Βαρδινογιάννη σε ηλικία 8 ετών;

Η μοίρα όμως είναι μια σκατόγρια που διασκεδάζει να παίζει με την πάρτη μας παίδες. Έτσι αφού με άφησε τόσα χρόνια να γυρνάω σαν τον λέτσο με τις αλητόφατσες της Βορείου Ελλάδος και μετά της Νοτίου Αγγλίας, με έστειλε τώρα εν μέσω της κρίσης κατευθείαν στην αγκαλιά της άγριας φυλής των τρε-ντι που με περίμενε στη γωνία υπομονετικά για να πάρει την εκδίκησή της.

Και ιδού πως στήθηκε το σκηνικό του δράματος: Το πρώτο μου θανάσιμο αμάρτημα ήταν ότι πούλησα στον ξανθό το παραμύθι ότι θα αναβάλλω για χάρη του έρωτά μας την μετάβαση μου στη Νέα Γουϊνέα (Κολομβία, Ταγκανίκα, Περού, whatever) και την ανοικοδόμηση σχολείου (άνοιγμα πηγαδιού, στρώσιμο μονοπατιού, αποκατάσταση υδροφόρου ορίζοντα, whatever). Εντάξει, το ξέρω, δεν είναι καλό να αρχίζεις μια σχέση με τόσα κιλά μπούρδας. Αλλά μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε παίδες! Ήμουν μια άνεργη, εξεγερμένη, ρεμαλοειδής φιλόσοφερ/κόλουμνιστ, άνευ μανικιούρ/πεντικιούρ, άνευ 15ποντων Μανόλος, άνευ ξανθών εξτένσιονς στο μαλλί, άνευ γάμπας μήκους 3 μέτρων και 35 εκατοστών όπως οι περισσότερες μοντελοφίλες του(εμένα δυστυχώς είναι 3 μέτρα και 34 εκατοστά!) Ε, λοιπόν λύγισα! Βελτίωσα λίγο το ανθρωπιστικό προφίλ μου αφού δεν είχα πρόχειρη την προκρούστεια κλίνη να τεντώσω λίγο το πόδι και να βγω στην πασαρέλα. Η αλήθεια είναι πως το μόνο ανθρωπιστικό μου επίτευγμα είναι πως ανέχομαι τον ξαδερφό μου τον Σάκη. Η αλήθεια είναι πως ούτε στο χάρτη δεν την έχω δει τη λίμνη Ταγκανίκα. Η αλήθεια επίσης είναι πως δεν θα έχτιζα ποτέ σχολείο. Τα σιχαίνομαι τα σχολεία. (Κανα μπαρ μάλιστα, να το χτίσω ευχαρίστως!)

Τέλος πάντων για να μη μακρηγορώ ο ξανθός το κατάπιε αμάσητο και το διέδωσε υπερηφάνως σε όλο το τρελοπαρεάκι του που δήλωσε αμέσως ότι θέλει να με γνωρίσει ακόμα πιο αμέσως! Έρχεται λοιπόν το βλήτο και μου λέει: «Η φίλη μου η Νταίζη μας κάλεσε για Χριστούγεννα στο σαλέ της στην Αράχωβα. Θέλει τρομερά να σε γνωρίσει. Θα είναι όλη η παρέα εκεί. Θα πάμε;» Εγώ τώρα την κυρία Νταίζη την έπιασα με τη μία.
«Γιατί θέλει τόσο πολύ να με γνωρίσει;» ρωτάω αθώα.
«Γιατί με αγαπάει πολύ και ανησυχεί πολύ κάθε φορά που της λέω ότι είμαι ερωτευμένος γιατί ξέρει ότι πέφτω με τα μούτρα», απαντάει ο δικός μου ο χαλβάς.

Αυτή η φράση δεν μου άρεσε καθόλου παίδες! Πρώτα απ΄όλα τι θα πει κάθε φορά που της λέω ότι είμαι ερωτευμένος; Πόσες φορές της το έχεις πει ρε μαλάκα; 678; Ώστε δεν είμαι η μία και η μοναδική γυναίκα που εμφανίστηκε ως τσουνάμι στην πλούσια αλλά πληκτική ζωή σου; Και άντε να το φάω αυτό. Το άλλο όμως; Γιατί ανησυχεί η μαντάμ Νταίζη; Εγώ γιατί δεν ανησυχώ όταν μου λένε οι κολλητοί μου ότι ερωτεύτηκαν; (εκτός μίας φοράς που ανησύχησα γιατί ο Μιχάλης ερωτεύτηκε μια χήρα από την Ουκρανία που έκανε σόου σε πασαλάδικο της Συγγρού)
Ξύπνια παιδιά είστε, την πιάσατε τη δουλειά έτσι; Η Νταίζη ήταν απ΄αυτές τις τάχα φίλες που έκαναν επί χρόνια κέφι τον ξανθό αλλά δεν της καθόταν η φάση και είχε σκυλιάσει. Εξολόθρευε λοιπόν μία μία τις γκόμενές του αθόρυβα και αποτελεσματικά ελπίζοντας ότι κάποια μέρα (σύντομα, πριν κλείσει τα 35) θα ανέβαινε τα σκαλιά της Αγίας Φιλοθέης στο πλευρό του.

«Να πάμε, γιατί να μην πάμε;», είπα στον δικό μου χαμογελώντας ευγενικά. Από μέσα μου βέβαια ήδη κατάστρωνα το σχέδιο ακύρωσης του σχεδίου της ξανθιάς λυσσάρας. Ή ταν ή επί τας κότες! ανέκραξα και άρχισα να ετοιμάζω τη βαλίτσα με τα πολεμοφόδια…
Υ.Γ. Δεν φταίω εγώ που βγήκα πολεμοχαρής γκόμενα παίδες. Η μάνα(τζερ) μου είχε εξομολογηθεί κάποτε ότι με συνέλαβε όταν πηδήχτηκε με τον πατέρα μου βλέποντας τη Γέφυρα του ποταμού Κβάϊ στην τηλεόραση. (Ναι, δυστυχώς είχε μεγάλο διάλειμμα για διαφημίσεις…)

(η συνέχεια στο επόμενο τεύχος. Πάω κρεβάτι πάλι. Είπα Νταίζη κι ανέβασα 3 βαθμούς τον πυρετό μου. Το κρίμα στο λαιμό σας!)
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News