Είναι γεγονός αναντίρρητο σε όποιον κυκλοφορεί τους τελευταίους μήνες στους δρόμους της Αθήνας – στη συντριπτική μας πλειονότητα, ζούμε με σπασμένα νεύρα. Πρώτο και κυριότερο αίτιο, η αφραγκία. Όταν το πρωί που κατεβαίνεις για τσιγάρα βλέπεις φάτσα φόρα τους γκαστρωμένους φακέλους των πιστωτικών (τα χάρτινα βήματα των Ερινυών), ακόμα και ο πλέον πράος άνθρωπος, που ζει τον ιδανικότερο, ζαχαρωμένο μέχρις αηδίας έρωτα, δεν μπορεί να αποφύγει την οργή, τα ξεσπάσματα. Κι εφ’ όσον δεν μπορείς να πιάσεις την απρόσωπη τράπεζα απ’ τα μούτρα (διότι αν είχε μούτρα δε θα ήταν απρόσωπη) και να της τραβήξεις μερικά σκατοψύχια κι άλλους τόσους χάστουκους, ποιος θα την πληρώσει; Ο σύντροφος, η συμβία, οι αγαπημένοι μας, που κι αυτοί παραδέρνουν σε ανάλογη κατάσταση οικονομικού άγχους, χρωστώντας πλέον όχι μόνο σε όποιον μιλάει Ελληνικά (στάδιο στο οποίο βρισκόμουν μέχρι πρόσφατα), αλλά σε όποιον αναπνέει (στάδιο στο οποίο βρίσκομαι τώρα).

Προσθέστε σ’ αυτά τα δεινά τον ύπουλο καγκουρω-προστατευτισμό της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, όπου ο γιόκας/πασάς/κύρης κι αφέντης έχει μάθει μέχρι τα 35 του να του ψήνει τον πρωινό καφέ η μαμά του (ενίοτε δε και η γιαγιά του) κι όταν γυρνάει στις 4 τα ξημερώματα ντίρλα ν’ ανοίγει το ψυγείο και να ρημάζει τα ντολμαδάκια, τις τυρόπιτες και τους φασουλονταβάδες που η μάνα, ούσα μόνο μία, ετοιμάζει νυχθημερόν – βολές τις οποίες ελάχιστοι έχουν το ψυχικό σθένος και την επαγγελματική ασφάλεια ν’ απαρνηθούν – και το πακέτο, σε επίπεδο έρωτος και συμβίωσης, γίνεται πιο απούλητο κι από ωρολογιακή βόμβα.

Και το σεξ; Δε θα’ πρεπε, υπ’ αυτές τις συνθήκες αβεβαιότητας κι απόγνωσης, με σενάρια για δραχμές, πενηνταράκια και κατοχικά μακαρόνια, οι κατατρεγμένοι, καταχρεωμένοι Έλληνες, να βρίσκουμε παρηγοριά στο μόνο πράγμα που αξίζει χωρίς να κοστίζει; Ωστόσο, ρωτήστε οποιονδήποτε φίλο ή γνωστό σας έχει πάει φαντάρος, να σας πει σε τι κατάσταση βρισκόταν η λίμπιντό του στη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης. Οι 9 στους δέκα νεοσύλλεκτους, από το στρες και τη στενοχώρια, αν δεν ήταν στη μέση το κατούρημα, θα ξεχνούσαν ότι ήταν κάτοχοι του περίφημου πέους. Επιπλέον, η άποψη ότι το σεξ είναι δωρεάν είναι ψευδής – ακόμα και η αρπαχτή στις 5 το πρωί (το λεγόμενο booty call, εκ των ελληνικών λέξεων ‘μπούτι’ και ‘κώλος’) θέλει λεφτά για βενζίνη/ταξί/καπότες/τσίχλες για να μη βρομάει ο στόμας. Τη δε έξοδο με ποτό/φαΐ και παράλληλο φλερτ, δεν τη συζητάμε με την παρούσα στενότητα – σκέφτεσαι να σκάσεις μια πενηντάρα μίνιμουμ, και να μη γευτείς καν το επιδόρπιον της μακριάς γαϊδούρας; Φρίξον ήλιε!

Η μόνη λύση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η επιστροφή στο σπίτι – σπίτι δικό σου, ακόμα κι αν σου βγαίνει η Παναγία για να πληρώσεις το νοίκι και κάθε φορά που σκάει λογαριασμός σου’ ρχεται να χώσεις την κεφάλα σου στο φούρνο α-λα Σύλβια Πλαθ, άλλο που ο φούρνος είναι ηλεχτρικός και ίσα που θα σου καψαλίσει ό,τι μαλλάκια σου’ χει αφήσει το άγχος. Και άπαξ και καβαντζώσεις το σπίτι και κατεβάσεις (ε, θέλω να πω, αγοράσεις, νόμιμα και ηθικά) ένα εκατομμύριο σειρές και μαγειρέψεις ένα φαγάκι φθηνό πλην νόστιμο (κότα και πάλι κότα – τα βυζιά είναι αρχοντιά), αν μη τι άλλο δημιουργείς συνθήκες φιλικές προς το χαλαρό, οικόσιτο βάτεμα, έστω κι αν δεν προηγείται ρομαντικό μπαλαμούτιασμα/υπερθέαμα (που είναι και υπερτιμημένο – έχετε δοκιμάσει να σκορπίσετε ροδοπέταλα σε άσπρο σεντόνι, που μετά το σεξάκι σηκώνεσαι και είναι λες και σου ανέβηκε στο κρεβάτι βουβάλα με περίοδο;) Κι αν δεν επαρκούν τα φράγκα για σπίτι, νοικιάζεις τρύπα, ή βρίσκεις συγκάτοικο, και κατά το μοντέλο των αμερικάνικων σειρών, τον/την πηδάς σε εύθετο χρόνο. Αλλά πάντα μέσα στους τέσσερις τοίχους, ένθα μπορεί να ευδοκιμήσει έρωτας κι ευτυχία μακριά απ’ τ’ αγριεμένο πλήθος, την οικονομική δυσπραγία και την απόγνωσή του.

Εκτός κι αν σας έχει ξωμείνει γονιός, υπερήλιξ και υπερτασικός, με τον οποίο μοιράζεστε την πατρική σας σπιταρώνα, οπότε, σε ένδειξη υικής/θυγατρικής αγάπης, αφοσίωσης και φροντίδας, του ετοιμάζετε κάθε μέρα σαλτσούλες με αντζούγια, σαλάτες με κρίταμο και μακαρονάδες με κάπαρη και σύγλινο – διότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η γιαγιά προτελευταία.

*Ο Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας.

Προηγούμενα άρθρα του Αυγούστου Κορτώ:
Η σημασία του να είσαι σοβαρός (όταν μπροστά σου κάποιος τον τρώει live) 
Καυλοπυρέσσοντες σοσιαλιστές σε μόνιμη κρίση 
Σαδισμός: η παρεξηγημένη ηδονή 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News