Με λένε Φώντα και είμαι δύο χρονών. Πριν από εικοσιτέσσερις μήνες ακριβώς, βρέθηκα με κομμένη την ουρά μου, πληγιασμένος και τοσοδούλης, γεμάτος ψύλλους, μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα. Εκεί παιζόταν μια θεατρική παράσταση. Ο κύριος που με μάζεψε με ονόμασε από τον ρόλο που έπαιζε – Φώντα, δηλαδή. Ήταν ηθοποιός.

Για έναν περίεργο λόγο δε φοβόμουν τους ανθρώπους. Αφού μου δώσανε φαγάκι και νερό, με ξεψειριάσανε κιόλας, στυλώθηκα που λένε και άρχισα τις βόλτες. Τι άλλο να κάνει ένας μικρός από το να παίζει; Μια φορά μάλιστα, μπήκα στη μέση της παλιάς αυλής την ώρα που γινόταν η παράσταση, και ο κόσμος γέλαγε, ο ένας ρόλος του άλλου ηθοποιού δεν ήθελε τις γάτες, μπουκάρισα κι εγώ αγνοώντας τον επιδεικτικά. Μέχρι και η κυρία Κολτσιδοπούλου, η κριτικός της Καθημερινής με ανέφερε στην κριτική της, ήταν εκεί εκείνη τη βραδιά, όχι παίζουμε!

Ο μπαμπάς μου με αγαπάει. Κι εγώ τον αγαπάω. Στο σπίτι είμαστε συγκάτοικοι. Και έχω και έναν μεγάλο αδερφό, τον Νταβίντσι. Μάλιστα έμαθα ότι το αεροδρόμιο της Ρώμης λέγεται Λεονάρντο Ντα Βίντσι! Το αεροδρόμιο της Ρώμης έχει το όνομα ενός γάτου! Δεν είναι φοβερό;

Στο σπίτι, λοιπόν, συγκατοικούμε όλοι μαζί. Ο μπαμπάς βλέπει ταινίες κι εγώ κοιμάμαι στον καναπέ. Μας διαβάζει άρθρα και βιβλία και γελάμε όλοι μαζί. Αλλά από μέσα μας, καθότι δεν είμαστε ιδιαίτερα εκφραστικοί, δεν κάνουμε μούτες και μορφασμούς, σαν κάτι φτηνιάρηδες ηθοποιούς, εκφραζόμαστε με λιτότητα, που λένε.

Πρόσφατα ο μπαμπάς μας, μας διάβασε ένα άρθρο του κυρίου που ίδρυσε ένα σάιτ, στο οποίο γράφει και ο μπαμπάς. Ο κύριος αυτός μου φάνηκε λίγο χαζός.

Cat αρχάς, δε μας συμπαθεί. Δικαίωμά του, δημοκρατία έχουμε. Κατά δεύτερον εκτιμά τους σκύλους, επίσης δικαίωμά του. Εδώ βέβαια, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: με τους σκύλους δε μας χωρίζει καμία έχθρα. Απλώς δεν έχουμε και τίποτα ιδιαίτερο να πούμε μαζί τους. Τα ζώα αυτά δεν έχουν ενδιαφέροντα. Κάνουν μόνο ό,τι τους λένε. Τι βαρεμάρα!

Κατά δεύτερον, λέει ο κύριος του άρθρου, ότι δεν κερδίζουμε με κόπο το ψωμί μας! Κουράζομαι να υπερασπίζομαι ήδη γνωστά πράγματα, αλλά ας πω επιγραμματικά: Και το γεγονός ότι δεν περνάει στο σπίτι μέσα ούτε μύγα, ούτε ίχνος κατσαρίδας, καθότι αμέσως τα καταδιώκω με μανία, δε μετράει. Οk. Το γεγονός ότι απαιτώ σεβασμό, και ανταποδίδω στα ίσα, ούτε αυτό. Ότι σέβομαι τα κέφια του άλλου και δεν επιδιώκω παιχνίδι λυσσασμένα, όπως ο χαζοσκύλος, ούτε. Το ότι δε χρειάζομαι ντε και καλά βόλτα με συνοδεία κάθε μέρα, πάω μόνος μου, ρε φίλε, άμα γουστάρω, ωωχ, και έτσι εσύ ασχολείσαι με τις δουλειές σου; Δε μου αρέσουν οι μετακινήσεις, θέλω να κάθομαι σπίτι για πάντα, δεν πρέπει, σώνει και ντε, να με κουβαλάς όπου πας, διακοπές και σε ταξίδια.

Αγαπάω τον μπαμπά μου όταν είναι στενοχωρημένος και του το δείχνω. Παίζουμε μαζί όποτε θέλουμε. Όταν αρρωσταίνω κρύβομαι για να μην ενοχλώ. Με λίγο φαγάκι και νεράκι και μια αγκαλίτσα, είμαι ευτυχής. Δε με αφορά το κάθε είδους λάιφ στάιλ. Μου αρέσει η αλήτικη ζωή. Είμαι νυχτόβιος και κυνηγός-απόγονος των μεγάλων αιλουροειδών.
Μιλάω νιαουρίζοντας και κοιτάζω πάντα στα μάτια. Δε λέω ποτέ ψέματα. Κρατάω το σπίτι ζωντανό. Είμαι συνεχώς ένας λόγος για να σηκώνεται κανείς από το κρεβάτι, για να με ταΐσει. Θεραπεύω την κατάθλιψη και είμαι εδώ για να θυμίζω διαρκώς να μην ξεχνάει αυτός που με έχει, την ανιδιοτελή αγάπη. Το λέει και ο Μπομπ Ντίλαν: Got to serve somebody! Πρέπει να είσαι χρήσιμος σε κάποιον. Στην ανάγκη, σε έναν γάτο!

Αλλά οι άνθρωποι εκτιμούν μόνο ό,τι τους είναι «χρήσιμο», κάτι σαν εργαλείο να πούμε. Αν δεν είσαι «χρήσιμος», σε περιφρονούν. Ένας θείος του μπαμπά μου είχε κάτι τέτοιες απόψεις, και ντουφέκαγε τα κακόμοιρα τα σκυλιά που περνάγανε από το κτήμα του για να μην του φάνε τη σταφίδα που είχε απλωμένη.

Μπορεί κάποιος να μου πει από πού εμπνεύστηκε το υποκριτικό του στυλ ο σπουδαίος συνάδελφος του μπαμπά μου, ο Πίτερ Σέλερς; Έχετε δει το Πάρτι, τη διάσημη ταινία του; Δείτε το και μετά παρατηρήστε μια γάτα. Και θα αντιληφθείτε την περίφημη Γατική σχολή της κωμικής υποκριτικής!

Μας παρομοιάζει ο αρθρογράφος, που λέγαμε πριν, με δημόσιους υπαλλήλους. Καλά, σοβαρά μιλάμε τώρα; Θα καταδεχόμασταν, κοτζάμ αριστοκρατικής καταγωγής ζώα, να γλείφουμε για μια θεσούλα; Μόνο τα σκυλιά θα το έκαναν αυτό, οι αιώνιοι γλείφτες του ανθρώπινου είδους, εμείς έχουμε αξιοπρέπεια, μάι φρεντ.

Ζεστάθηκα. Περιμένω να νυχτώσει να βγω βόλτα. Οι αδέσποτοι συνάδελφοι με περιμένουν έξω στον δρόμο. Ο μπαμπάς, τους βάζει φαγητό και νερό. Δεν τους το τρώω. Δεν είμαι λιγούρης. Κι αυτοί πρέπει να φάνε. Είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω. Δε θα ζήσω όσο ο μπαμπάς, αυτό το ξέρω, αλλά τουλάχιστον θα ζήσω όπως θέλω, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Θα τη βρίσκω μόνος, που τραγουδούσε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος, δε φοβάμαι τη μοναξιά. Ξέρεις τι σημαίνει αδέσποτη ζωή, ε; Άστο καλύτερα.

Άκου δημόσιος υπάλληλος! Φίλε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη, κάνε ένα τηλεφωνάκι στο μουσείο Ερμιτάζ, που είναι γεμάτο γάτους, για να μην τρώνε τα ποντίκια στους πίνακες. Θα σου έλεγα να ρωτήσεις τον Χέμινγουεϊ, που μας αγαπούσε ιδιαιτέρως, αλλά έχε χάρη. Ένα σου λέω, πάντως: Σε διαβάζω και σε παρακολουθώ. Οπότε, πρόσεχε τι γράφεις.

Αυτά. Καλή μου βόλτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News