Η φράση «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» έχει συμπυκνώσει το πώς οι άνθρωποι κατασπαράσσουμε τους άλλους, κυρίως πρώην ισχυρούς, όταν βρίσκονται στο έδαφος. Ο Φώτης Κουβέλης δεν εντάσσεται σ' αυτήν την κατηγορία, αλλά σε μια άλλη, αντίθετη.

Παραμένει όρθιος πεισματικά, ακόμη κι αν το δέντρο το «πριονίζουν» οι ίδιοι του οι σύντροφοι, όσοι δεν αποχώρησαν και παρέμειναν στην καθημαγμένη πια ΔΗΜΑΡ – του 1% με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Αλλά κι αν ακόμη το ποσοστό είναι αυτό των ευρωεκλογών, που επιβεβαίωσε την απογοήτευση όσων είχαν εμπιστευτεί τον Φώτη Κουβέλη για έναν ρυθμιστικό ρόλο στην τρικομματική αρχικά κυβέρνηση, αναρωτιέται κάποιος τι σημαίνει η «ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ» που προανήγγειλε, αφού βγήκε και πάλι Πρόεδρος;

Είχε καμιά μεταφυσική χροιά η εξαφάνιση του κόμματος από τον πολιτικό ορίζοντα; Ήταν άγνωστοι οι λόγοι (παλινδρομήσεις, ήξεις-αφήξεις, ασάφειες) που έφεραν την ήττα; Μήπως και μετά την εκλογική πανωλεθρία δεν συνέχισε να αφήνει μισάνοιχτες όλες τις πόρτες; Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ; Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι…

Πώς λέγεται άραγε το να επιμένεις, αγνοώντας όχι μόνο το εκλογικό σου σώμα αλλά τους ίδιους τους συνοδοιπόρους σου, να αυτο(ορίζεσαι) ως «δύναμη ευθύνης» όταν όλοι σου αποδίδουν την ευθύνη της συντριβής; Πόσο μπορεί να είναι το ποσοστό πολιτικού ναρκισσισμού, που να μην αφήνει καθόλου περιθώριο για αυτοκριτική;

Στην κοινή γλώσσα, το λέμε «γαντζωμένος στην καρέκλα». Στην πολιτική, εκτός από λάθος κίνηση, θα μπορούσε και να ονομαστεί «σύνδρομο Προέδρου». Και στην ψυχολογία δεν ξέρω τι θα έλεγαν οι ειδήμονες αλλά θα μπορούσε και να είναι κάτι σαν «σύμπλεγμα Ορέστη», να θέλεις να γίνεις μητροκτόνος. Της μαμάς Αριστεράς, όπως κι αν την ορίζεις…

(Αν φυσικά Αριστερά, εκτός από «διαρκής ευαισθησία», σημαίνει και διαρκής άσκηση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News