Το θέατρο – όπως και η ζωή – δεν παραδίνεται σ’ εκείνον που το παρατηρεί και το εξετάζει, σ’ εκείνον που στέκεται με τις ώρες απέναντί του και μετρά δυσκολίες, ελλείψεις και προβλήματα, αλλά σ’ εκείνον που είναι σε θέση – χωρίς να το ρωτήσει, χωρίς να φοβηθεί – να το πιάσει από τη μέση και να το περάσει απέναντι.

Αυτός είναι ο καημός του -όπως και της ζωής- να βρεθεί ένα μπράτσο, ένα χέρι στιβαρό, δυνατό, γερό, να το πιάσει και να το περάσει απέναντι. Στη ζωή που αλλάζει.

Δεν του αρέσουν τα κλάματα και τα λόγια, -όπως και της ζωής- προτιμά τη δράση. Προτιμά αυτόν που είναι σε θέση να βυθιστεί μέσα του.

Κάθεται στην άκρη του γκρεμού, εκεί του αρέσει, -όπως και της ζωής- εκεί στρώνει το κρεβάτι του και περιμένει.

Οποιος φοβάται να πάει να κοιμηθεί μαζί του -όπως και με τη ζωή- δε δικαιούται να διαμαρτύρεται.

Το θέατρο είναι σκληρός τόπος, τελεία και παύλα ή έχει κανείς το ανάλογο ανάστημα ή δεν το έχει, μόνο αυτό το κριτήριο ισχύει και κανένα άλλο, όπως και στη ζωή.

Ψέματα, χρειάζεται και κάτι ακόμα, μια κάποια αποδέσμευση απ’ αυτή τη ζαλιστική, μεθυστική υπόθεση που δεν είναι άλλη από τη ζωή. Και τελικά ίσως  αυτό να είναι το δυσκολότερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News