Είναι αποδεδειγμένο, αυτοί που σε κολακεύουν στην αρχή, αυτοί που δεν ανέχονται ούτε ένα χνούδι στο πανωφόρι σου και τρέχουν να το αφαιρέσουν, στο τέλος θα γίνουν οι μεγαλύτεροι συκοφάντες σου, αλλά εσύ από μικρός, από άγια χείλη άκουσες, έμαθες πώς φέρεται ο Περικλής σε υβριστή του και δεν απορείς, δεν ταράζεσαι, ετοιμάζεις το ελάχιστό σου φως, το λυχναράκι σου, να τους το δώσεις να γυρίσουν σπίτι τους οι άνθρωποι, μην γκρεμοτσακιστούν μες στα σκοτάδια τους.

Απομακρύνεσαι, φεύγεις με μεγάλα βήματα από κοντά τους, το έπαθες, το έμαθες, δανεικά ξύνονται οι γάιδαροι. Αυτό ξέρουν, αυτό έμαθαν, αυτό γνωρίζουν, αυτό γκαρίζουν.
Τους ξέρεις, ματαιωμένοι, απαίδευτοι, αρπακτικοί, ικανοί σχεδόν για όλα προκειμένου να πετύχουν κάτι, έστω ν' αναγνωριστούν στα δικά τους τα μάτια. Σου έχουν καταντήσει συμπαθείς.

Φυσικά και δεν τα μετράς, δεν τα παίρνεις ποτέ στα σοβαρά αυτά που λένε, αυτά που γράφουν, ούτε για καλό, ούτε για κακό, γιατί το ξέρεις, δεν το ξεχνάς ποτέ, μόνο τα λόγια αυτού που εκτιμάμε έχουν νόημα και βάρος, όσο αλμυρά και σκληρά κι αν είναι καμιά φορά και ευτυχώς είναι, υπάρχουν ακόμα μερικοί τέτοιοι Βασιλικοί Ελέφαντες.

Μη χάνεις χρόνο, τίναξε τη σκόνη τους από πάνω σου, και πάρε τους δρόμους. Πέρασε ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, εμπιστεύσου τον εαυτό σου στις ανοιχτές, στις μεγάλες  θάλασσες. Με ό,τι σου έμεινε, με ό,τι μπόρεσαν να κρατήσουν τα χέρια σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News