Στη «Μεταφυσική του σαρκικού έρωτα» ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ σημειώνει ότι κάθε ερωτική σχέση είναι βαθιά ριζωμένη στο σεξουαλικό ένστικτο. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ωστόσο, έδωσαν ελάχιστη (έως καθόλου) προσοχή σε αυτό το καίριο ζήτημα. Μόνο μετά τον Σίγκμουντ Φρόιντ η δυτική σκέψη άρχισε να αναγνωρίζει το σεξ ως «ομφαλό του κόσμου». Οι ποιητές και οι συγγραφείς, όμως, δεν χρειάστηκε να περιμένουν τη γέννηση της ψυχανάλυσης για να τιμήσουν το θεό Έρωτα. Η θεματική αυτή διαποτίζει τη λογοτεχνία από τους αρχαίους χρόνους. «Η σιωπή για τις σαρκικές απολαύσεις δεν κάνει καλό», διακήρυττε ο ρωμαίος ποιητής Γάιος Βαλέριος Κάτουλος. «Για αυτό, μίλησέ μου. Θέλω να υμνήσω τον έρωτά σου με ευχάριστους στίχους». Από τα λυρικά ποιήματα της αρχαίας Ελλάδας μέχρι τα ανώνυμα «Πριαπικά» της ρωμαΐκής περιόδου, και από τα ερωτικά κείμενα της αρχαίας Κίνας μέχρι τους ακόλαστους συγγραφείς του 18ου αιώνα, η ποίηση και η πρόζα δεν σταμάτησαν στιγμή να ερευνούν τα μυστήρια του σεξ. «Μα, τι είναι τέλος πάντων ο έρωτας; Όπως οι θεοί, έτσι και το σεξ είναι πανταχού παρόν και κατακυριεύει τα πάντα» διαβεβαιώνει ο συγγραφέας του «Τροπικού του Καρκίνου» και του «Τροπικού του Αιγόκερω», Χένρι Μίλερ, που μαζί με τον Τζέιμς Τζόις και τον Ντέιβιντ Χέρμπερτ Λόρενς αποτελεί έναν από τους μαέστρους της ερωτικής λογοτεχνίας του περασμένου αιώνα.

Οι σελίδες του έρωτα έχουν τεράστιο εύρος. Περνούν από τον Τζιοβάνι Βοκάκιο («Δεκαήμερον»), τον Σαρλ Μποντλέρ («Τα άνθη του κακού»), ή τον νομπελίστα Γιασουνάρι Καβαμπάτα («Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών»). Δεκάδες συγγραφείς και ποιητές χαρτογράφησαν με λέξεις το ερωτικό σώμα, καταθέτοντας τη λατρεία τους για τα στήθη, τα οπίσθια, το αιδοίο κ.ό.κ. Σεξ και γλώσσα συνδέθηκαν στενά, με τις λέξεις να αντικαθιστούν την πράξη -έστω και μεταφορικά. «Οι αλληγορίες αποτελούν διαστροφή της γλώσσας, και οι διαστροφές αποτελούν αλληγορία του έρωτα», έγραψε ο Αυστριακός συγγραφέας και ποιητής Καρλ Κράους. «Ευλογημένοι οι μανιακοί του έρωτα γιατί είναι οι μόνοι που ακόμα κατέχουν ένα θεό» συμπληρώνει από τη δική του πλευρά ο τιμημένος με βραβείο Γκονκούρ, Πατρίκ Γκρενβίλ, στο μυθιστόρημα «Ο παράδεισος των τυφώνων». Οι μανιακοί του έρωτα, ωστόσο, έχουν πληρώσει ακριβά το τίμημα του πάθους. Οδηγήθηκαν στη φυλακή, όπως ο διαβόητος μαρκήσιος Ντε Σαντ, ή ο συμπατριώτης του Οκτάβ Μιρμπώ («Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας»), αν όχι στο ικρίωμα όπως ο ποιητής του 16ου αιώνα Νικολό Φράνκο.

«The Times They Are A-changin'», τραγούδησε ο Μπομπ Ντίλαν. Οι καιροί αλλάζουν, γρήγορα. Η ερωτική λογοτεχνία, από φαινόμενο ελιτίστικο και «υπόγειο», αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής φαντασίωσης στη σύγχρονη κοινωνία. Οι ορίζοντες διευρύνθηκαν, περιλαμβάνοντας και τις γυναικείες μαρτυρίες. Από την Αναΐς Νιν («Τα ερωτικά», «Το δέλτα της Αφροδίτης», «Χένρι και Τζουν»), μέχρι την Εμανουέλ Αρσάν («Εμανουέλ Αντιπάρθενος») οι γυναικείες φωνές βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή, χαρίζοντας ένα νέο θρίαμβο στις ιστορίες της σάρκας. Τόσο, ώστε δεν θα ήταν υπερβολή να φαντασθούμε, μετά την «Λολίτα» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, ένα αντεστραμμένο μοντέλο με κάποιον… «Λολίτο» γραμμένο -φυσικά- από μια γυναίκα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News