Τα μηχανήματα αυτά εφευρέθηκαν για να σώσουν κόσμο αλλά είναι τόσο απάνθρωπη η όψη τους. Θηριώδη, άχρωμα. Τα τοποθετούν και σε άχρωμα, άχρονα μέρη. Στο -2 ας πούμε. Μπορεί και στο -1. Πάντως αρέσκονται σε μείον. Να μην γνωρίζεις αν είναι μέρα ή νύχτα. Αν βρέχει ή χιονίζει. Κυρίως να μη γνωρίζεις αν έχει ξεσηκωτικό ήλιο. Αυτόν που οι άνθρωποι λένε «Τι ωραία μέρα σήμερα!» και στρέφουν το πρόσωπο στον ουρανό σαν αχόρταγοι ηλιακοί θερμοσυσσωρευτές.

Στα μέρη αυτά εργάζονται γυναίκες. Σίγουρα και άντρες. Αλλά εμένα η ματιά μου στέκεται στις γυναίκες και δεν έχω λόγο να ψάξω το γιατί. Εσύ, ο πάσχων (ή ο προνοητικός για να μην γίνει πάσχων), κατευθύνεσαι εκεί για να φύγεις. «Να τελειώνεις» και να φύγεις. Γι’ αυτό και είσαι υπάκουος και φοβισμένος. Οι εργαζόμενοι είναι εκεί για να μείνουν… Οκτώ ώρες από τη ζωή τους. Στο χώρο, που ένα «τίποτα» μέρας. Μόνο εκείνα τα θηριώδη μηχανήματα και σώματα ανθρώπων. Γερασμένων ή όχι, αγαλματένιων ή αφημένων, καθαρών ή ατημέλητων, ακόμα και βρόμικων. Δάκτυλα χεριών, δάκτυλα ποδιών. Στων ποδιών μπορεί να καιροφυλακτεί μια διασκεδαστική διαφορετικότητα. Σώματα που τα μελετάνε σπιθαμή προς σπιθαμή. Μέσα, όλο μέσα.

Και οι κουβέντες ίδιες και ίδιες. Και οι ερωτήσεις. Αγωνίας, φόβου, γλυκιές, θυμού από φόβο, φόβος πάνω σε φόβο, «Αργούμε ακόμα;», «Πόση ώρα θα μείνω εδώ μέσα;», «Να μου μιλάτε»… Πόσα να τους πουν; Ένα χαμόγελο, σίγουρα μπορεί να φέρει τον ήλιο στο υπόγειό τους. Μια γλυκιά κουβέντα, που δεν είναι σαν των άλλων, μπορεί να τους κινήσει την προσοχή, να ανατρέψει για λίγο, για τόσο δα, το σκηνικό της μονοτονίας τους.

Στο -2 κατέβηκα για «να τελειώνω»… Και να φύγω. Όλοι το ίδιο βιαστικοί στο -2. Ούτε σε αεροδρόμιο τόσο. Αλλά με ακολουθούν εκείνες οι γυναίκες, οι επιστημόνισσες, των άχρονων ανήλιαγων τόπων. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό τα χέρια τους να αγκαλιάζουν συντρόφους, να χαϊδεύουν παιδιά, να ανοιγοκλείνουν ψυγείο, να μαγειρεύουν, να κάνουν καθημερινά. Παρεμβάλλεται άτσαλα το οκτάωρό τους που τακτοποιούν μέλη ανθρώπων κατασκοπεύοντας αρρώστιες; «Σταθείτε λίγο», «Ένα λεπτό να σας τακτοποιήσω. Έτσι, ακίνητος τώρα», «Μην αναπνέετε». «Τώρα αναπνέετε!». Εκείνες, πώς αναπνέουν; Πώς μπαίνουν από τον ένα ρόλο στον άλλον;

Αρέσκομαι να σκηνοθετώ τα χέρια τους ν’ αλλάζουν ταχύτητες, καρφωτές μάλιστα, στο αυτοκίνητό τους. Και να φεύγουν… Όλα τα φανάρια τους τα βάφω πράσινα. Μέχρι την επομένη… Που ξανά και ξανά… Θέα, σώματα σε άχρονους τόπους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News