Παίδες μου αγαπημένοι, πριν από πολλούς μήνες, με τρεμάμενα χέρια, σας είχα απευθύνει το αποχαιρετιστήριο σημείωμά μου, έκλεισα την πόρτα του διπλανού πόρταλ και την έκανα από την Αθήνα με το πρώτο πλοίο. Πήρα μαζί μου το λάπτοπ αλλά ήξερα ότι δεν έπρεπε να το ξανανοίξω. Γι' αυτό, εκτύπωσα τα τελευταία μου λόγια για να τα διαβάζω πού και πού και να θυμάμαι να το βουλώσω μέχρι να έχω κάτι να πω. Θυμάστε τι σας έγραφα;

«Φεύγω λοιπόν, παίδες αγαπημένοι. Δεν έχω άλλη επιλογή. Όταν ο πολτός αρχίζει να μοιάζει τόσο με τον εγκέφαλό σου, πρέπει να την κάνεις, να πας στην ερημιά και ν ‘ αρχίσεις εντατικό τσατ με τον εαυτό σου, μέχρι να βγάλεις καμιά άκρη. Αυτιστικό και παρεξηγήσιμο, θα μου πείτε. "Ε, και;", θα σας πω. Ποιος θα με παρεξηγήσει; Η κατσίκα; Με τι μούτρα να μιλήσει αυτή που έχει ακριβώς το ίδιο χούι μ΄εμένα: αναμασάει κι αυτή τα ίδια και τα ίδια, μέχρι να τα χωνέψει… Λέω να πάω να αράξω στην Πάτμο όπου, με τη βοήθεια του Αγίου Ιωάννη, μπορεί να δω σε όραμα την απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματά μου. Αν με δείτε να μην επανέρχομαι μετά το Πάσχα, είναι γιατί το όραμα θα με προέτρεψε να πάω να ζήσω στη Λιμνούπολη ως Νταίζη Ντακ».

Δεν επέστρεψα μετά το Πάσχα αλλά δεν πήγα και στη Λιμνούπολη – η Νταίζη, άλλωστε, μου φαινόταν πάντα ο θλιβερός συνδυασμός χαζής και bossy γκόμενας. Έμεινα στο νησί. Βρήκα ένα φτηνό νοικιαζόμενο με το χρόνο – 200 ευρώπουλα με αυλή και μία τεράστια συκιά. Βρήκα και μια δουλειά σερβιτόρας σ’ ένα καλό καφέ στην πόλη, η οποία με τη σειρά της με οδήγησε (μεγάλη η χάρη του Αη Γιάννη) σε μια άλλη δουλειά εντελώς κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πάρτης μου: Μου δίνανε 500 ευρώπουλα για να διαβάζω σε μια ματσή Αθηναία γιαγιά με γλαύκωμα, τα αγαπημένα της βιβλία επί 4 ώρες την ημέρα ή τη νύχτα – όποτε γούσταρε η γιαγιά. Θα μου πεις, ζούσες με 300 το μήνα; Γιατί, ρε φίλε, εσύ με πόσα ζεις, δηλαδή; Άλλωστε, στο νησί είχα χρόνο. Πολύ χρόνο. Και ο χρόνος είναι χρήμα ως γνωστόν.

Τεσπά, θα τα μάθετε όλα, εν καιρώ. Μη βιάζεστε. Το ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι ότι αποφάσισα να σταματήσω να φιδιάζω κάτω από τη συκιά και να λύσω τη σιωπή μου. Η πατρίς, μου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Τι κώδωνα; Σειρήνα, μου κρούει. Είστε κι εσείς τέρμα ξευτίλες, παίδες. Έφυγα ένα χρόνο και τα κάνατε τελείως πουτάνα. Ε, όταν είδα και την Κύπρο να γίνεται, εκτός από βιασθείσα, και νεόπτωχος κόρη, δεν άντεξα: Άρπαξα το λάπτοπ φωνάζοντας "αέρα"! (Παίζει να επηρεάστηκα ελαφρώς και από τη μεγαλειώδη ταινία ο "Παπαφλέσσας" που έβλεπα προχτές, για 89η φορά. Μια άλλη εκδοχή είναι να με χάλασε ο μπακαλιάρος-σκορδαλιά της κυρά Σούλας).

Δεν θα υποκριθώ ότι δεν νιώθω βαθιά ανθρώπινη συγκίνηση την ώρα που ανοίγω το μουχλιασμένο μου λάπτοπ (παρατημένο για μήνες, σε μια γωνιά του ενοικιαζόμενου στην Πάτμο και πρόσφατα κατουρημένο από την προβατίνα του κολλητού μου του κυρ Γιάννη, την οποία κουβαλάει μαζί του όπου πάει, σαν κανίς). Πρώτα απ’ όλα, μέσα μου, μιλάνε δύο φωνές. "Σιγά το νέο", θα μου πείτε. Το μέσα σου ανέκαθεν έμοιαζε ανησυχητικά με προεκλογική Γενική Συνέλευση στη Φιλοσοφική=χάος. Οπότε το περίεργο είναι ότι τώρα σου μιλάνε ΜΟΝΟ δύο φωνές. Η μία λέει «Κάτσε στ΄ αυγά σου, μωρή. Εσύ δεν μπορείς να λύσεις τα δικά σου τα θέματα, θα λύσεις τα δικά τους;». Η άλλη, αυτομάτως, απαντάει: «Κορίτσι, οφείλεις να μεταλαμπαδεύσεις στην πατρίδα την αποκάλυψη που σου χάρισε ο Ιωάννης, μετά από 23.567 ώρες αράγματος στην ιερή σπηλιά όπου έρχονται τα οράματα. Τι, δηλαδή; Μόνο ο τηλεπωλητής βιβλίων δικαιούται δια να ομιλεί για το ξανθό γένος; Μόνο αυτός ξέρει τη σοφία των Ελλοχίμ; Άσε μας, κουκλίτσα μου, που το σκέφτεσαι κιόλας!».

Η δεύτερη φωνή ήταν πιο μπάσα – κάτι μεταξύ Αιμίλιου Χειλάκη και Ντον Τζιοβάνι. Οπότε, κέρδισε. Κάτι μέσα μου, όμως, κρατούσε αντίσταση. Μη βιάζεσαι, κορίτσι, έλεγε. Ζήτα απ’ τον καινούριο σου μέντορα, τον Αη Γιάννη τον Αποκαλυπτικό, να σου φανερώσει ένα σημάδι. Αν το δεις, πάρε το λάπτοπ και ξαμολήσου. Αν δεν το δεις, σκάσε και διάβαζε.

Μου φάνηκε λογικό. Και επειδή σπανιότατα μου φαίνεται κάτι λογικό εμένα, το σεβάστηκα. Περίμενα υπομονετικά να δω το σημάδι. Κι επειδή από κει που καθόμουνα μόνο τη συκιά μπορούσα να δω, άνοιξα το λάπτοπ, μπήκα στο facebook και άρχισα να σκρολάρω στις ενημερώσεις. Και ιδού τι ανεδύθη από τον βυθό του παράλογου αυτού σύμπαντος να με ταρακουνήσει συθέμελα, ως σεισμός 78 Ρίχτερ.

«HR professional: Θέλετε να μάθετε γιατί οι υπάλληλοί σας αποχωρούνε;»

«Οι υπάλληλοί σου αποχωρούν γιατί τους αποχωρείς εσύ, ρε μαλάκα», έγραψα από κάτω, ενώ το γέλιο μου αντηλαλούσε μέχρι τη σπηλιά της Αποκάλυψης. (Άγιε Ιωάννη μου, you did a great job). Παίδες, ο κύβος ερίφθη! Το κορίτσι ξανάρθε για να δώσει απάντηση σε όλα σας τα ερωτήματα. Το κορίτσι ξανάρθε για να σας μεταφράζει τις μούφες και τα μισόλογα που ακούτε στα δελτία ειδήσεων. Το κορίτσι ξανάρθε για να μείνει. Το κορίτσι ξανάρθε γιατί η ισχύς εν τη ενώσει! Εν τω μεταξύ, σσσσσσσσςςςς, η πατρίδα κοιμάται…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News