Αν υπάρχουν φράσεις που μαρκάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου, τότε το «Τι θα γίνουν τα ορφανά;» στόχευε στην καρδιά ενός μικρού κοριτσιού που το έλεγαν Κορίνα. Παιδικό τραύμα, παρότρυνση, πόνος, σπόρος. Το πρωτάκουσε να το ψιθυρίζουν στην Πάρο, το νησί της.

Ηταν 13 ετών. Ενα μικρόσωμο πλάσμα, μια σταλιά, που δούλευε κάθε καλοκαίρι με το που έκλεινε το σχολείο της για να βοηθάει την οικογένειά της στη δύσκολη ζωή τους. Πρώτη της δουλειά στο τοπικό φαρμακείο, μόλις 9 ετών. Να τοποθετεί τα φάρμακα στα ράφια. Κι όμως, «ζουζούνι» σωστό, έφτασε να έχει γνώσεις φαρμακοποιού.

Να, ένα χαρακτηριστικό της! «Καταπάνω» το έχω βαφτίσει. Ο,τι της τύχαινε στη ζωή, «Καταπάνω» η Κορίνα. Πού χρόνος για κλαψουρίσματα και χαϊδέματα; Δεν της επέτρεπε η μοίρα παιδικότητα. Λες και γεννήθηκε μεγάλη, με τη μία.

Εκείνη τη μέρα, Αύγουστος ήταν, 15 του μήνα, σημαιοστολισμένο το νησί, μεγάλη μέρα. Ολα γιορτή. Και για εκείνους, για έναν λόγο παραπάνω. Ο πατέρας της, που δούλευε στα καράβια, έκανε το τελευταίο μπάρκο. Γύριζε με δώρα. Δεκαπέντε Αυγούστου θα πατούσε στο νησί και δεν θα ξαναέφευγε. Είχαν μεγάλη χαρά. Τον περίμεναν, έκαναν ετοιμασίες για τον ερχομό του. Δεκατέσσερις Αυγούστου ένας άνθρωπος της εταιρείας τούς ανήγγειλε τον θάνατό του, μόλις μία μέρα πριν την από άφιξή του. Ενα ατύχημα στο καράβι και…

«Τι θα γίνουν τα ορφανά;», ακούστηκε από το ένα άκρο της Πάρου ως το άλλο. Μη φαντάζεσαι το νησί όπως το ξέρεις. Ενα φτωχονήσι ήταν. Οι κάτοικοι, φτωχοί άνθρωποι, ο ένας για τον άλλον. Ανασκουμπώθηκε η μάνα της, ανασκουμπώθηκαν ο αδελφός της και εκείνη. Περήφανοι, αξιοπρεπείς, μόνο στις δυνάμεις τους στηρίχτηκαν. Δουλειά. Δουλειά, δουλειά. Δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει.

Το όνομα Κορίνα Πατέλη το πρωτοάκουσα στον αυτοκινητικό χώρο. Ηταν η γκουρού της Εταιρικής Επικοινωνίας της FIAT. Λαμπρό στέλεχος, εργασιομανής, έχαιρε εκτίμησης στον κόσμο της επικοινωνίας, της διαφήμισης. Μητέρα δυο παιδιών, σύζυγος του Σάιμον Μπελ, ενός Αγγλου με παράλληλη ιστορία. Αυτοδημιούργητοι αμφότεροι. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. «Φτάνει πια» την προέτρεψε μετά από χρόνια. Σταμάτησε, αν και συνήθεια δευτέρα φύσις. Της ήταν αδιανόητα άβολο να μη δουλεύει.

Δραστηριοποιήθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αραιά και πού χάζευα τη σελίδα της στο fb. Μα ξαφνικά, φωτογραφίες του συζύγου της σε νοσοκομείο. Τόσο νέος άνθρωπος! Η Κορίνα έμοιαζε σε απόγνωση, τόσο, που μοιραζόταν απεγνωσμένα. Αργότερα μια ανακοίνωση θανάτου. Καρκίνος του πνεύμονα. Τέλος. Εσκασε σαν βόμβα στην κοινότητα των μαμάδων. Τα παιδιά μας ήταν στο ίδιο σχολείο.

Παρατηρούσα τα like να πληθαίνουν κάτω από τις αναρτήσεις της, διάβαζα ένα σωρό παρηγορητικά λόγια, τη σκέφτηκα με δυο παιδιά. Εφερνα στο μυαλό τη μάνα μου, τον καρκίνο του πατέρα μου, ήμουν τότε 14 ετών, στα μάτια της κόρης της έβλεπα τα δικά μου, μπορούσα και «διάβαζα» πίσω από κάθε λέξη… Πάντα πάνω στο δράμα του άλλου αντικατοπτρίζεται κάποιο δικό μας.

Αυθόρμητα της τηλεφώνησα. Και αντί για λόγια παρηγοριάς, δεν ξέρω (αν και ξέρω) πώς μου ήρθε, της πρότεινα να πάμε για κολύμπι στη Λίμνη Βουλιαγμένης. Χωρίς προκαταρκτικές εισαγωγές. Με ακολούθησε σαν να ήταν και να μην ήταν. Και έγινε συνήθεια η λίμνη από το ξημέρωμα. Και μετά η θάλασσα. Εγινε και χειμερινή κολυμβήτρια. Βήμα βήμα στη ζωή. Στράτα στρατούλα από την αρχή.

«Πρέπει να φανώ δυνατή για τα παιδιά» έλεγε συχνά. Να την και πάλι εκείνη η καρμική φράση στη ζωή της. Εκείνο το παιδικό της τραύμα. Τώρα, η Κορίνα η μάνα. Η λίμνη χόρτασε δάκρυα. Την άκουγα να αφηγείται την ίδια και την ίδια ιστορία με κάθε λεπτομέρεια. Τον αγώνα της για να σωθεί ο Σάιμον. Μέχρι γράμμα στον Τραμπ είχε στείλει για να επιτρέψει το ταξίδι τους στην Αμερική, παρά την καραντίνα. Και τους το επέτρεψε.

Αν ποτέ ακούσετε την ιστορία, τη μάχη της Κορίνας για να σωθεί ο άνθρωπος της, θα νομίσετε ότι είναι κινηματογραφικό έργο. Αμαθη να χάνει, δεν έμεινε τίποτα να μην το κάνει. Οι ιατρικές γνώσεις της σε αφήνουν κατάπληκτο. Ομως δεν ήταν στη μοίρα του να ζήσει. Σε μια τέτοια αφήγηση… Την άφηνα να λέει, να λέει τα δικά της και εγώ… «Κοίτα τι μαγεία είναι το φως επάνω στο βράχο, κοίτα τα πουλιά πώς χαμηλώνουν»… Δυο πόλεις, δυο ιστορίες. Είχε και την πλάκα του το όλον. Όλα τα τραγικά έχουν και γέλιο…

Ξαφνικά, μια μέρα, βγάζοντας το κεφάλι από μια βουτιά, την άκουσα να λέει αποφασιστικά. «Πρέπει να κάνω κάτι για να σωθεί ο επόμενος “Σάιμον”». Αυτό ήταν. Εκανε τον πόνο σπόρο. Το εννιάχρονο κοριτσάκι της Πάρου που το καλοκαίρι δούλευε σε φαρμακείο και προέκυψε «πιο φαρμακοποιός» από τον φαρμακοποιό, ήταν πια μια μητέρα δυο παιδιών, μια σύζυγος που έχασε τον άνθρωπο της, εσαεί μάχιμη και ετοιμοπόλεμη.

«FairLife Φροντίδα και Πρόληψη για τον Καρκίνο του Πνεύμονα». Ακολουθήστε τη σελίδα της FairLife. Ενημερωθείτε. Πρόληψη. Πρόληψη για τον Νο 1 καρκίνο, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως σε συχνότητα και σε θανάτους.

Η FairLife είναι μια ιστορία συγκινητικά ιερή. Ενός φορέα που μόλις σε 6 μήνες κατόρθωσε να συνεργάζεται με τους σημαντικότερους  εγχώριους, διεθνείς φορείς και συλλόγους και να έχει την αποδοχή της επιστημονικής κοινότητας. Εσείς όμως, αναγνώστες μου, θα γνωρίζετε και τα παρασκήνια της FairLife.

Την ιστορία μιας γυναίκας, της Κορίνας Πατέλη Bell. Για τον/την επόμενο Σάιμον Bell.

Πρόληψη. Αξονική τομογραφία θώρακος, χαμηλής δόσης ακτινοβολίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News