Μετά από δυo ώρες κολύμπι σε μια παγωμένη θάλασσα που, μέσα σε 10 λεπτά, έγινε σχεδόν χλιαρή και βελούδινη, αποφάσισα να κάνω λίγη γυμναστική. Δεν εννοώ το περπάτημα που κάνω έτσι κι αλλιώς και εδώ και στην Αθήνα (ανεβαίνω κάθε μέρα τον Λυκαβηττό και τον ξανακατεβαίνω). Είπα να κάνω κάτι παραπάνω. Κάτω απο έναν ήλιο εκτυφλωτικό που έκαιγε άρχισα να τεντώνομαι, να κάνω επικύψεις, push-ups (στα 4 εγκατέλειψα την πρώτη φορά, αλλά επέμεινα μέχρι που έπιασα τα 9), μια «σουηδική γυμναστική» όπως την θυμάμαι απο το σχολείο αλλά δικής μου (πια) επινοήσεως – και αφού ξαναβούτηξα για λίγο, συνέχισα τις ασκήσεις κάτω από την ευεργετική αυτή δυνατή ηλιοφάνεια που πολλαπλασίαζε και την «εσωτερική μου ηλιοφάνεια» (που την έχω πια πολύ «περί πολλού»). Οι ενδορφίνες που άρχισε να παράγει το ίδιο μου το σώμα, επέδρασαν άμεσα και τόσο θετικά στην όλη μου διάθεση ώστε όταν ανέβηκα στο σπίτι χαμογελούσα σαν ηλίθιος. Το κατάλαβα μόνο όταν είδα τη μούρη μου στον καθρέφτη πριν μπω στο ντους.

Ένας ολόκληρος, πολύ δύσκολος χειμώνας, προσπαθεί από το πρωί να αποβληθεί απο το σώμα μου και τώρα που γράφω και είναι πια η νύχτα της Πρωτομαγιάς του 2010, τον νοιώθω ακόμα στο κορμί μου που πονάει σε διάφορες μεριές. Τι όμορφος πόνος όμως είναι αυτός, ο πόνος ο μυϊκός μετά απο μια σωματική προσπάθεια, η κούραση που τη νοιώθει μόνο το κορμί και δεν έχει να κάνει ούτε με άγχος, ούτε με ψυχολογικά μπερδέματα, ούτε με μποτιλιαρίσματα, ούτε με τα χιλιάδες γνωστά ζόρια της καθημερινότητας. Δεν σκέφτηκα τίποτα σήμερα εκτός απο την ημερομηνία ― 1η Μαϊου. Παρακάλεσα μόνο να ρίξουμε μια ματιά στο δελτίο των 2 στο MEGA, αλλά μετά από τρία λεπτά το κλείσαμε. Και στις 9 είδαμε, πάλι κατόπιν δικής μου παρακλήσεως, άλλα δυό λεπτά ΣΚΑΪ – γιατί στις οχτώ έλειπα, είχα πάει στο εκκλησάκι εδώ παραπέρα, το Γενέθλιον της Θεοτόκου και έκανα Εσπερινό και Απόδειπνο, θυμίασα και άναψα όλα τα καντηλάκια, με αποτέλεσμα να χάσω το δελτίο των 8 στο MEGA.

Αλλά έτσι κι αλλιώς είμαι φευγάτος σήμερα, έχω αποσυνδεθεί απόλυτα από την ευρύτερη εικόνα, έχω περιοριστεί εδώ, στην Αργολίδα, στην Παλιά Επίδαυρο, στο Γιαλάσι. Η αποσύνδεσή μου δεν προκάλεσε καμμιά σοβαρή αλλαγή στον ρούν του ποταμού και των μεγάλων γεγονότων, με βόηθησε όμως απίστευτα να κάνω ένα αυτόματο rewind, να ρίξω μια πολύ γρήγορη ματιά στον χειμώνα 2009-2010 ενω στην ουσία η προσοχή μου ήταν απόλυτα στραμμένη σ΄ένα ζευγάρι γλάρους που είχε προσθαλασωθεί λίγα μέτρα βορειοανατολικά, εκεί που κολυμπούσα, ή μάλλον επέπλεα χαλαρά, και να βουτήξω βαθειά μέσα μου την ώρα που ήμουνα με ασφάλεια αφημένος στην ήρεμη κρυστάλλινη αγκαλιά της βαθειάς γαλάζιας θάλασσας.

Όταν ήμουν έφηβος ή νέος πήγαινα στη θάλασσα για να είμαι με τις παρέες μου και κυρίως, για να μαυρίσω. Ξάπλωνα με τις ώρες στις πετσέτες ή τις ξαπλώστρες και μετά το πρώτο ξεφλούδισμα, κατάφερνα να πετύχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι στην παρέα, εκείνο το βαθύ golden-coppertone χρώμα σε όλο μου το σώμα (φυσικά και στις «απαγορευμένες περιοχές», αφού ο γυμνισμός, στην εποχή μου, ήτανε εντελώς απενοχοποιημένος) – κάτι που τώρα πια, δυστυχώς από μία άποψη και ευτυχώς απο μία άλλη, δεν με αφορά καθόλου. Τώρα είμαι μεσήλιξ και η θάλασσα για μένα είναι πια μήτρα και σύμπαν, μια μεγάλη ασφαλής αγκαλιά που με βοηθάει να «καθαρίζω» το μέσα μου απο τα τέλη του Απριλίου μέχρι τα τέλη του Νοεμβρίου – σχεδόν για ένα επτάμηνο κάθε χρόνο – και να νοιώθω ακόμα πιο ζωντανή την «σύνδεσή» μου με το υπόλοιπο αρμονικό σύμπαν με το οποίο, βάσει της ιδιωτικής μου πιά μεταφυσικής, είμαι συνεχώς online, 24X7, 365 μέρες το χρόνο και 366 τα δίσεκτα.

Ναι ―ο νέος είναι, δεν το συζητάμε, ωραίος. Αλλά και ο παλιός είναι, σίγουρα, αλλιώς. Και επειδή το Σάββατο της Πρωτομαγιάς στο Protagon ήμουν παρών με ένα κείμενο στο πνεύμα της εποχής του Δ.Ν.Τ και τών απολύσεων, της «κριτικής διάθεσης» για τα σφάλματα όσων καταστρέψανε την Ελλάδα και μιας πολύ «επίκαιρης μαχητικότητας», τώρα που το σώμα μου πονάει απο την καλή του προσπάθεια να «πετάξει» τον χειμώνα απο πάνω του και να μπει ηλιόλουστο στο σήμερα, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αλλιώς και διαφορετικά. Να σας πώ «καλό καλοκαίρι» και να σας βεβαιώσω οτι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε και οτι όλα θα πάνε καλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς – εμείς κρατάμε το τιμόνι τελικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News