Τι να λένε, ρε παιδί μου, οι πολιτικοί όταν κλείνουν οι πόρτες του Προεδρικού και φεύγουν οι κάμερες; Πώς να συμπεριφέρονται οι ηγέτες μας κατ’ ιδίαν; Η πρώτη που με είχε πονηρέψει, ήταν η Ελένη Βλάχου, προ αμνημονεύτων ετών. Ημουν τότε μικρό κορίτσι. Και τη μόνη αγωνία που δεν είχα ήταν πώς να συμπεριφέρονται τα πολιτικά όντα κατ’ ιδίαν. Καθώς εξερευνούσα άλλα μαγευτικά «κατ’ ιδίαν». Περιέργως όμως κατέγραψα τη φράση της, εσαεί, «Σύντομα αντιλήφθηκα ότι η Βουλή είναι ένα τεράστιο, θλιβερό, βαρετό καφενείο». Τότε! Φαντάσου τώρα! Λες;

Πώς να συμπεριφέρεται άραγε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Παραμένουν βεντουζαρισμένα τα χειλάκια του από την αγωνία για τη μοίρα του τόπου; (Το έχετε προσέξει; Οσο πιο σοβαρό το θέμα, τόσο πιο, σαν να τραβάει βεντούζα τα χείλη του). Παραμένει θυμο-πονηρεμένη η Φώφη με τον Τσίπρα; Ο Θεοδωράκης; Ο της ΝΔ, που δεν εμπεδώσαμε το όνομά του ακόμα;  Πλάκα έχει, έτσι όπως βγαίνουν ένας-ένας κατά σειρά να μιλήσουν στις κάμερες, να πει ο καθένας το «σκετς» του. Και σπεύδουν οι δημοσιογράφοι και κρατάνε και μπλοκάκια -μη και τους ξεφύγει καμιά σοφία- και μετά ο πολιτικός αποχωρεί φουρτουνιασμένος με την ευθύνη του τόπου και μένουν οι δημοσιογράφοι πάντα σαν να μην καλύφθηκαν…

Ωσπου ήρθε στην πολιτική μας αρένα ο Βασίλης Λεβέντης. Και χθες μας είπε τα νέα! Και ακούσαμε πρώτη φορά με ανθρωπένια λόγια τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα. Λειτούργησε ως κοριός μας. Κοριός παρακολούθησης. Οπως έλεγαν παλιά στα τσίρκα «Για περάστε, για περάστε, καμαρώστε και θαυμάστε!».

Επιτέλους έχουμε κοριό! Για όσο είναι «ζεστός ακόμα». Μας αναλογεί ακόμα μια αλήθεια που δεν μας είχε χαριστεί. Τι κάνουν, ρε παιδί μου, τα πολιτικά όντα, όταν κλείνουν εκείνες οι μεγάλες πόρτες;

«Ρώτησα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μα αφού θα κοπούν οι συντάξεις γιατί βγάζετε αυτή την ανακοίνωση; Και μου απάντησε “Μα, στην ανακοίνωση ΕΥΧΟΜΕΘΑ ότι δεν θα κοπούν”. Μα Πρόεδρε, βγάζετε ανακοίνωση για το “ΕΥΧΟΜΕΘΑ”; Εξευτελίζετε ένα θεσμό για ευχολόγια;». Και συνέχισε ο κ. Λεβέντης «Απογοητεύτηκα, αληθινά απογοητεύτηκα. Μιάμιση ώρα μιλούσε ο Τσίπρας και δεν έλεγε τίποτα. Μετά διακόψαμε για τουαλέτα και μετά μας πήρε δυο ώρες για το ανακοινωθέν του τι κάναμε. Δυο ώρες να βάλουμε ένα ‘’και”, να βγάλουμε ένα “και”. Χρονοτριβούσαμε σαν παιδιά του δημοτικού. Η Γεννηματά για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ είπε “Εγώ τότε ήμουν περιφερειάρχης”. Και ο Θεοδωράκης όλο έστελνε μηνύματα με το κινητό του. Δεν είδα ουσία. Καταλάβατε;». Αν καταλάβαμε λέει; Και πάρε και τη συνέχεια. «Πώς είδα τον Τσίπρα; Πανικόβλητο. Σκηνοθετεί έναν εκβιασμό για να υπογράψουμε. Κάνε, του είπα, μια κυβέρνηση τεχνοκρατών για να ελπίζουμε στη βοήθεια της Ευρώπης. Ο Τσίπρας έχει στην ουσία 20% του λαού. Μπορεί έτσι να δεσμεύσει όλες τις επόμενες γενιές;».

Ολα τελικά για κάποιο λόγο γίνονται. Οταν ο κ. Λεβέντης εξελίχθηκε σε παράγοντα της χώρας έκανα πολλές μελαγχολικές σκέψεις. Αλλά η ζωή ξεπέταξε μια αισιόδοξη που δεν είχα προσμετρήσει. Επιτέλους έχουμε κοριό! Για όσο είναι «ζεστός ακόμα». Μας αναλογεί ακόμα μια αλήθεια που δεν μας είχε χαριστεί. Τι κάνουν, ρε παιδί μου, τα πολιτικά όντα, όταν κλείνουν εκείνες οι μεγάλες πόρτες; Παραμένουν ακόμα βεντουζαρισμένα τα χειλάκια του Προέδρου μας από αγωνία για τον τόπο; ΚΑΚΩΣ ΕΥΧΟΜΕΘΑ…

Υ.Γ.: (άσχετο). Στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη, στο καφέ του ΙΑΝΟΥ στη Σταδίου, στις 8.30 το βράδυ είμαι καλεσμένη της Μαργαρίτας Πουρνάρα και θα ταξιδέψουμε στον χρόνο μέσα από φωτογραφίες-στιγμές της ζωής μου. Θα χαρώ να συναντήσω όσους από σας ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε αυτή την προσωπική (και όχι μόνο) αναδρομή. Αγαπητοί μου γνωστοί μου-άγνωστοι.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News