Τις αργίες μου αρέσει να κάνω βόλτα στο νεκροταφείο της γειτονιάς μου. Δεν είναι ένα συνηθισμένο νεκροταφείο. Εκεί είναι θαμμένοι οι νεκροί της βρετανικής αυτοκρατορίας που πολέμησαν για την ελευθερία αυτής της χώρας στον τελευταιο μεγάλο πόλεμο. Πάω συνήθως με τα παιδιά μου για να βρούμε χελώνες στην πίσω πλευρά του νεκροταφείου.

Μπροστά είναι θαμμένοι Ελληνοκύπριοι πλάι σε Τουρκοκύπριους και Παλαιστίνοι πλάι σε Εβραίους. Το μέρος είναι καθαρό, φυτεμένο και πολλά από τα δίστιχα πάνω στις πλάκες είναι συγκινητικά για άγνωστους ανθρώπους μιας αλλης εποχής. Όταν το νεκροταφείο γεμίζει από Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς που έχουν ερθει για να αφήσουν λίγα λουλούδια στους τάφους των παπούδων τους, μοιάζει  γιορτή. Αλλά όταν ο ουρανός είναι απέραντα καθαρός από τον βοριά και ο χώρος είναι άδειος απο επισκέπτες, είμαστε μεταξύ μας. Εμείς και ο Πιοτρ. Είναι ένας Πολωνός, φύλακας των νεκρών ας πούμε, που έρχεται εδώ για να μαζέψει τις γόπες από το χορτάρι. Μαζεύει 20-30 γόπες, τις ανοίγει και με τον καπνό φτιάχνει το δικό του τσιγάρο.

Κοιμάται στον δρόμο. Πριν από μερικές μέρες τον χτύπησαν. Άσχημα. Τον ρώτησα γιατί δεν γυρίζει στην πατρίδα του. «Εδώ είναι ζούγκλα», του λέω. «Δεν ξέρω κανέναν στην Πολωνία, όλοι όσους ήξερα έφυγαν μαζί με μας από την Πολωνία» απάντησε σχεδόν αυθόρμητα. Όταν γύρισα σπίτι άρχισα τα τηλεφωνήματα για να μάθω πού βρίσκεται η διαπραγμάτευση. Άκουσα εκείνο και το άλλο, τα ίδια πράγματα των τελευταίων 4 μηνών με ελαφρές παραλλαγές, αλλά μου φάνηκε ότι σχεδόν τίποτα δεν είχε τη σημασία της πρωινής μου συνάντησης με τον φύλακα των νεκρών.

Πριν από χρόνια είχα συναντήσει έναν Εβραίο από τη Θεσσαλονίκη στο Βερολίνο. Όταν τον ρώτησα γιατί γύρισε μετά την απελυθέρωση και την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη και πάλι στο Βερολίνο, τη «χώρα των θυτών», είχε πει «δεν υπήρχε κανένας που να γνωρίζω στη Θεσσαλονίκη». Φυσικά ο μοναξιά του ενός και η μοναξιά του άλλου είχε εντελώς διαφορετικά αίτια. Αλλά αυτό τι αλλάζει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News