Ρε παίδες σας ρωτώ: έχει κάτι εναντίον μου η Ελλαδάρα; Γιατί άργησα μεν αλλά τώρα άρχισα να το πιάνω το υπονοούμενο: αυτή (δια των εκπροσώπων της Ελληναράδων) με διώχνει από όλες τις πάντες και γω σφυρίζω αδιάφορα ενώ συνεχίζω να το παίζω η Λόλα που τα κάνει όλα προκειμένου να βρω καμιά δουλειά (γιατί καλό το φιλοσοφιλίκι αλλά, μα τον Τουτάτη, η κατάσταση του πορτοφολιού μου χαρακτηρίζεται από παθέτικ έως κάνε –μια- ευθανασία –να- τελειώνουμε). Και μην ετοιμάζεστε φαρμακόστομοι: Όχι, δεν είμαι choosy γιατί με τσούζει (η αφραγκιά). Έχω ακουμπήσει πάτο σας λέω. Γαμ*θηκε κι η πιπεριά! Δεν είναι πόρτα αυτό που τρώω, είναι εξώπορτα! Απευθύνομαι χτες που είχα να βγω στον φάδερ για άρμεγμα ευρώπουλων και μου απαντά να περιμένω να τινάξει την Ευρωπουλιά. Απευθύνομαι στη Μάνα(τζερ) και μου απαντά ότι οι ασθενείς της φτωχομπινέδιασαν τόσο που προτιμούν να γίνουν καλά από το να δώσουν ένα φακελάκι στον θεράποντα ιατρό των… (Αν αυτοί είναι γονείς, παίδες, ψηφίζω σωλήνα).

Με πιάνει λοιπόν μια νευρικότητα όλη την ώρα, ένα ακάθιστο και παίρνω τους δρόμους μη τυχόν με ψάχνει η ευκαιρία και δεν με βρίσκει έτσι που αράζω με τις ώρες στον καναπέ με Wire. Ως γνωστόν η ευκαιρία δεν διαθέτει GPS για σε εντοπίσει, πρέπει λοιπόν να την εντοπίσεις εσύ. Κατεβαίνω στο μετρό Σύνταγμα (ναι, αληθεύει, ελπίζω κι εγώ σε μια θέση στη Βουλή των Ελλήνων γιατί ναι μεν καταργήθηκε ο 14ος και ο 15ος μισθός αλλά δεν θα καταργηθεί εις τους αιώνες των αιώνων ούτε ο 19ος ούτε ο 20ος! Επίσης αναρωτιέμαι γιατί να μη γίνω μια Άντζελα στη θέση της Άντζελα, δεδομένου ότι εγώ δεν διαθέτω αυτοκολλητάκι). Πάω, που λέτε, να βγω από την ηλεκτρική σκάλα στην πλατεία και τι να δω; Η αριστερή πλευρά της σκάλας είναι μπλοκαρισμένη από έναν καγκουρογαμόσαυρο που σαλιάριζε χέρι χέρι με μια χαζορέτα. Τι χες Γιάννη, τι χα πάντα!

-Συγνώμη να περάσω, είπα ευγενικά γιατί δε μου πάει γούρι όταν αρχίζω τα γαμόσταυρα από το πρωί.

-Να περιμένεις, μου το έκοψε ο καγκουρογαμόσαυρος.

-Φτάσαμε, συμφώνησε και η χαζορέτα (απόλυτη συμφωνία χαρακτήρων τα παιδιά).

-Ο κανονισμός λέει να στεκόμαστε όλοι δεξιά, επέμεινα με δικανικό στυλ (εν όψει προσλήψεως στη Βουλή το έχω εξασκήσει).

-Χέστηκα, καταψήφισε ο καγκουρογαμόσαυρος που καταφανώς ήταν πολύ ανεξάρτητο αγόρι για να υπακούει σε κανονισμούς και άλλες ξενερουίτες του αστικού κράτους.

-Ε, ναι, υπερθεμάτισε και η χαζορέτα για να καταδείξει το ασορτί των αρχών τους.

-Σε όλες τις χώρες του κόσμου ισχύει αυτός ο κανονισμός!, άρχισα να ουρλιάζω εγώ εκτός εαυτού πλέον.

-Να φύγεις τότε να πάς σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δεν κάνεις για εδώ. Εδώ είμαστε γαλάτες! ανέκραξε υπερήφανα ο καγκουρογαμόσαυρος.

– Χαχαχα, χλιμίντρισε η Χαζορετίξ δίπλα του καμαρώνοντας το στολίδι του κρεβατιού της.

Εν τω μεταξύ η σκάλα είχε φτάσει στο τέρμα της. Πήδηξα έξω κι άρχισα να τρέχω για να μην πλακωθώ με το ζεύγος γαλατοελληναράδων που μοίραζε και βίζες. Παίρνω ένα ταξί με τα τελευταία μου ευρώπουλα και πάω στο κολυμβητήριο του Ολυμπιακού σταδίου να βουτήξω να μου περάσει. Βλέπω, που λέτε, ένα αποτριχωμένο γκομενάκι από τη μακρινή χώρα Χαλάουα να οδεύει προς την πισίνα ξυπόλητος. Ανατρίχιασα. Τρίχες, μικρόβια και κακοηθέστατοι μικροοργανισμοί έκανα πάρτι τις βρωμοποδάρες του, τις οποίες είχε σκοπό να βουτήξει στο νεράκι όπου πλατσουρίζαμε. Ένα κύμα αγανάκτησης ξεκίνησε από τη δική μου (καθαρότατη) πατούσα κι έφτασε μέχρι το μαλλί σηκώνοντάς το όρθιο.

-Έτσι σκοπεύεις να βουτήξεις, τον ρώτησα δείχνοντας του τη μπίχλα.

-Εσένα τι σε κόφτει; Μου κοψε τον αέρα ο Χαλάουας.

-Με κόφτει γιατί θα κολλήσω τίποτα, είπα εγώ επεξηγηματικά.

-Μπα , μην ανησυχείς, είσαι ήδη κολλημένη, είπε και χαμογέλασε ευχαριστημένος που με τάπωσε με την αστραφτερή ευφυΐα του.

-Πουθενά στον κόσμο δεν θα γινόταν αυτό, ούρλιαξα αίφνης εγώ. Δεκάδες κεφάλια κολυμβητών στράφηκαν προς το μέρος μου. Ξαφνικά, παίδες, ήμουν η τρελή που φώναζε χωρίς λόγο. Ξαφνικά ΕΓΩ ήμουν το νούμερο. Μέχρι να πω κύμινο να σου κι ο προπονητής.

-Τι τρέχει δεσποινίς; Γιατί φωνάζετε κατ΄αυτόν τον τρόπο; Ρώτησε αυστηρά. Ο λέρας είχε βουτήξει ήδη κι έκανε την πάπια.

-Αυτός φταίει!! ξαναούρλιαξα πνιγμένη από την αδικία. Ο προπονητής έριξε μια ματιά στον μαλάκα που κολυμπούσε αμέριμνος και μετά με κοίταξε με τρόμο ανάμικτο με συμπόνια.

-Ακούστε δεσποινίς μου. Καλύτερα να φύγετε, να πάτε αλλού, με συμβούλευσε ενώ με το χέρι του με οδηγούσε μαλακά προς τα αποδυτήρια.

-Όχι ρε δε φεύγω! σήκωσα το ανάστημά μου εγώ. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Είμαι ελληνίδα εγώ!

-Καλά και γιατί φωνάζετε;

-Άσε μας ρε που φωνάζουμε. Ο Έλλην, ως γνωστόν, δεν φωνάζει. Ο Έλλην ξεσπαθώνει ξεσπαθώνει!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News