Και κάπως έτσι, Eurogroup το Eurogroup, «κρισιμότερη εβδομάδα» με «κρισιμότερη εβδομάδα» έφτασε το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι. Ήλιος, θάλασσα, ουζάκια, βόλτες, νησιά, ανεμελιά και… κατσαρίδες. Κι αν ζεις στην Αθήνα, η πιθανότητα να μη συναντήσεις κατσαρίδα στον δρόμο είναι ελαφρώς μεγαλύτερη απ' το να μας δώσει η Γερμανία τα 340 δισ. που βρίσκει η Βουλή πως μας χρωστάει απ' τον πόλεμο. Μακάρι και για τα δύο βέβαια, αλλά η στροφή στον ρεαλισμό υπαγορεύει να είσαι έτοιμος για το αντίθετο.

Υπάρχει πάντα βεβαίως και το σπίτι. Το καταφύγιό μας. Αυτό που, με βουλωμένα τα σιφόνια και φορτωμένο με όσα δηλητήρια κι όσα γιατροσόφια (τζελ, σπρέι, υγρά, αγγουράκια (τουρσί ή όχι), ζάχαρη, φύλλα δάφνης και πάει λέγοντας) έχεις αλιεύσει από γνωστούς, φίλους και διαδίκτυο, μπορεί να σου εξασφαλίζει μια σχετική ηρεμία, σου ανοίγει όμως διάπλατα την πόρτα του πνευμονολόγου.

«Καλύτερα να διαβείς την πόρτα του ψυχολόγου», μου λένε φίλοι που μ' έχουν πετύχει σε στιγμές πανικού. Έλα όμως που, ακόμη κι αν έχεις χρήματα και χρόνο για κάτι τέτοιο, ξέρεις πως κάποια στιγμή, μετά τις αναλύσεις και τις εξομολογήσεις, θα κληθείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα εκτός θεωρίας. Άστο καλύτερα.

Και στο γραφείο; Τι κάνεις στο γραφείο; Ε, λοιπόν, στο γραφείο γίνεσαι περίγελως. Σκαρφαλώνεις πάνω στο πληκτρολόγιο μέσα σε δευτερόλεπτα κι από σοβαρός επαγγελματίας, μοιάζεις με τρόφιμο στη φωλιά του κούκου.

Η κατσαριδοφοβία, στο μεταξύ, όπως φαντάζομαι και πολλές άλλες φοβίες, σου ερεθίζει ένστικτα σκοτεινά. Πόσες φορές, ας πούμε, δεν έχω ονειρευτεί έναν κόσμο χωρίς αυτές; Μια ανηλεή γενοκτονία ενός πληθυσμού που-  κάπου διάβαζα, αλλά δεν παίρνω κι όρκο- πως ξεπερνά τον ανθρώπινο. I have a dream που λέμε, αλλά σε έκδοση για γέλια και για κλάμματα.

Ξέρω πως αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και δεν έχεις το ίδιο θέμα, τότε όλο το πλαίσιο σου φαίνεται γελοίο. Η κατσαρίδα δεν μπορεί να σου κάνει τίποτε και τα συναφή. Έλα όμως που για μας που ανήκουμε σ' αυτήν την «κοινότητα», μοιάζουν αυτές οι βδομάδες της ζέστης στην Αθήνα καμιά φορά πρόβλημα ίδιο -μην πω και σοβαρότερο- απ' την κρίση.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Πόσοι να 'στε αλήθεια εκεί έξω στο ίδιο χάλι; Απ' τη μια, ελπίζω λίγοι. Απ' την άλλη, η μοναξιά της παράνοιας είναι βαρύ φορτίο. Η συντροφιά (και σ' αυτήν την περίπτωση) είναι μια κάποια παρηγοριά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News