Παρακολούθησα την εορτή Χριστουγέννων στο σχολείο του γιου μου. Τη θεατρική παράσταση που συμμετείχαν όλα τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη με μαμάδες, μπαμπάδες, μερικές γιαγιάδες και παππούδες. Η παράσταση που είχαν ετοιμάσει για μας, τους γονείς των παιδιών, η διευθύντρια του νηπιαγωγείου κα Ελένη Γερουλάνου, οι δασκάλες και ο δάσκαλος ήταν βασισμένη στο παραμύθι «Το τραγούδι των χρωμάτων», της Έλενας Χούντα, καθηγήτριας της μουσικής. Η υπόθεση του έργου ήταν ότι η κάθε μια τάξη από τις πέντε του νηπιαγωγείου θα έπρεπε να βρει τα πέντε κλειδιά που θα ανοίξουν το κλειστό μπαούλο να μπορέσει να ελευθερωθεί το τραγούδι του Άγιου Βασίλη. Να το ακούσει ψηλά στον ουρανό που βρισκόταν με το έλκηθρό του. Να έρθει στο θέατρο, να μοιράσει δώρα στα παιδιά. Τα παιδάκια έπαιξαν τους ρόλους με πολύ χαρά και μεγάλη αγάπη. Αγάπη που γέμισε το θέατρο εκπλήσσοντας όλους εμάς – τους μεγάλους – που έχουμε ξεχάσει ότι κάποτε ήμασταν κι εμείς παιδιά. Παιδιά με μικρές καρδιές. Αγνές καρδιές. Γεμάτες φρέσκια, ολοζώντανη αγάπη. Αγάπη αδιαπραγμάτευτη που δεν μπορούσε να αρθρώσει ψέμα. Που θύμωνε, έκλαιγε, χαιρόταν κι αγαπούσε δίχως φόβο. Συγκινήθηκα παρακολουθώντας τον πεντάχρονο γιο μου που υποδυόταν έναν από τους Beatles και χοροπηδούσε σαν Ροκ σταρ γρατζουνίζοντας την κιθάρα του. Από όλων των παιδιών τις τοσοδούλες τους καρδιές ξεπήδησαν τεράστιες ποσότητες αγάπης. Αγάπη που ταρακούνησε τις ενηλικιωμένες καρδιές μας στην αίθουσα. Κι η ωραία ιστορία τελείωσε όταν το τραγούδι που ελευθερώθηκε από το μαγικό μπαούλο έφτασε στα αφτιά του Άγιου Βασίλη που εμφανίστηκε μπρος στα έκπληκτα παιδικά τους μάτια κρατώντας ένα φουσκωμένο με δώρα βυσσινή σάκο. 

Η πολύχρονη καρδιά μου, παρότι είναι περικυκλωμένη από πελώριους τείχους που ο ίδιος όρθωσα με τα ίδια μου τα χέρια, για να την «προστατέψω» από εξωτερικούς εχθρούς αλλά και από τον ίδιο μου τον εαυτό, ταρακουνήθηκε. Σείστηκε τόσο δυνατά που για μια στιγμή μια μαγική στιγμή, ένιωσα τις πέτρες, τα τούβλα και τα βράχια που την περιτοίχιζαν να ισοπεδώνονται. Με ακούμπησε τότε κάτι γνώριμο και παλιό. Αυτό το κάτι που έψαχνα χρόνια από αλλού να βρω και δεν μπορούσα να ξεθάψω. Εκεί μέσα στην περικυκλωμένη κόκκινη φωλιά μου ανακάλυψα τον πολυπόθητο θησαυρό μου. Το έκτο κλειδί. Το πιο λαμπερό απ όλα. Το παιδί που κάποτε ήμουν. Ο μικρός Τασούλης που πίστευε στον Άγιο Βασίλη και που μ' έκανε να πιστέψω πάλι ότι – ναι – ο Άγιος Βασίλης είναι αληθινός και φέρνει δώρα, όχι μονάχα στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους, που είναι και τα πιο πολύτιμα απ' όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News