Μετά γύρισες σπίτι, το τριήμερο της Αποκριάς τελείωσε, όπως όλα τα καλά, που κρατάνε λίγο. Το θέμα, βέβαια, είναι τι κρατάς εσύ, τελικά…

Το τριήμερο, για πολλούς, ξεκίνησε έτσι: πάμε για Απόκριες-Καθαρά Δευτέρα «για να αφήσουμε πίσω μας όλα όσα μας ταλαιπώρησαν». Και το να θες να αφήσεις πίσω τα ντράβαλα που έχεις με τη δουλειά -αν έχεις δουλειά- τις δόσεις που διαμαρτύρονται σαν παίκτης πεσμένος στη μικρή περιοχή και δεν του έδωσαν πέναλτι ή τους απλήρωτους λογαριασμούς, στοιχειοθετεί μόνο τη μία όψη του νομίσματος.
Υπάρχει και η άλλη, που έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσοι πήγαν (πήγατε) τριήμερο, πιστεύοντας ακράδαντα ότι θα «γεφυρωθούν όλα τα κενά μεταξύ μας», «να δεις, θα τα βρούμε ξανά», «θα γυρίσουμε πίσω και θα είμαστε όπως πριν»;

Και το τριήμερο ήρθε, έφτασε και η απόδραση από την πόλη, εδώ είναι το ταξίδι, «εδώ και το σούπερ μέρος, με όλα τα εξτρά», να και η Καθαροδευτέρα, και να που κάποιοι γύρισαν χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε στη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει επειδή, όπου και να πας, όσο καλά και να είναι, αν δεν είσαι καλά μέσα σου, δεν θα περάσεις καλά. Νόμος.

Η ιστορία αυτή είναι γνωστή και έχει, πάντα, την ίδια εξέλιξη. Υπάρχουν ζευγάρια που δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον, δεν «βρίσκονται» πουθενά, αλλά περιμένουν ένα τριήμερο, ως δια μαγείας, να τους φτιάξει τις ζωές, τα συναισθήματα. 
Eπειδή δεν μπορούν ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα στην καθημερινή τους ζωή, επενδύουν πολλά σ’ αυτές τις ημέρες των σύντομων διακοπών. Πείθουν τους εαυτούς τους ότι «τα τριήμερα σημαίνουν «ευτυχία», έτσι, όταν φτάσει η ώρα, φορτωμένοι από υπερβολικές ελπίδες, συχνά απογοητεύονται, καθώς αυτές οι ελπίδες είναι φρούδες. Φορτώνουν τις προσδοκίες τους, μαζί με τα μπαγκάζια, στο πορτμπαγκάζ, πάνε τριήμερο και επιστρέφουν με υπολείμματα χαλβά στα χείλη και μια πίκρα στην ψυχή.
Θα το είδες σε μάτια, σε βλέμματα -σε αυτοκίνητα δίπλα σου, με μεγάλες οικογένειες- στη δίπλα λωρίδα κυκλοφορίας. Ψυχές κενές που δεν ανυψώθηκαν όπως οι χαρταετοί, διάθεση σαν ντολμαδάκια γιαλαντζί, καλά τυλιγμένα συναισθήματα, με μια φέτα λεμόνι. Η ουρά των αυτοκινήτων μεγαλώνει, όπως και η βροχή, η νύχτα γεμίζει με ολόκληρα κομμάτια μελαγχολίας, η Τρίτη είναι και πάλι καθημερινή, ακόμα και ο Κόρτο Μαλτέζε ναυαγεί στα ρηχά νερά της ρηχής πραγματικότητας, ανάμεσα σε λαμαρίνες που μποτιλιάρονται, ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν συμβατικές ζωές.

Έτσι κι αλλιώς, πολλοί επέστρεψαν, όπως έφυγαν. Χωρίς να ξεκουραστούν ψυχικά, χωρίς να έχουν προλάβει να κάνουν αποσυμπίεση, δεν μπόρεσαν να κάνουν λοβοτομή από όλη τη μιζέρια των προηγούμενων ημερών. Έμεινε γεμάτο το μυαλό από συνεργασίες που δεν ευδοκίμησαν, από ανόητες αγάπες που δεν κράτησαν, από φιλίες που τελείωσαν, από σχέσεις που πέθαναν, ο «νεκρός» είναι δίπλα σου, αλλά κάνεις ότι δεν βλέπεις, έχεις καρφωμένα τα μάτια σου στο δρόμο, μπροστά, «από πού ξεκινάει αυτή η ουρά, πια;».

Σκέψου, λοιπόν, πέραν των απλήρωτων λογαριασμών, της έλλειψης δουλειάς, των προβλημάτων της καθημερινότητας, εν γένει. Είσαι ευχαριστημένος από εκείνο που έχεις δίπλα σου; Το αγαπάς; Σε αγαπάει; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τα έχεις όλα, έχεις τα πιο σημαντικά αυτής της ζωής, τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα.

Πάντως, αν δεν πέρασες καλά αυτό το τριήμερο, μην τρελαίνεσαι. Υπάρχει και το επόμενο, της 25ης Μαρτίου, όσο το επιτρέπει -προς το παρόν- η τρόικα.
Μέχρι τότε, προβλέπω ότι θα ακολουθηθεί το τρίπτυχο «νηστεία, έρωτας και προσευχή» – και όχι, απαραίτητα, με αυτή τη σειρά.
Νηστεία, αναγκαστικά, έχει πέσει πείνα. Προσευχή, για ευχές που θες να γίνουν πραγματικότητα. Έρωτας, επειδή είναι το πιο ακριβό τσάμπα που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον καταγεγραμμένο κόσμο.
Καλή Σαρακοστή, λοιπόν, αν και η εν λόγω περίοδος έχει ξεκινήσει ήδη για την Ελλάδα, εδώ και πολύ καιρό, από εκείνο το ενσταντανέ του Γιώργου στο Καστελόριζο.

Υ.Γ.: Θα είδες, πάντως, και ερωτευμένους στη δίπλα λωρίδα. Με χέρια σφιχτά πιασμένα, με γρήγορα φιλιά εν κινήσει, με ματιές όλο πόθο και αδημονία για το παρακάτω.
Μακάρι να τους είδες, να είδες πόση ευτυχία πλημμυρίζει τις ζωές τους. Ήταν εκεί, δεν τους ένοιαζαν τα μνημόνια, χαιρόταν ακόμα και που είχε κίνηση, ήταν επιβάτες στο προπορευόμενο -από το δικό σου- όχημα, βρισκόταν στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας, στο αυτοκίνητο που ερχόταν από πίσω σου, ήταν δίπλα σου.
Όπως γυρνοβολάει κι ο ίδιος έρωτας δίπλα μας, άλλωστε, για όποιον μπορεί και τον βλέπει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News