Στις 26 Αυγούστου πέθανε ο Νίκος Μάργαρης, η δημόσια παρουσία του οποίου τα τελευταία 35 χρόνια κατέστη συνώνυμη μιας αδιάκοπης πορείας προς την αλήθεια με εργαλείο την επιστήμη σε τομείς όπως το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον κ.α.

Σεμνός και νηφάλιος αλλά παθιασμένος -εκτός των άλλων- και με την τεκμηριωμένη κατάρριψη μύθων και στερεότυπων που έχουν θρέψει γενιές και γενιές. Γνωστός στο ευρύτερο κοινό έγινε από την αρθρογραφία του στο ΒΗΜΑ παλιότερα αλλά και σ’ άλλα έντυπα, ενώ από το 1999 μέχρι τον θάνατό του υπήρξε διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του NATIONAL GEOGRAPHIC.

Όσοι τον γνώρισαν ή συνεργάσθηκαν με τον Μάργαρη θα θυμούνται το ανήσυχο, δημιουργικό κι ακούραστο πνεύμα του και το χάρισμά του να απαντά ήρεμα και με επιχειρήματα, σε όποιον ακόμη και με ένταση διαφωνούσε μαζί του.

Θυμάμαι την άποψή του σχετικά με την αναδάσωση από μαζικούς φορείς, όπως την έγραψε στα ΝΕΑ της 13.3.2009 σε ένα άρθρο με τίτλο «Δέκα οικολογικοί μύθοι»:

«Η αναδάσωση από όλους τους φορείς αρκεί για να σώσουμε τα δάση.
Ο αντίλογος ξεκινάει με ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990: τη μεγάλη πυρκαγιά στο Άγιον Όρος. Μετά την κατάσβεσή της –με τη βοήθεια Γερμανών δασοπυροσβεστών– έπεσαν όλοι, καθηγητές, περιβαλλοντικές οργανώσεις, για να κάνουν αναδάσωση. Ευτυχώς τότε οι μοναχοί δεν άφησαν κανέναν να προχωρήσει. Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όχι μόνο επανήλθε το δάσος καλύτερα από πριν, αλλά και μια αρρώστια που είχαν οι καστανιές εξαφανίστηκε.

Το δάσος, δηλαδή, αναγεννήθηκε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι υπάρχει μια ενδογενής δυνατότητα αναγέννησης. Εκτός εάν το δάσος καταπατηθεί ή βοσκηθεί. Στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα μαζί: οι βοσκοί ανεβάζουν τα γίδια για να βοσκήσουν και οι υπόλοιποι πηγαίνουν για αναδάσωση, με αποτέλεσμα να ανοίγουν τεράστιες λακκούβες για ένα πευκάκι σε ένα σημείο που κατά τ' άλλα φυτρώνουν πέντε πευκάκια από μόνα τους. Αλλά κοιτάξτε και κάτι άλλο.

Καλεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός τους πολίτες για αναδάσωση με πεύκα στην Αμυγδαλέζα. Σκέφτομαι, λοιπόν, γιατί τη λένε “Αμυγδαλέζα” και όχι “Πευκέζα”; Προφανώς επειδή έχει πολλές αμυγδαλιές… Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα τα δέντρα σε όλους τους χώρους. Οι πρόσκοποι φυτεύουν πεύκα, τα ΚΑΠΗ ευκάλυπτους, η ΑΧΕΠΑ άλλα είδη, χωρίς προσυνεννόηση. Αυτό που γίνεται στο τέλος είναι μια κουρελού με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό γιατί το πεύκο βάζει φωτιά στα διπλανά του δέντρα. Αυτό έγινε στο Πήλιο, που δεν είχε ποτέ αυτό το είδος. Πήγαν, όμως, οι δασολόγοι το 1990, ξερίζωσαν μια ολόκληρη περιοχή, έβαλαν πεύκα και μέχρι σήμερα καίγονται. Αυτό που βλέπετε κάθε καλοκαίρι να καίγεται στο Πήλιο είναι εκείνα τα παλιά πεύκα της “αναδάσωσης”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News