Δεν ξέρω πώς έχετε στο μυαλό σας τα γενέθλια. Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που όταν γιορτάζουν την επέτειο της γέννησής τους μετατρέπονται σε ανήμερα party animals και γλεντάνε μέχρι πρωίας. Ξέρω, όμως, και αρκετούς που είναι σαν εμένα. Ή, έστω, κάνουν σαν εμένα μόνο στο συγκεκριμένο θέμα, μπορεί να είναι ολωσδιόλου άλλες προσωπικότητες, με άλλες συμπεριφορές, σε άλλα θέματα.

Κάθε φορά, λοιπόν, που έρχονται τα γενέθλιά μου, είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Στις απόψεις, τουλάχιστον, αφού όλοι διατείνονται ότι είμαι μεγαλύτερος, ενώ έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες από τότε που ήμουν ένα χρόνο μικρότερος. Επίσης, η συμπεριφορά μου είναι πάντα η ίδια, κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου: Δέχομαι με μεγάλη ευχαρίστηση όλων των ειδών τις ευχές, είτε είναι διαπροσωπικές, είτε είναι διαδικτυακές, είτε είναι επαγγελματικές, μέσω τηλεφώνου, σημάτων καπνού κοκ, δεν αγοράζω γλυκά για να κεράσω κανέναν και δεν γιορτάζω με άλλους, πνίγοντας ευχές μέσα σε αλκοόλ. Κάθε φορά που έχω γενέθλια, κάθε χρόνο, συνεχίζω να πιστεύω ότι τα γενέθλια αποτελούν για τον κάθε άνθρωπο ένα ξεχωριστό ορόσημο, στο οποίο θα πρέπει να τοποθετήσει ο ίδιος τον εαυτό του, κάνοντας τον δικό του απολογισμό, χωρίς άλλους.

Κάθε χρόνο, την ίδια πάντα ημέρα, παίρνω το αυτοκίνητο και κάνω νυχτερινές βόλτες, κοιτάζω κόσμο και φτιάχνω ιστορίες.  Έτσι και φέτος που είχα γενέθλια, πήρα το αυτοκίνητο και αργά το βράδυ – όσο δεν νύσταζα λόγω του πρόσφατου ατυχήματος – έκοβα βόλτες στη νυχτερινή Αθήνα, ρωτώντας πράγματα τον εαυτό μου. Το παράθυρό μου ήταν μόνιμα ανοιχτό, στάλες βροχής έμπαιναν μέσα αλλά δεν με ένοιαζε, σαν «κάθαρση» το έβλεπα, άναβα τσιγάρα και σκεφτόμουν τη ζωή μου μέχρι τώρα, με απλές ερωτήσεις: Ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω, τι θέλω να κάνω, πώς φέρθηκα, πώς μου φέρθηκαν, βγήκαν αλήθεια τα όνειρα που έκανα;

Και φέτος έπιασα τον εαυτό μου να είναι μέσα στο αυτοκίνητο και να τα λέει με μένα, χαλαρά, εύθυμα, πικρόχολα, οικογενειακά και λίγο βαριεστημένα – σε σημεία που η ενδοσκόπηση έκανε «κοιλιά» – δηλαδή, όπως πρέπει να είναι οι αληθινά εποικοδομητικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Ίσως σε κάποιο πάρτι γενεθλίων, σε γενέθλια άλλων πηγαίνω.
Τα γενέθλιά μου, σόρι, τα περνάω μόνος μου, νηστεύοντας τους ανθρώπους, αλλά πιστεύοντας πάντα τους ανθρώπους. Έτσι, ως στάση ζωής.

Απόψε – χτες, δηλαδή, για εσάς – πάτησα γερά τα 40 και προχωράω, η οθόνη του κινητού μου ανάβει, εύκολα φτιάχνω βιβλίο με ευχές, φτιάχνω και με ιστορίες, όμως. Τα γενέθλιά μου αυτά ήταν όπως εκείνα της προηγούμενης χρονιάς: Και σε αυτά τα γενέθλια με «βρήκα», προχωράω παρακάτω, είμαι μόνος μου στο αυτοκίνητο και γελάω, δεν με νοιάζει, γιορτάζω, είμαι καλά, είμαι γερός, έχω ανθρώπους να με αγαπάνε, όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν ή δεν θα έρθουν.

Απόψε, γιορτάζω, η οποία λέξη είναι από μόνη της μαγική, έχει κι άλλες αναγνώσεις. Αν το καλοδείς, δεν κρύβει μόνο μέσα της τη γιορτή, αλλά και τη ζωή. Καλή φάση! Και φέτος, γιορτάΖΩ, σαν σύνθημα διαφημιστικής. Η ζωή, όμως, αντιγράφεται από τη διαφήμιση, η αλήθεια είναι ότι πέρασα από ατύχημα και ζω, είμαι εδώ, εγώ και τα γενέθλιά μου, εγώ και οι δύο εαυτοί μου, όταν υπάρχουν τουλάχιστον δύο, ποιος μπορεί να μιλήσει για «μοναχικά γενέθλια»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News