Πολύ εκνευριστικός μήνας ο Οκτώβριος, παίδες μου αγαπημένοι. Πρώτα απ΄ όλα είναι αναποφάσιστος: σου ξημερώνει καλοκαιρινός και σου νυχτώνει χειμωνιάτικος… Καθόλου περίεργο λοιπόν το ότι σ΄ αυτόν γεννιούνται οι Ζυγοί – άνθρωποι νόστιμοι, ευγενείς, χαριτωμένοι, αλλά συμπαντικά σχεδιασμένοι για να σου τσαταλιάζουν τελείως τα νεύρα επειδή αρνούνται να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Είχα ένα αίσθημα Ζυγό στη Δευτέρα λυκείου και την ώρα που κοιμόμασταν στο εξοχικό της μάνας του στην Εύβοια έγινε ένας σεισμός. Μεγάλος σεισμός, όχι μαλακίες. Πετάχτηκα εγώ πάνω, άρπαξα τα ρούχα μου κι άρχισα να τρέχω προς την πόρτα ουρλιάζοντας «Ξύπνα, Γιάννη, σεισμός». Πρώτον, μέχρι να ανοίξει το μάτι του ο Γιάννης εγώ είχα βάλει το τζιν μου και το ένα σνίκερ (διότι δεν αργούν μόνον να αποφασίσουν. Αργούν γενικώς). Δεύτερον και που τα άνοιξε βελτίωση δεν είδαμε. Κοίταγε σαν αμνός γύρω-γύρω και έλεγε «μα, τι κάνεις; Γιατί τρέχεις έτσι;».

«Ξύπνα, παιδί μου, θα πέσει και θα σε πλακώσει το ερείπιο», ούρλιαζα εγώ. Διότι όπως ξέρετε, παίδες μου αγαπημένοι, παιδιόθεν δεν είχα ροπή προς τον πλούσιο γκόμενο, όλο κάτι άφραγκους πήγαινα και ξετρύπωνα (τόσο που βρήκα άφραγκο και στου Μωραΐτη). Οπότε το εξοχικό του δεν επρόκειτο περί βίλας, ούτε καν σπίτι δεν το ‘λεγες. Ήταν ένα κοτέτσι όπου οι σοβάδες έπεφταν και μόνοι τους, δεν χρειάζονταν τα Ρίχτερ για να κινητοποιηθούν.

«Κάτσε να δούμε τι πρέπει να κάνουμε», έλεγε αυτός και τυλιγόταν στο σεντόνι για να αποφύγει ένα κομμάτι σουβά που ερχόταν κατά πάνω του.

«Να βγούμε έξω πρέπει να κάνουμε. Κουνήσου!» ξαναούρλιαζα εγώ βάζοντας και το τι-σερτ μου για να μην τον ξεφτιλίσω στην αγριοκουτσόμπολη κοινότητα της μαμάς του, ότι κουβαλάει τσούλες στην ιστορική αγροικία.

«Μήπως είναι αργά; Προλαβαίνουμε; Ή να μπούμε καλύτερα κάτω από το τραπέζι; Αυτό μας είπαν στο σχολείο, θυμάσαι;».

«Τώρα θυμάμαι, αλλά άμα μου πέσει το τούβλο στην κεφάλα δεν θα θυμάμαι ούτε το όνομά σου» είπα εγώ. Τελικά τον άφησα να αναρωτιέται αν πρέπει να διαλέξει τραπέζι ή αυλή και την κοπάνησα κουτσαίνοντας με το ένα παπούτσι. Ξέχασα να σας πω ότι το ερείπιο δεν είχε τραπέζι. Αυτό φυσικά δεν είχε σημασία. Σημασία για τον άντρα Ζυγό έχει να υπάρχει ένα δίλημμα εντός του οποίου να κολυμπάει μέχρι να τον βρουν τα βαθιά γεράματα ή να τον φαν οι καρχαρίες (άμα ζει στους τροπικούς).

Επίσης ο Ζυγός λέει συνέχεια ψέματα. Όχι τίποτα σπουδαίο. Μικρά ψέματα για να τους κρατήσουν όλους ευχαριστημένους και να μην τον κρίνουν. Ο ίδιος γκόμενος με τη βίλα-κοτέτσι στην Εύβοια, είχε αποφασίσει να κάνει δίαιτα γιατί νόμιζε πως τον θεωρούσα χοντρό. Εγώ δεν τον θεωρούσα χοντρό. Οι έφηβοι θεωρούν πάντα τον εαυτό τους χοντρό, δεν ασχολούνται με τους άλλους χοντρούς ειδικά όταν δεν είναι χοντροί, όπως ο Γιάννης. Μόνος του το αποφάσισε λοιπόν και μου το ανακοίνωσε θριαμβευτικά. «Μωρό μου, από αύριο τέρμα τα κρουασάν το πρωί. Αρχίζω σκληρή δίαιτα. Το καλοκαιράκι θα είμαι φέτες». Εγώ κούνησα το κεφάλι. Βασικά χέστηκα αν θα ήταν φέτες. Οι μόνες φέτες που μου αρέσουν είναι ζαμπόν καπνιστό Βελγίου. Άσε που μου δημιουργούσε και την υποχρέωση να γίνω κι εγώ φέτα και βαριόμουνα. Τέλος πάντων, δεν το σχολίασα για να μην τον αποθαρρύνω και με αποκαλέσει dream killer. Την επόμενη μέρα το πρωί πριν το σχολείο τον πήρα τηλέφωνο να του πω να φέρει ένα βιβλίο που του είχα δανείσει. Τον ακούω να μασουλάει με τρέλα. «Τι τρως;» τον ρώτησα αφηρημένα. Και τότε έπεσε βαριά και ένοχη σιωπή στην άλλη ακρη της γραμμής. «Τίποτα», μου λέει τελικά, μαγκωμένος. Ε, με διαόλισε, παίδες μου αγαπημένοι. «Τι τίποτα, ρε; Αφού τρως κρουασάν. Σ΄ ακούω!». «Ε… ε… δεν είναι κρουασάν», ψέλλισε. «Τι είναι; χαβιάρι μπελούγκα με μηδέν τα εκατό λιπαρά;» τον έκραξα. «Όχι, τσίχλα», είπε τελικά ευτυχής που βρήκε την απάντηση που θα βούλωνε όλες τις τρύπες της λογικής.

Θα μου πείτε τώρα, "τι σ΄ έπιασε, ρε κορίτσι, και θυμήθηκες προϊστορικές ιστορίες αγάπης με Ζυγούς;". Έλα που δεν είναι προϊστορικές. Ο Γιαννάκης εμφανίστηκε αίφνης την προηγούμενη βδομάδα στο facebook, μου δήλωσε πάραααααα πολυυυυυύ συγκινημένος που με βρήκε και μου ζήτησε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ το τηλέφωνό μου για να βγούμε και να τα πούμε που με είχε τόοοοοσο πολύ επιθυμήσει. Το έδωσα λοιπόν κι εγώ και περίμενα να με πάρει. Με πήρε σε μια βδομάδα και μου ‘κλεισε ραντεβού στη Μαβίλη. Πήγα, στήθηκα, ήπια τρεις μπύρες, ξαναπερίμενα, αλλά ο Γιαννάκης δεν εμφανίστηκε. Αντ΄ αυτού εμφανίστηκε ένα sms που έλεγε «Δεν είμαι σίγουρος αν είναι καλή ιδέα. Συγνώμη.».

Υ.Γ.: Στοιχηματίζω ότι ο Άμλετ ήταν Ζυγός. Άκου εκεί να ζει κανείς ή να μη ζει… Να ζει ρε, απλώς όχι μαζί σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News