Σήμερα, λένε, γιορτάζω παγκοσμίως, γιατί είμαι «το άλλο μισό τ΄ουρανού», μάνα, γη και ζωή, και κάτι άλλα, παρεμφερή. Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου παραμένω, μαζί με το πυρ και τη θάλασσα, τα τρία κακά της μοίρας και με μια άβυσσο για ψυχή.

Οι παραλλαγές/μεταλλάξεις/εκδοχές μου (της γυναίκας, όχι εμού της ιδίας) είναι πολλές: αξεπέραστη μάνα, λατρεμένη κόρη, σοφή Πηνελόπη, τσούλα εξώλης και προώλης, Κατίνα περιωπής… Ο κατάλογος είναι μακρύς, γνωστός και μάλλον βαρετός.

Το κάθε είδος θα έπρεπε να το φωτογραφίσουμε με χίλιες λέξεις, αλλά και πάλι μάλλον θα χαθούμε στη μετάφραση. Άσε που δεν υπάρχει τέτοιος σαφής διαχωρισμός και κάθε θηλυκό πρόσωπο συνδυάζει, όπως θέλει ή μπορεί, κάποιες από τις παραπάνω εκδοχές.

Από την άλλη, για τον άντρα, λένε, ότι είναι πιο λιτός, απλός και κατανοητός. Απλοϊκό ακούγεται κι αυτό, αλλά χάριν συντομίας, αν έπρεπε να του πω δυο λόγια, όχι γράμμα, ένα mail, ένα sms, ένα τηλεγράφημα, τι θα του έγραφα;

Στον δυτικό άντρα, δεν έχω να του πω τίποτα, έχει όλα τα δεδομένα να σκεφτεί, να πάει πιο βαθιά ή να μείνει επιφανειακά, ώστε να ξέρει αν θέλει να έχει τη γυναίκα πίσω του, απέναντί του, ή δίπλα του.

Στον άντρα που ζει σε μέρη που κάνουν κλειτοριδεκτομή και σε λιθοβολούν μέχρι θανάτου γιατί σε βίασαν, αν ήμουν εκεί η κραυγή θα καλυπτόταν κι αυτή από την μπούρκα. Εδώ που το 'φερε η συγκυρία να γεννηθώ, φωνάζω αλλά μιλάμε εντελώς άλλη γλώσσα για να γίνει συνεννόηση.

Στον άντρα που, όπου κι αν ζει, παραδέρνει κι αυτός ανάμεσα στη δύναμη που δεν έχει πάντα, στον φόβο αν θα τα καταφέρει και στην ανάγκη να τον αγαπούν, τι να του πω; Είμαστε από την ίδια ύλη. Άνθρωποι. Ανολοκλήρωτοι. Που είτε το παίζουμε αρχηγοί, είτε ακόλουθοι πάντα κάτι θα μας λείπει για να νιώσουμε (έστω προσωρινά) πλήρεις.

Στον γιο (που δεν έκανα), όσα προχωρημένα κι έξυπνα κι αν σκεφτόμουν να του πω, έξω από τον χορό, φοβάμαι ότι κατά βάθος θα ανησυχούσα αν πήρε ζακέτα, μην κρυώσει το πουλάκι μου, μην μου αρρωστήσει το παιδάκι μου…

ΥΓ: Κορίτσια, κάθε ηλικίας, χρόνια μας πολλά. Είναι ωραίο να «είσαι η γιορτή για κάποιον», που θα 'λεγε κι ο Ρολάν Μπαρτ. Και δεν εννοούσε μία φορά τον χρόνο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News