Περπατάω στα σοκάκια της πόλης. Τις ώρες της μοναξιάς της. Τότε που ξεμυτίζουν οι ποιητές. Κινούνται σα σκιές όταν οι πολίτες λείπουν. Τα καυτά μεσημέρια του Αυγούστου περιδιαβαίνουν στην Αχαρνών. Τα παγωμένα απογεύματα του Φλεβάρη κατηφορίζουν την Ιουλιανού. Κυριακές ξημερώματα κοντοστέκονται στο αρχαιολογικό μουσείο. Δευτέρα βράδυ διασχίζουν τα Εξάρχεια. Διαβάζουν τα βρώμικα συνθήματα. Αγγίζουν τα ξεφτισμένα ντουβάρια. Σχεδόν αόρατοι κινούνται, σκεπασμένοι από τη βουή του πλήθους και των τροχοφόρων.

Οι ποιητές της πόλης σκιάζονται από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα. Ανοίγουν με στραβωμένα κλειδιά μια παλιά μεταλλική πόρτα και ανεβαίνουν σκάλες σε σπίτια που βλέπουν σε ακάλυπτους. Ξύλινα πατώματα, παλιοκαιρισμένα, άσπρες βαμμένες μπαλκονόπορτες, νεροχύτης από μάρμαρο στη μικρή κουζίνα, η αλυσίδα στο καζανάκι να χώνεται στον τοίχο στο αποπάνω παταράκι.

Οι ποιητές είναι οι φίλοι του χρόνου και οι εχθροί του. Γερνάνε μαζί μας, κοιτάζοντάς μας να τρέχουμε από δω κι από κει. Απλώνουν το χέρι συνεσταλμένα. Ακούν με κατανόηση. Αγκαλιάζουν με συγχώρεση τους δαίμονές τους και κλαίνε μαζί τους.

Ο Λεφτέρης Πούλιος γράφεται και με φι. Ο Λεφτέρης Πούλιος είναι ένα ξωτικό. Με τα μακριά άσπρα μαλλιά του και το μπερέ, φορεμένο αριστερίστικα στα δεξιά, ξεγελάει για κάποιο είδος θεωρητικού. Αλλά καμία σχέση. Στάθηκα δίπλα του. Τον αφουγκράστηκα. Μίλησα μόνο για να διαβάσω τα ποιήματά του, την περασμένη Δευτέρα, στο κτίριο υπαλλήλων του ΟΤΕ στην πλατεία της Βικτώριας. Και τον άκουσα να διαβάζει και ο ίδιος τα γραμμένα του λόγια.

Στους στίχους του καπνίζουν ακόμη τα οδοφράγματα του Μάη. Στις λέξεις του ο Ντύλαν γρατζουνάει ακόρντα. Στις σελίδες του περνάνε ερπύστριες και η ατελείωτη άσφαλτος των δρόμων.

Πιάνω τα βιβλία του σαν παγωμένα σπουργίτια στα χέρια μου να τα ζεστάνω. Ακούω την εσωτερική τους κραυγή. Σε μια εποχή βίας και βαρβαρότητας, οι ποιητές είναι ακόμη εδώ. Μια σκιά στην ανελέητη κάψα της σκληρότητας που μας σφίγγει όλο και περισσότερο. Μια μικρή λησμονιά πονεμένων στιγμών. Ένα χέρι που σφίγγει το δικό σου κάτω από οργισμένα βλέμματα.

Ασχημοι καιροί

Ασχημοι καιροί
καιροί ηλεκτροκίνητων μαστιγίων
χτυπάω τις πόρτες για να μιλήσω.

Δεν ξέρει τίποτα το ανύποπτο παγόνι
που παίρνει πικρή ανάσα
σε τούτη τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.

Ασχημοι καιροί
καιροί του χαμένου θάρρους
κι η ποίηση στη μέση του
γονατισμένου λαού.

Τα ποιήματα του Λεφτέρη Πούλιου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Τη Δευτέρα, 17 του μήνα, σε μια βραδιά προς τιμήν του διαβάσαμε ποιήματά του, από κει και το μικρό οπτικό απόσπασμα, στο οποίο διαβάζει και ο ίδιος. Διακρίνεται στα δεξιά του ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος και στα αριστερά του ο ηθοποιός Φώτης Αρμένης και η ηθοποιός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News