Γιατί εγώ βρίσκω ότι η μουσική του Μότσαρτ που αποχαιρετά σήμερα, μέσα από ένα φλάουτο, τον Κώστα Αξελό, την ώρα που το σώμα του θα κατεβαίνει στη γη είναι ένας τέλειος ψίθυρος αποχαιρετισμού, όμως τον Αξελό με άλλους ήχους τον φαντάζομαι;
Δεν είναι της παρούσης ούτε των αποσκευών μου να γράψω για την συμβολή του Αξελού στη σύγχρονη σκέψη, δυο γραμμές θα θελα να γράψω για την υλική παρουσία αυτού του ανθρώπου. Ο Αξελός, ευθυτενής, στιβαρός, με λίγες κινήσεις και χειρονομίες ήταν για μένα η ενσάρκωση του άτρωτου. Δεν τον φαντάζομαι με ήχους Μότσαρτ. Τον φέρνω στο νου μου, καθιστό με το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα και το χέρι κοντά στο πηγούνι να ακούει Βαμβακάρη, με πλάτη ίσια και τα ματόκλαδα να μη σαλεύουν.

Παρίσι 1982, χειμώνας: Στο διαμέρισμα του στο Μονπαρνάς, κάθομαι στο τραπέζι απέναντι του, καλεσμένη σε δείπνο. Η Κατερίνα Δασκαλάκη, ο φύλακας άγγελός του έχει ετοιμάσει ένα ωραίο ελληνικό φαγητό αλλά μπουκιά δεν μου κατεβαίνει. Ντρέπομαι ακόμη και γιατί φοράω βυσσινί σουέτ γόβες. Όλη τη βραδιά είναι ζήτημα αν είπα δυο κουβέντες πέρα από τα απολύτως στοιχειώδη. Ο Σοφός, όπως τον αποκαλούσαμε, ήταν ένας τόσο ακραία έντεχνος ομιλητής που κάθε δική σου κουβέντα έμοιαζε ψέλλισμα. Μιλούσε χωρίς σχεδόν παύσεις, οπωσδήποτε χωρίς κομπιάσματα, όχι σαν χείμαρρος αλλά σαν συρμός που ταξιδεύει μέσα στη νύχτα, στη στέπα, περνάει γέφυρες και οροσειρές χωρίς να κόβει ταχύτητα, χωρίς να κλυδωνίζεται, πηγαίνει και πηγαίνει. Η προφορική δεινότητα του Αξελού (που δεν υπολειπόταν διόλου της γραπτής) ακουγόταν εξωπραγματική. Καθήλωνε, γοήτευε, μάγευε κι εκείνος το γνώριζε.

Κι ανάμεσα στον Χάιντεγγερ και τον Σοφοκλή, τον Μαρξ και τον Ηράκλειτο, διέσωσα αυτούσια μια φράση του, προσωπική, που παραλλαγμένη την διάβασα και στο κείμενο που δημοσίευσε η Monde την ημέρα του θανάτου του. Ο Αξελός κι ο αδερφός του, μικρά αγόρια, νήπια, είχαν μια νταντά που κάθε βράδυ καληνυχτίζοντάς τα, τους επαναλάμβανε: «Ακόμη μια μέρα πέρασε που μας φέρνει πιο κοντά στον θάνατο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News