Πολύ φοβάμαι ότι θα σας ξενίσουνε αυτά που θα διαβάσετε, αν τα γράψω τελικά και αν τα διαβάσετε. Επειδή όμως έχω πιάσει εσχάτως τον εαυτό μου να παίζει πάλι το κρυφτό με την βαθύτερη αλήθεια του, λέω να δοκιμάσω μήπως και τα βγάλω στο χαρτί και κάπως καθαρίσει λίγο το (μέσα μου) τοπίο. Γιατί για να σας πω την αμαρτία μου νοιώθει πια η ψυχή μου λιγάκι σαν σκουπιδότοπος, σαν χωματερή, που μέσα της έχω πετάξει όλες τις αντικρουόμενες σκέψεις μου, τις αμφιβολίες, τις έχθρες και τις αντιπάθειες που δεν θέλω να έχω αλλά έχω, μαζί με ένα σωρό δικαιολογίες για όλες τις φριχτές σκέψεις και συμπεριφορές μου, τα λάθη, τα πάθη, τις στραβοτιμονιές μου, τους φανατισμούς, τις ανεπάρκειές μου, τη ζήλεια και την μνησικακία μου, τις αποτυχίες μου, τις αναπηρίες μου, όλα μου τα στραβά και τα ανάποδα τελοσπάντων που άμα τα βάλεις στη ζυγαριά του Ζαχαρία όλα μαζί απ΄τη μία και από την άλλη βάλεις κάποιες καλές προθέσεις του και την επιμονή του να βλέπει την φωτεινή πλευρά του φεγγαριού με ένα επίμονο χαμόγελο αδιαπραγμάτευτο στην τελική, η ζυγαριά θα μπατάρει σούμπιτη και θα υπερεκχειλίσουν τα σκουπίδια μου όλο τον ζωτικό μου χώρο, τόσο που δεν θάχω πια που να πατήσω ούτε για να πάω να κάνω ένα ντους να βγάλω όλη αυτή τη λίγδα από πάνω μου. Γιατί έτσι νοιώθω, σαν νάχω μπει μες’ στον υπόνομο (έστω και με καλές προθέσεις, αυτές όμως δεν αρκούν για να σε σώσουν αν δεν προσέξεις πάρα πολύ). Και να, είμαι τώρα πασαλειμμένος ολόκληρος απόβλητα καθόλου επεξεργασμένα, μολυσματικά και άκρως επικίνδυνα για την υγεία, την επιβίωση και, φυσικά, την δημιουργικότητά μου. Με λίγα λόγια έχω αφήσει τον διάολο να με καβαλήσει και σφυρίζω αδιάφορα, ενίοτε δε και πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, μέχρι να φτάσω να μην μπορώ να πάρω πια μια ανάσα καθαρό οξυγόνο – και να πεθάνω. Και δεν είναι ο Θάνατος που μ΄ενοχλεί.

 

Είναι που πάντα ονειρευόμουν έναν θάνατο που να μυρίζει λεβάντα και καθαριότητα από παντού – όπως ήταν και η γέννηση μετά τις πρώτες περιποιήσεις. Έτσι θέλω να πάω, καθαρός, πλυμένος, τυλιγμένος μέσα σε μια μαλακιά γαλάζια κουβερτούλα, όπως με παραδώσανε στην μάννα μου έτοιμο πια, τίγκα στην τάλκ παντού και πεντακάθαρο. Μιλάω για το σώμα αλλά βάλτε μαζί και την ψυχή – γιατί μαζί, ψυχή και σώμα, σκάσανε μύτη από το διαστημόπλοιο (την μήτρα της Ιωάννας) για να προσαρμοστούν στις πρώτες ώρες του δειλινού, την ώρα που την τελευταία μέρα του Ιουλίου του 53 στην Αλεξάνδρεια, ο ήλιος ετοιμαζότανε να δύσει πίσω από το σύγχρονο εμπορικό λιμάνι (όχι το άλλο το Πτολεμαϊκο, το Αρχαίο) και να φιλοξενήσει άλλον έναν νεοφερμένο από ποιός ξέρει πού, με ποιός ξέρει τι σκοπούς και σχέδια, μοίρα, κισμέτ, επιδράσεις που θα’ρχόντουσαν αργότερα – και θα με «διαμόρφωναν» μαζί με τις, ο Θεός να μας λυπηθεί, αήττητα ισχυρές επιδράσεις του «περιβάλλοντος», εμψύχου και αψύχου, ορατού και αοράτου κόσμου.

Δεν θέλω να αποδώσω τώρα στίς εκλογές και τις μπλόφες και τις πόκες και τις αγωνίες για την επιβίωσή μας, όλη αυτή τη σκατίλα. Από μέσα μου εκπορεύεται και αν δεν πάω να αγοράσω εφτα μπουκάλια Χλωρίνη και εφτά καινούργιες σφουγγαρίστρες να καθαρίσω όλο αυτόν τον οχετό της μπόχας μου που με πνίγει, δεν θα το λύσω το πρόβλημα. Ποιό είναι το πρόβλημα : Θα σας το πω και ας πέσουνε βροχή τα γιούχα.

Θέλω να ζήσω όσα χρόνια μου μένουνε διορθώνοντας τον εαυτό μου και παλεύοντας για την καλύτερη εκδοχή του. Κάποια στιγμή καλά τα πήγαινα, αλλά αυτό το protagon.gr, μ΄εβαλε ξανά σ’ αυτό το παιχνίδι «τα λέει γιατί τα πήρε», «το βουλώνει γιατί είναι κότα», «ίδιος είναι με όλους», «αντε μωρέ τον φίλο της Νταλάρα και του Kακλαμάνη».

 

Δεν είμαι ίδιος με όλους: In fact δεν είμαι ίδιος με κανέναν. Είμαι ο Άρης και θέλω κάθαρση, ανάσα βαθειά, θέλω να εμπιστευθώ καινούργιες τάσεις, εναλλακτικές ιδέες, άλλες οπτικές γωνίες. Και έχω ένα μεγάλο πρόβλημα : Όλο αυτό που αποτελεί την «πολιτική ζωή της χώρας» μου φέρνει εμετό. Δεν θέλω να είμαι μέρος κανενός τους – κι ας υπάρχουν και «καλά παιδιά» μέσα στον συρφετό. Όταν πήγα να ψηφίσω «Σαμαρά» στην αναμέτρησή του με την Ντόρα, (κακώς πήγα βέβαια, δεν έπρεπε να πάω), αναγκάστηκα να εγγραφώ στο κόμμα. Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει ρίγος. Αύριο κιόλας πρέπει να βρω το χρόνο να πάω να διαγραφώ. Οχι βέβαια πως η Ν.Δ ή κάποιο από τα άλλα κόμματα έχουν σχέση με την απόλυτη προτεραιότητά μου "να βγω απ’ τον βούρκο, να πλυθώ καλά και να πασαλειφτώ ταλκ πριν πάω για τον καλό μου ύπνο, τον αποχαιρετιστήριο". Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα, υπαρξιακό είναι.

Το προεκλογικό κλίμα παρέσυρε πολλούς από μας, νομίζω, στον χειρότερο εαυτό μας. Ο άλλος, ο σωστός και καθαρός, περιμένει την δικαίωσή του και την απόφασή μας να αλλάξουμε πια τελειωτικά σαν μονάδες (σε όσους μας δοθεί αυτή η χάρη) και να προχωρήσουμε για εντελώς άλλης τάξεως ταξίδια, όλοι μαζί (αν γίνεται) – ή ο καθένας χωριστά, με τούς δικούς του ανθρώπους κα τις αγάπες του.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News