Κάποιος από τους ιερείς ή τις ιέρειες της μόδας και του στιλ (μπορεί η Κοκό Σανέλ, μπορεί κι ο Οσκαρ Ουάιλντ) έχει πει ότι αν είσαι υπερβολικά κομψός δεν μπορεί να είσαι καλοντυμένος. Κάποιος άλλος πάλι, ότι καλοντυμένος είναι αυτός που δεν προσέχεις τι φοράει. Τέλος πάντων, όπως και να ορίζεται ή να περιγράφεται ο καλοντυμένος, το σίγουρο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν εμπίπτει στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Ακόμη και αν σταθεί μπροστά σε γκρι φόντο με γκρι κουστούμι δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέξεις τι φοράει. Γιατί είναι πάντα λάθος. Είτε εξ αρχής λάθος επιλογή, είτε φοράει – ό,τι φοράει – λάθος, είτε το ρούχο είναι πολύ (όπως συνήθως συμβαίνει) στενό, είτε πολύ κοντό, είτε ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Είναι ο άνθρωπος που έχει κατορθώσει να φορέσει ακόμη και λάθος γυαλιά ηλίου – όπως τον θυμάμαι σε μία περσινή φωτογραφία έξω από το Μαξίμου. Μόνο ο Μπόρατ δικαιούται να μπαίνει πρωθυπουργικό αυτοκίνητο με γυαλιά τύπου Power Rangers.

Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν φοράει απλώς ρούχα. Ντύνεται κάτι. Οπως ντυνόμαστε στα μπαλ μασκέ. Και τους τελευταίους είκοσι μήνες (νομίζει ότι) ντύνεται Πρωθυπουργός. Μόνο ας του φτιάξει κάποιος τη στολή. Πρωθυπουργική στολή με μαντηλάκι στο πέτο (αυτό δεν είναι ποσέτ), απλώς δεν υπάρχει.

Το είδαμε για μία ακόμη φορά στη φωτογράφιση για το Reuters. Στήθηκε και ντύθηκε όπως νομίζει ότι στήνονται και ντύνονται οι πρωθυπουργοί σε χαλαρές πόζες. Νομίζει όμως. Τόσους μήνες, τόσα σούρτα – φέρτα στα εξωτερικά χαμένα πήγαν. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια πολυσυλλεκτική φιγούρα, μια πορεία στην ιστορία του έλληνα «γαμπρουδάκου» των τελευταίων δεκαετιών.

Είχε κάτι από Ερρίκο Μπριόλα του ’60, Λευτέρη Μυτιληναίο του ’70, Κωστή Χρήστου του ’80, Στέλιο Διονυσίου του ’90 και ιδιοκτήτη – μάνατζερ εταιρείας εισαγωγής και τοποθέτησης τεντών του millennium. (Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, ο πρώτος ήταν σταρ των μελό, ο δεύτερος και ο τρίτος τραγουδιστές πίστας). Σαν μόλις να στεφανώθηκε, σε κλειστό κύκλο, και πέταξε μετά τη γραβάτα διότι «μετά τον γάμο θα ακολουθήσει γλέντι σε ταβέρνα με κλαρίνα».

Τι είναι όμως αυτο που κάνει ένα ωραιότατο κουστούμι (δείτε να το φοράει ο Νίκος Αναδιώτης και θα καταλάβετε) να δείχνει πάνω του «κουστουμάκι»; Δεν είναι μόνο ο σωματότυπος-τσαγιέρα, ούτε μόνο τα τροφαντά μπούτια που μετατρέπουν όλα τα παντελόνια σε κολάν. Είναι κι αυτό το σύνδρομο του αποσυνάγωγου, αποτυπωμένο στην έκφρασή του στις συγκεκριμένες φωτογραφίες. Κάτι σαν η «Βαγγελίτσα στο Μανχάταν». Κάπου ανάμεσα στο «Τι κάνω εγώ εδώ πέρα;» και στο «Νέα Υόρκη δικέ μου!». Και αυτή η γκριμάτσα η μονίμως αιωρούμενη ανάμεσα στο προανάκρουσμα λυγμού και στον πονόκοιλο…

Το πρόβλημα είναι ότι ο Πρωθυπουργός από τα πόλο με τις φαρδιές, οριζόντιες ρίγες και τα βερικοκί μπλουζάκια που φορούσε (μέσα απο το παντελόνι) στις κινητοποιήσεις του «Δεν πληρώνω» μπήκε με έναν πήδο κατ’ ευθείαν στα πρωθυπουργικά κουστούμια από cool wool. Τόσο κατ’ ευθείαν που νομίζω ότι δεν πρόλαβε να βγάλει τα προηγούμενα. Γι αυτό και διαγράφονται όσο δεξιοτέχνης κι αν είναι ο φωτογράφος στις φωτοσκιάσεις. Για παράδειγμα, η φωτογράφιση του Ματέο Ρέντσι για την αμερικάνικη Vogue δείχνει πώς είναι να φοράει ένας πρωθυπουργός τη στολή του κατάσαρκα.

Προσωπικά, ως likeίστρια και ως γυναίκα, θα συμβούλευα τον δικό μας Πρωθυπουργό να πετάξει και τα μεν και τα δε και να δοκιμάσει κάτι άλλο. Κελεμπία ίσως…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News