Στο πορτοφόλι μου έχω δυο φωτογραφίες. Η μία είναι του αδερφού μου περήφανο ναυτάκι. Την δείχνω αριστερά και δεξιά. Άλλοτε για να τον προξενέψω -με την ανάλογη προμήθεια επί της προίκας βεβαίως- κι άλλοτε για να εξηγήσω σε ποιον οφείλουμε το γεγονός ότι δεν μπήκαν οι οχτροί στην Ελλαδίτσα μας τους τελευταίους 14 μήνες. Η άλλη είναι του σκύλου μου. Ένα κατάλευκο Ηusky με γαλάζια μάτια και μια ουρά που πιάνει τρελά rpm κάθε φορά που κατεβαίνω στο βλαχόνησο.

Το όνομά του Πεπίτο. Έμπνευση του πατέρα. Πώς του ήρθε δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα βγάλω άκρη. Τον θυμάμαι σαν χθες όταν τον είχαμε πρωτοπάρει. Έμοιαζε με λούτρινο αρκουδάκι που γλίστραγε πάνω στο μαρμάρινο πάτωμα κι έπεφτε φαρδύς πλατύς με το τσουπωτό κωλαράκι του να τουρλώνει σαν μπάλα από παγωτό βανίλια.

Για τους φίλους, είναι ο Πέπε. Κι έχει πολλούς πανάθεμά τον, γιατί είναι κοινωνικότατος. Και χαζός. Αθώα χαζός. Μεγάλωσε στην αυλή της ταβέρνας του πατέρα με το νηπιαγωγείο απέναντι. Έκτοτε, όποτε βλέπει παιδάκι, κατουριέται πάνω του από την χαρά του. Κυριολεκτικά. Σαν σωστό αρσενικό όμως, είναι και γυναικάς. Έχει ερωτοτροπήσει με ουκ ολίγα γυναικεία πόδια, με μια μικρή προτίμηση σ’ εκείνα των Σκανδιναβών τουριστριών.

Λένε πως τα σκυλιά και τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις, κι ο δικός μας τα έμαθε όλα στραβά. Πηγαίνει και παίρνει με το έτσι θέλω τα Maltesers από το περίπτερο και ζητάει επίμονα να του βάλουν παγωτό όταν κατεβαίνει για τσάρκα στις καφετέριες. Όποιος τολμήσει να τον αγνοήσει, υπογράφει αυτομάτως και την δήλωση συμμετοχής του στο παιχνίδι “Ποιος θα πεταρίσει τα βλέφαρα πρώτος”.

Πριν δυο χρόνια, ο πατέρας είχε ένα ατύχημα κι υπεβλήθη σε εγχείρηση στο πόδι.

Για όσο καιρό νοσηλευόταν, ο Πέπε έγινε στυλάκι από την αφαγία. Αργότερα, όταν ο πατέρας πέταξε την πατερίτσα και κούτσαινε, το χαζόσκυλο τον μιμήθηκε. Τους έβλεπες από μακριά και τους δυο να πηγαίνουν μονόμπαντα σαν ντουέτο συγχρονισμένης κολύμβησης κι άθελά σου σε πιάνανε τα γέλια.

Περίπου το ίδιο συνέβη πριν καμιά δεκαριά μέρες. Ένα στραβοπάτημα του πατέρα τον έστειλε πάλι στο χειρουργείο. Αυτή την φορά, στο καλό το πόδι. Ρήξη χιαστών και μηνίσκος. Δυο μέρες μετά, τρέχαμε τον Πεπίτο στον κτηνίατρο για ακριβώς τον ίδιο λόγο. Τέτοια αφοσίωση θα έκανε την Πηνελόπη να κοκκινίζει από ντροπή!

Για την Πηνελόπη δεν ξέρω, αλλά σίγουρα κάνει την μάνα να πρασινίζει από την ζήλεια όταν βλέπει τον πατέρα να ταϊζει τον σκύλο στόμα με στόμα. “Να κοιτάξτε εδώ κατάσταση! Εμένα ούτε ένα λουκούμι με τα σάλια του πάνω δεν μου έχει δώσει στα τόσα χρόνια γάμου!”.

Και δώστου να γρατζουνάει το πάτωμα με τη σκούπα προσπαθώντας να εξαφανίσει τις τρίχες του αντίζηλου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News