Αν για κάτι αντιπαθώ στους σταρ είναι γιατί νομίζουν ότι ο κόσμος τους αγαπάει επειδή υπάρχουν. Με θλίψη διαπίστωσα ότι ο Μπόμπ Ντίλαν είναι πλέον ένας σταρ (και μάλιστα γέρος).

Βγήκε, είπε 27 τραγούδια και αποσύρθηκε χωρίς να αναρωτηθεί τι ήθελαν όλοι αυτοί που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά του, στο ξέφωτο του δάσους. Είμαι σίγουρος ότι τα ίδια τραγούδια με την ίδια σειρά, τις ίδιες παύσεις και τις ίδιες υποκλίσεις κάνει ο κ.Ντίλαν στην Μινεσσότα, την Ιαπωνία, την Ιρλανδία. Ουδόλως από ότι φαίνεται τον ενδιαφέρει ποια τραγούδια του, έχουν κάνει επιτυχίες οι Έλληνες, οι Αμερικανοί, οι Γιαπωνέζοι, οι Ιρλανδοί. Και ούτε μια στιγμή δεν θα σκέφθηκε να ρωτήσει ποιες μελωδίες θα ήθελαν να ακούσουν αυτό το βράδυ με τους 35 βαθμούς οι θαυμαστές του. Σίγουρα πάντως δεν θα μπορούσαν να είναι οι ίδιες με αυτές που τραγουδούσαν τον Μάρτιο στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Επειδή είναι σταρ όμως κανείς δεν θα του το είπε.

Η αλήθεια είναι ότι μαθαίνοντας ορισμένες λεπτομέρειες είχα υποψιαστεί ότι ο κύριος Ντίλαν ή μάλλον ο κ.Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν θα είναι άλλη μια απογοήτευση των ημερών. Δεν ήθελε φωτογραφίες, δεν ήθελε συνεντεύξεις, δεν ήθελε να δει άνθρωπο ζωγραφιστό δηλαδή εδώ. Ήθελε μόνο να βγει 9.30, να τελειώσει 11.30, να πληρωθεί και να φύγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News