Πότε μεγαλώνεις; Να ένα ερώτημα που μπορεί επάξια να σταθεί δίπλα στο άλλο αναπάντητο για το φύλο των αγγέλων! Όταν φεύγεις πρώτη φορά από το πατρικό, με αιτία ή πρόσχημα τις σπουδές και το αίσθημα «φτου, ξελεφτερία»; Έτσι νομίζεις. Αλλά όσο και να σου φαίνεται ένα τεράστιο άλμα, ο καιρός θα δείξει, μετά από πολλά αλέ-ρετούρ, ότι ήταν μόνο ένα απλό βήμα προς την περίφημη ενηλικίωση.

Στην αρχή, η επιστροφή σε αγχώνει και σε αποδιοργανώνει, δεν την αναζητάς. Αντιθέτως κάτι γιορτές, όπως των Χριστουγέννων και του Πάσχα, θα ήθελες να είσαι οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που παραμένεις πάντα παιδί, άρα υπό έλεγχο, ενίοτε υπό …ιερά εξέταση, λες και περνάς face control από δύσκολο πορτιέρη: πώς είναι τα μαλλιά, τι φοράς, πήγαινε στον θείο, κ.λπ. κ.λπ.

Από τους χίπις μέχρι τους emo, όποια κι αν είναι η εικόνα σου στα 20 είναι θέμα για σύρραξη -έστω και με σιωπηλά, αλλά φλύαρα βλέμματα αποδοκιμασίας- και οικογενειακές καραμπόλες πάνω από γιορτινά τραπέζια, που με τον καιρό στην καλύτερη περίπτωση σου προκαλούν πλήξη, στη χειρότερη θλίψη.

Τα χρόνια περνούν και το πηγαινέλα συνεχίζεται: τη διαδρομή την ξέρεις πια με κλειστά μάτια, μόνο εκεί στην Αθηνών-Κορίνθου εξακολουθείς να εξοργίζεσαι με τις μπετονιέρες, τα βελάκια, τους κώνους… Ήμουνα νιός και γέρασα και μια από τις βασικές εθνικές οδούς παραμένει εργοτάξιο!

Στο μεταξύ, από φοιτητής έχεις γίνεις εργαζόμενος, παντρεμένος, χωρισμένος, με παιδιά, με σκυλιά… αλλά το «Δεν θα 'ρθεις; Μόνοι μας θα περάσουμε τις γιορτές;» εξακολουθεί, παρότι μπορεί ο μόνος να είσαι εσύ και εκείνοι να είναι δύο.

Με τα χρόνια, το μπιλιάρδο ευθυνών, ενοχών, σιωπηλών κατηγοριών, που παίζεται στα οικογενειακά τραπέζια, όπου από μια λάθος λέξη-μπάλα, (ξανα)ξεκινούν οι καραμπόλες, αν και συνεχίζεται σαν παράδοση ή από κεκτημένη ταχύτητα, εξασθενεί, είναι αναμενόμενο, συχνά φέρνει ακόμη και λυτρωτικό γέλιο, αν ο αυτοσαρκασμός είναι στο οικογενειακό DNA.

Κι αν είσαι τυχερός, θα ζήσεις τη συμφιλίωση: θα πάρεις αποδοχή και θα προσφέρεις κατανόηση. Και τότε όλες οι διαφορές στον τρόπο ζωής και σκέψης θα γεφυρωθούν από κάτι πιο σημαντικό: όχι μόνο την αγάπη, που μ΄ έναν τρόπο θεωρείται δεδομένη, αλλά τη συνειδητοποίηση ότι μια αγκαλιά λύνει πολλά περισσότερα από όσα προσπαθούν τα λόγια. Κι αυτό έχει πιο πολύ σημασία γιατί θα είναι κερδισμένο με κόπο και όχι ένα ρομαντικό ευχολόγιο.  

Αλλά από αλλού ξεκίνησα: από το πότε μεγαλώνεις. Φέτος νομίζω ότι βρήκα μια απάντηση για το πότε ενηλικιώνεσαι πραγματικά. Όταν η κλασική, τυπική και από συνήθεια ευχή «Και του χρόνου», ή πιο ολοκληρωμένα «Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά», αποκτάει ξαφνικά τέτοια κυριολεξία, που βουρκώνεις παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής.

Μεγάλωσες… Κι αυτός ο κόμπος στον λαιμό μοιάζει μ' έναν λυγμό του παιδιού μέσα σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News