Τις νύχτες ονειρεύομαι πως τραγουδάω σε πάλκο. Πως είμαι μια από αυτές τις γυναίκες που δεν θυμόμαστε το όνομά τους, πίσω από τον Στράτο Διονυσίου, δεξιά του Μιχάλη Μενιδιάτη. Με περλέ σκιά στα μάτια. Αν μπορούσα και πιο παλιά, θα το προτιμούσα. Προ Μαρινέλλας, δηλαδή καθισμένη στην ψάθινη καρέκλα, δεύτερο και τρίτο όνομα. Να καταλαβαίνω την πρώτη πενιά, να μην μπορώ να ξεθαρρέψω, το χαμόγελο να ναι μισό, χαμηλοβλεπούσα.

Επειδή η ζωή δεν τα ‘φερε έτσι ( όπως θα λεγαν και στα έργα) αλλά αλλού βρέθηκα, οι στίχοι και οι μελωδίες είναι τα απωθημένο μου. Τα τραγούδια που τραγουδιούνται (γιατί αλλιώς δεν είναι τραγούδια) οι στίχοι που προφέρονται, τουτέστιν που αβίαστα τα λέει ένα στόμα, που γεννιούνται φυσικά μέσα από δυό χείλια. Άκουσα προχτές στην Αθηναϊδα τη Δήμητρα Παπίου που οι περισσότεροι την ανακαλύψαμε από το σπαρακτικό τραγούδι του Κραουνάκη «Αυτή η νύχτα μένει», στίχος που εξοβέλισε από την πρωτοκαθεδρία το «Αυτή νύχτα μένει που θάμαστε μαζί, θα φύγω μακριά σου σαν έρθει το πρωί» του Καζαντζίδη.

Τραγουδίστριες που η φωνή τους ματώνει, με απογοητεύει να τις βλέπω σε μίμηση καμπαρέ, στυλ που στην Ελλάδα δεν είναι πολλαπλώς δυνατόν να υπάρξει. Δεν πέρασα καλά; Δεν πέρασα μέσα στο τραγούδι; Ήθελα να με πιάσει από τα μούτρα και να με καθηλώσει αλλά δεν έγινε; Ναι σε όλα, όμως λίγη σημασία έχει επειδή χάρη στη βραδιά ξαναβρήκα χωμένο βαθιά στη μνήμη μου το «Πέφτει μια βροχή» που γραψε ο Μάνος Ελευθερίου και ο Γιάννης Σπανός στα τέλη του 70 και τραγούδησε, έξοχα βεβαίως, η Βίκυ Μοσχολιού. Τριάντα χρόνια είχα να το ακούσω και να που ξεπήδησε από τη μνήμη καυτό και επιβλήθηκε πάραυτα. Ακούστε το και προσέξτε το παρακαλώ.

Είναι μια βροχή και που συνεχίζει χρόνια
μα δε νιώθεις πια το δικό μου τον αγώνα
ξένος περνάς και σαν ξένος τι σε νοιάζει
που μια ζωή έχει πια κομματιαστεί

Αυτό το «και» του πρώτου στίχου, που ο στιχουργός έβαλε με μαεστρία για να στηρίξει το βηματισμό. Μια τεχνική λεπτομέρεια, ένα τρυκ, ένας τόσο δα σύνδεσμος, τέλειος στη θέση του, αν και νοηματικά διόλου απαραίτητος. Αυτή είναι η μαστοριά, αυτή είναι η μουσική των λόγων. Και για να φιλολογήσω λίγο ακόμη, εγώ η μανκέ τραγουδιάρα, δείτε τι σημαίνει η έλλειψη επιθέτων, πόσο σε καρφώνουν τα λόγια χωρίς εμπόδια.

Ξανά και ξανά, ξανά και πάλι.

Και πάλι ξαναβλέπω τις παλιές εκπομπές του Γιώργου Παπαστεφάνου στην ΕΡΤ για το ελληνικό τραγούδι και αναλογίζομαι ποιοι μιλούν γι αυτό τώρα από τηλεοράσεως και θέλω να πάγω σ’ άλλη γη, να πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News