Υπάρχει Θεός, είμαι πλέον σίγουρη. Το ’ζησα και «θα βγω να το φωνάξω να το πωωωω πως ήμουν αμαρτωλή που» δεν πίστευα ότι το καλό σε περιμένει στη γωνία ξαφνικά. Ένα καλό που σου φτιάχνει την καρδιά και σου καταλαγιάζει την αγκούσα. Κι εγώ το βρήκα ξαφνικά μετά από την κρίση κυνισμού της περασμένης εβδομάδας. Άσε δε, που έρχεται ξαφνικά, απρόβλεπτα μέσα από αντίθετα σημάδια. Εμένα π.χ. εμφανίστηκε μετά από ένα τετραήμερο σαραντάρη πυρετό. Δεν ήταν δικός μου ο πυρετός, ήταν πυρετός που με οδήγησε στα Γιάννινα για να γιατροπορέψω μια εικοσάχρονη πυρέσσουσα. Κι από ’κει που έφυγα χωρίς καν δυο παπούτσια πάνινα αλλά έχοντας μόνο μαζί μου ένα εισιτήριο, βρέθηκα στη χαρά του Θεού.

Κατ’ αρχάς (και άκρως πεζά) ήταν το αεροπλάνο: Ολυμπιακή που όχι μόνο έφυγε ακριβώς στην ώρα της (νέοι καιροί και νέα ωραία ήθη) αλλά τα ματάκια μου δεν αντίκρισαν συνοδούς με κίτρινα μαλλιά, στολές δυο νούμερα στενότερες, κουμπιά έτοιμα να εκτιναχθούν, νύχια γαμψά με πλουμίδια και τρόπους ξεπεσμένης ντίβας που θέλει να βασανίσει τα θύματά της αλλά ευγενείς, σοβαρές επαγγελματίες που δεν πιάνουν τα ποτήρια με σιχασιά ούτε κάνουν αμάν για γνωριμίες. Το κέφι άρχισε να ανεβαίνει (γιατί τι άλλωστε χρειάζεται το κέφι πάρεξ λίγα ψίχουλα ευγένειας και καλών τρόπων;)

Κι έπειτα αφού επί 24ωρο εξάντλησα όλο το ρεπερτόριο μάνας ρέιβερ, στη συνέχεια έκανα την αποφασιστική κίνηση: έβγαλα το ρολόι μου, ξέχασα το κινητό στον πάτο της τσάντας μου κι αυτομάτως όλα ομόρφυναν. Άρχισα να ζω ως εικοσάχρονη κι όλα έλαμψαν. Σε τι συνίσταται η ζωή όταν είσαι 20 χρονών; Ιδού τα συμπεράσματά μου:

-ξεκινάς τη μέρα σου φορώντας δύο διαφορετικές κάλτσες (εξ ανάγκης γιατί δεν έχεις πλήρη ζευγάρια) πράγμα που δεν σε χαλάει καθόλου

-το κρεβάτι σου είναι το βασίλειό σου: Λάπτοπ, καφέδες, μπουκάλια με νερό, δίσκος με ποδαράκια με φαγητό, βιβλία, ταινίες, τηλέφωνα… ό,τι ποθείς μπορείς να το αγγίξεις

-μπορείς να περνάς ώρες ατελείωτες μιλώντας για τη ρώσικη πρωτοπορία και τον κονστρουκτιβισμό, το θωρηκτό Ποτέμκιν και τον Ροντσένκο

-δεν βλέπεις τηλεόραση, καθόλου και για κανένα λόγο, ακόμη και τις ταινίες στο λαπτοπ τις βλέπεις, στα πόδια σου

-παίζεις στο ίντερνετ εξαίσια παιχνίδια ως το ξημέρωμα ψάχνοντας μικροσκοπικά καρτουν μέσα σε υπέροχα μαυρόασπρα σύμπαντα

-βγαίνεις από το σπίτι, ό,τι ώρα θες για όσες ώρες θες και διάρα δεν δίνεις για το λεκέ στο πέτο σου

-ακούς μουσικές , μουσικές, μουσικές διαρκώς, δυνατά, ψιθυριστά, όπως γουστάρεις

-κάνεις ποδήλατο υπό βροχήν και ανεβάζεις το ποδήλατο στο κλιμακοστάσιο, το παρκάρεις στο χολ

-τυπώνεις φωτογραφίες μόνος σου, μαζεύεις λεφτά για καλύτερο τηλεφακό

-με ένα πεντάευρο στην τσέπη νιώθεις μια χαρά

-μένεις ώρες στα καφενεία, με παρέα αλλά και μόνος και δη στο ωραιότατο Φίλοιστρο

-μπορείς και κάνεις όνειρα, μπορείς και θέλεις πράγματα

«Νεότης, νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News