Τον Κώστα Ταχτσή τον ήξερα προσωπικά. Είχαμε φάει στο ίδιο τραπέζι, τον είχα συναντήσει πρωί, σε υπουργικά γραφεία και βράδια, σε αστυνομικά τμήματα, είχαμε κάτσει σε διπλανές θέσεις στο σινεμά Νιρβάνα βλέποντας ένα ροζ πορνούλι με καλόγριες, μου έκανε χωρατά, ανελέητα και τολμηρά στα οποία προφανώς δεν είχα την αποκοτιά να απαντήσω.

Μου ’λεγε διάφορα για τα γραπτά του, δεν τον είχα ρωτήσει ποτέ τίποτε για τη μετάφραση του Love Story. Ναι, ο Ταχτσής το είχε πρωτομεταφράσει αυτό το σχετικά ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα που στη δεκαετία του ’70 έγινε θρύλος και σταθμός στη λαϊκή κουλτούρα, έκανε όλα τα κορίτσια (κι εμένα βεβαίως, δεκάχρονη τότε) να ερωτευθούν τον Ράιαν Ο Νηλ, να θέλουν να σπουδάσουν στο Χάρβαρντ και να ακούσουν στη ζωή τους, έστω κι ετοιμοθάνατες (όπως η ηρωίδα, Άλι Μακ Γκρό) τη φράση-κλειδί-σταθμό-μότο: Αγάπη σημαίνει να μη χρειαστείς να ζητήσεις συγγνώμη (ακατανόητη αλλά τόσο περισπούδαστη!). Όσο για το σάουντρακ, ας μην το συζητήσουμε, έλιωνε ο δίσκος στο πικάπ.

Διάβασα λοιπόν, ότι ο συγγραφέας του Λαβ Στόρι, Έρικ Σήγκαλ απεβίωσε αιφνιδίως προχτές και ψάχνοντας λίγο στις νεκρολογίες του ξένου Τύπου (που αποτελούν ένα λογοτεχνικό είδος από μόνες τους), έμαθα ότι ο Σήγκαλ ήταν ένας πολύ σοβαρός σκόλαρ, ένας λαμπρός φοιτητής των πρώτων πανεπιστημίων (Χάρβαρντ, Γέϊλ, κλπ) με βραβεία που μόνο ο Έλιοτ είχε πάρει, που όλη του τη ζωή την αφιέρωσε στην έρευνα και τη συγγραφή σοβαρών πονημάτων, καθηγητής του Μπους και του Γκορ κλπ κλπ. Όλα αυτά με μια μικρή παρένθεση που του ’φερε ένα τόνο λεφτά στον τραπεζικό του λογαριασμό, αναγνώριση από τον κόσμο, έξοδο από τα λαμπρά πλην στενά (;) όρια της πανεπιστημιακής ελίτ: στα 32 του έγραψε το ρομαντζάκι που έσκισε από πωλήσεις ανά τον κόσμο για δεκαετίες, έγινε ταινία, σύνθημα και πάει λέγοντας. Φαντάζομαι τον Ταχτσή να μεταφράζει για βιοπορισμό και τι κρίμα που δεν έχουμε τα σχόλια του – και τι δεν θα χε να πει το στόμα του, το απύλωτο!

Το θέμα είναι αλλού και επίσης δεν θα το μάθουμε ποτέ: ντρεπόταν ο ενοχικός γιός του ραβίνου Έρικ Σήγκαλ ή υπερηφανευόταν για την επιτυχία του αυτή που τον ξεστράτισε προσκαίρως από τα καθήκοντα και τα ενδιαφέροντά του; ή μήπως τα λιωμένα από το διάβασμα και την έρευνα παντελόνια του ήταν το πλαίσιο γι’ αυτήν την απλούστατη (απλοϊκή σήμερα στην αφήγησή της) ιστορία αγάπης;

Αποπειράθηκα να ξαναδώ την ταινία προ ετών αλλά ήταν σα να ξανασυναντούσα παλιές αμαρτίες. Και το βιβλίο, πανόδετο, κόκκινο με περικάλυμμα ελπίζω να μην έχει χαθεί στις δεκάδες μετακομίσεις που έκανα από το 70 και μετά. Το χρειάζομαι γιατί τώρα πια δεν κυκλοφορεί σε μετάφραση του Ταχτσή. Και σκέφτομαι αν θα χω τύχη προτείνοντάς το στην εντεκάχρονη θυγατέρα μου που διάβασε με ταχύτητα σαρωτική τα σημερινά δρακουλο-ρομάντζα Έκλειψη, Πανσέληνος κλπ. που έχουν σαρώσει όλη την εκδοτική μπάνκα. Άντε, με τον Ταχτσή επιχείρημα και όπλο μπορεί και να μην αποτύχω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News