Λυπούμαι αλλά δεν τσικνίζω. Και μόνο η λέξη μου φέρνει ναυτία. Όχι δεν τυγχάνω χορτοφάγος, κάθε άλλο: ανήκω στην κατηγορία των αναιμικών σαρκοβόρων που τρώνε το κρέας τους αιμάσσον (bleu για τους γαλλοανατεθραμμένους), ξέρουν να διαλέγουν και δεν πλησιάζουν τις μούφες καρπάτσιο των ελλήνων εστιατόρων και την καλύτερη ερωτική εξομολόγηση την έχουν ακούσει μπροστά από ένα λάγνο πιάτο ταρτάρ. Ωμά, είμαι του ωμού όπως η κυρία Πετρουλάκη προς ετών τα ήθελε όλα στον ατμό. Άρα; Άρα φεύγω, aurevoir για να αποφύγω τα επερχόμενα δεινά. Αρκετά είναι στην κεφαλή μας. Μπορώ να αντιμετωπίσω τη δυσπραγία (τι άλλο κάνω τόσους πολλούς μήνες;) , μπορώ να αντιμετωπίσω το ανερμάτιστο της σύγχρονης ζωής αλλά αυτή η«σκατοθύελλα στη Βαγδάτη» όπως έλεγε και το παιδικό ανέκδοτο ξεπερνάει τις αντοχές μου. Φεύγω με ελάχιστα στην τσέπη (πολύ λιγότερα από όσα θα απαιτούνταν πχ για να πάω στο πατρινό καρναβάλι, Θεός φυλάξοι) γιατί δεν βαστάω να δω:

1.το κύμα της τσίκνας που θα ίπταται επί της πόλεως και της χώρας ταύτης σήμερα (μόνο σήμερα; Σήμερα επισήμως και με το άλλοθι του εθίμου) και θα στολιστεί την Κυριακή της Αποκριάς με τα μπούτια των καρναβαλιστών του Μοσχάτου.

2. το κύμα της λίγδας που πέφτει πάνω μου έτσι κι ανοίξω την τηλεόρασή μου πριν από τις δέκα το βράδυ. Υπάρχει βέβαια κι ένα καλό: ότι το θεμέλιο του ελληνικού συντηρητισμού, το όσιο της Οικογένειας έχει δεχτεί ένα βαρύ πλήγμα, ελπίζω αποφασιστικό. Eν προκειμένω βέβαια, η Οικογένεια εισπράττει και καρπούς από την έκθεσή της αλλά σ’ αυτή τη ζωή όπως λέει η σοφή αδερφή μου δεν μπορεί να τα χεις όλα.

3. το άλλο επερχόμενο πλήγμα, τη χαρά μελλονύμφων που ακούει στο όνομα Aγιος Βαλεντίνος. Θα φύγω γιατί λαμβάνω δέκα δέκα μηνύματα που μου «πουλάνε» όχι μόνο ανθοδέσμες και δήθεν ειδυλλιακά ξενοδοχεία, αλλά ιδέες για αφροδιασιακά γεύματα, κόκκινα κεριά και ψευτοκαμπανίτες με άρωμα φράουλας, κόκκινα σουρωτήρια και λεμονοστήφτες με καρδούλες, εσώρουχα ροζ που γράφουν be my valentine, μέχρι και ιδέες για εορταστικά μπότοξ. Το καρδιόσχημο εμαγιέ και γρήγορα παρακαλώ!

Alors, aurevoir ή μάλλον Αrrivederci, Ci vediamo, δραπετεύω στο Αμάλφι, που παράγει τα ωραιότερα λεμόνια της Ιταλίας και το ονειρεύομαι γυμνό από τέτοιες ασχήμιες. Και μέχρι να ξαναγυρίσω και κυρίως για να σκάσουν οι άσπονδοι εχθροί μου που βρίσκουν εξεζητημένες τις γαστρονομικές μου αδυναμίες, φτιάξτε παρακαλώ ένα λεμοντσέλλο με τα άξια χεράκιά σας για να απολαύσετε πώς είναι το γνήσιο κι όχι τα άνοστα νερομπούλια που μας πασάρουν.

Έτσι το φτιάχνει η φίλη μου Lena από το Σορρέντο:στο πλούσιο περιβόλι της οποίας θα καταλύσω για να φτιάξω μαζί της το ελιξήριο.

Λιμοντσέλλο της Λένας από το Σορρέντο

4- 5 λεμόνια κομμένα την ίδια μέρα (όσοι δεν έχουν περιβόλι ας αγοράσουν ακέρωτα κατά το δυνατόν πιο φρέσκα, εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό)
350 γρ οινόπνευμα ποτοποιίας (95 βαθμών, το βρίσκετε σε καλές κάβες)
350 γρ ζάχαρη
400 γρ νερό

Με το εργαλείο του ξεφλουδίσματος βγάζουμε τις φλούδες από τα λεμόνια προσέχοντας να μην πάρουμε μαζί από τη λευκή σάρκα. Μέσα σε μεγάλη γυάλα που να κλείνει με λάστιχο στο καπάκι της ώστε να κλείνει ερμητικά, ρίχνουμε το οινόπνευμα, ρίχνουμε τις φλούδες των λεμονιών, κλείνουμε και αφήνουμε για 14 ημέρες, κουνώντάς την κάπου κάπου.

Την 15η μέρα ετοιμάζουμε ένα ελαφρύ σιιρόπι με το νερό και τη ζάχαρη βράζοντας μόνο για 3 λεπτά. Όταν μισοκρυώσει το προσθέτουμε κι αυτό μέσα στη γυάλα, ανακατεύουμε καλά, κι έπειτα σουρώνουμε το μίγμα μέσα από λεπτό σουρωτήρι στα μπουκάλια.

Πίνεται παγωμένο κατευθείαν από την κατάψυξη. Κι όσο για τον καρπό των λεμονιών, στίψτε τα προτείνει η πάνσοφη Λένα, βάλτε το χυμό σε θήκες για παγάκια και θα χετε στιμμένο λεμόνι για τη μαγειρική. Τα φαρμάκια από την περιρρέουσα κακογουστιά πάνε αμέσως κάτω και η μοσχοβολιά του Αμάλφι μας κατακλύζει. Ci vediamo, ξαναλέω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News