Πάνω στο γραφείο μου σε περίοπτη (για μένα) θέση, έχω εδώ και χρόνια αυτή τη γελοιογραφία από το New Yorker που ως γνωστόν συγκεντρώνει την αφρόκρεμα του χιούμορ. Έχει γίνει πια κουρελάκι.

Για τους μη ομιλούντες την αγγλική μεταφράζω πρόχειρα:«Καλά που ήρθες. Τίποτε δεν κατορθώνω αν δεν έχω ντεντλάιν».

Τώρα που πέρασε η Δευτέρα αυτής της εβδομάδας, (μισός αιώνας άνθρωπος έχω γίνει που λέει κι ο Σουρούνης αλλά ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω τον τρόπο να εξαφανίζω αυτήν την ημέρα από το πρόγραμμά μου), την ξανακοιτάω. Άλλοτε ξεκαρδιζόμουν με την αφέλεια του κυρίου που σαν όλους μας θέλει την αγχόνη τού χρόνου στο λαιμό για να τελειώσει μια δουλειά. Ντεντλάιν ήθελες χρυσέ μου; Νάτο τώρα με το δρεπάνι να σου γρατσουνάει τον ώμο. Άλλοτε ξακαρδιζόμουν κι άλλοτε θαύμαζα τον οίστρο του εκπληκτικού David Sipress, να ανατινάξει τις λέξεις και την κυριολεξία τους.

Την ξαναβλέπω σήμερα κι ούτε μειδίαμα δεν μου προκαλεί. Δεν με αγγίζει η μεταφορά, είναι σαν να γυρνάω εγώ προς το έμπα της πόρτας μου και να βλέπω το τέλος να ‘ρχεται καλπάζοντας, το τελικό ντεντ λάιν, και τίποτα να μην κατορθώνω. Και τι θα του πω αυτουνού του τύπου; Δεν πρόλαβα; Δεν κατάλαβα; Χαζολόγαγα και η ώρα πέρασε; Νόμιζα ότι είχα χρόνο; Προσπαθούσα να συνηθίσω την πραγματικότητα και πέρασαν όλα τα χρόνια;

Δεν αντέχω τις Δευτέρες, ούτε αυτή ούτε καμμία, και δικαίως (αλλά και επί ματαίω) ο καλός μου μού τραγουδάει εδώ και χρόνια, για να μου φτιάξει τα κέφια Tell me why I don’t like Mondays.

Ξημέρωσε Τρίτη, πήραμε αναβολή και ανάσα. Για πολύ; για πόσο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News