Η άποψη ότι ο έρωτας έχει ίδια συμπτώματα με τα ναρκωτικά είναι επιστημονικά ορθή. Όσο για την περίφημη «χημεία» που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ατόμων, έχει αποδειχθεί ότι δεν αποτελεί ένα απλό σχήμα λόγου αλλά μια κυριολεξία την οποία προσυπογράφει η επιστήμη. Ερευνητές ανακάλυψαν ότι η ίδια χημική διαδικασία που προκαλείται από την δράση ενός ναρκωτικού, παρατηρείται και στους ερωτευμένους. Οταν μας χτυπήσει το βέλος του… σκανταλιάρη αγγέλου, κάποιες συγκεκριμένοι νευροδιαβιβαστές ενεργοποιούνται από το κατώτερο τμήμα της παρεγκεφαλίδας προς τον πρόσθιο φλοιό του εγκεφάλου. Ολόκληρη η ερωτική λειτουργία, από τα πρώτα στάδια μιας σχέσης μέχρι την ολοκλήρωσή της οφείλονται στη βιοχημεία. Και ας πιστεύουμε, αφελώς, ότι εμείς είμαστε που διαλέγουμε τον/την ερωτικό/ή σύντροφό μας. Οτι εμείς κρατάμε το τιμόνι στην ερωτική λειτουργία μας.

Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα (εν όχι όλα) οφείλονται στο εργοστάσιο του εγκεφάλου με την ανάλογη παραγωγή χημικών ουσιών. Το πιο γνωστό χημικό στοιχείο που συνδέεται με τον έρωτα (και, κατ' επέκταση το σεξ) είναι η φενιλεθιλαμίνη. Μια φυσική αμφεταμίνη του εγκεφάλου, όμοια με ναρκωτικό, που προκαλεί ανάλογη διέγερση. Το αίσθημα της λαγνείας οφείλεται στην τεστοστερόνη, ενώ για την έκρηξη του πάθους… υπόλογη είναι η οξυτοκίνη που ονομάζεται και «ορμόνη του αγκαλιάσματος». Δικός της ρόλος είναι να αυξάνει την ευαισθησία στις απολήξεις των νεύρων και να διεγείρει τις συσπάσεις των μυών, με αποτέλεσμα την έκρηξη του ηφαιστείου που ονομάζεται οργασμός. Ακόμα και η διάρκεια μιας ερωτικής σχέσης εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τη σταθερή παραγωγή της σεροτονίνης. Η απιστία, αντίθετα, «πριμοδοτείται» από μια διαφορετική λειτουργία του εγκεφάλου. Ερευνητές ανακάλυψαν ότι η καταστολή έκκρισης της βασοπρεσίνης, γνωστής και ως «ορμόνης της αγάπης», μπορεί να προκαλέσει τη μείωση του ερωτικού ενδιαφέροντος και την αναζήτηση μιας άλλης ερωτικής φωλιάς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News