352
|

Η παρτιτούρα και το τραγούδι

Θοδωρής Γκόνης Θοδωρής Γκόνης 17 Οκτωβρίου 2015, 17:35

Η παρτιτούρα και το τραγούδι

Θοδωρής Γκόνης Θοδωρής Γκόνης 17 Οκτωβρίου 2015, 17:35

Πάλι με το λεωφορείο της γραμμής, πάλι με το ΚΤΕΛ, αλλά αυτή τη φορά με τα βαμβάκια, με το βουλοκέρι, με τα ακουστικά στα αυτιά και το βιβλίο ασπίδα, αρκετά με τις μουσικές επιλογές των οδηγών, μια γελάσαμε, δυο τσακωθήκαμε, δεν πάει άλλο, λάβαμε τα μέτρα μας. 
Το τζάμι το ζητήσαμε, το διεκδικήσαμε, το πληρώσαμε και ξεκινήσαμε, όλα ωραία και καλά. Ας παίζουν ό,τι θέλουν, έχουμε την παρτιτούρα μας κι όταν ανεβαίνει ο πυρετός ακουμπάμε μάγουλο στο τζάμι.

Δίπλα μου συνταξιδεύει μια ηλικιωμένη κυρία με μαύρο φόρεμα και μαντίλι σταχτί, περασμένο στο λαιμό, έρχεται να πάρει τη θέση της όταν εγώ έχω καθίσει, έχω ταχτοποιηθεί, δεν μιλάμε, δεν λέμε τίποτα, είμαι βουλιαγμένος στην παρτιτούρα μου κι όταν βγάζω κεφάλι για να κλέψω αναπνοή, ρίχνω ματιές έξω, απ΄ την αντίθετη πλευρά, κοιτάζοντας, χαζεύοντας αφηρημένα τη διαδρομή, όμως νιώθω κάτι επίμονο, κάτι έντονο να με τραβάει προς το μέρος αυτής της γυναίκας, η ματιά της καρφωμένη επάνω μου, θέλει κάτι να μου πει, θέλει να κουβεντιάσει, αλλά εγώ βουλιάζω όλο και βαθύτερα, έχω φορέσει το σκάφανδρο και προσπαθώ να κατέβω όσο πιο βαθιά μπορώ και γίνεται, να μην έχω καμιά επαφή με τους γύρω μου, όμως δεν τα καταφέρνω καλά, κάποιος είναι εκεί, δίπλα μου, πάνω και μου τραβάει το σκοινί με τρόπο, σαν να μου δίνει σινιάλο να βγω ν΄ ανέβω, να κοιτάξω δίπλα μου, κάνω προσπάθειες  να κρατηθώ στον βυθό, κάτι με ενοχλεί, δεν γυρνώ, δεν θέλω να βγω από εκεί που έχω κρυφτεί, αλλά το τράβηγμα στο σκοινί δυναμώνει, ένα χέρι μου πιέζει το κεφάλι στα βαθιά και ένα άλλο με σπρώχνει, με διώχνει προς τα πάνω, προς τα έξω, αυτή η τραμπάλα, αυτό το πάνω κάτω, αυτό το μαρτύριο κρατάει όσο και το ταξίδι.

Όταν επιτέλους φτάνουμε στο τέρμα και βγάζω τα ακουστικά και σηκώνω το κεφάλι μου από το βιβλίο, βλέπω δίπλα μου να στέκεται η μάνα μου και να με κοιτά με λαχτάρα στα μάτια.
– Ήθελα να μιλήσουμε, ήθελα να κουβεντιάσουμε, αλλά εσύ ήσουν χωμένος όπως πάντα στο βιβλίο σου κι αν το βιβλίο είναι η παρτιτούρα σου όπως λες, η κουβέντα είναι το τραγούδι, αυτό μην το ξεχνάς. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News