Αυτό είναι γκαντεμιά. Να χωρίζεις. Να σε παίρνει ο αδελφός σου παραμάσχαλα στον Βέρτη. Να πιεις, να ξεχαστείς για λίγο, μέχρι να βρεις κουράγιο να συνειδητοποιήσεις το οριστικό τέλος. Και να πέφτεις πάνω στο γλέντι της ομάδας του Παναθηναϊκού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όντας γαύρος, θέλησα να το βάλω στα πόδια. Όπως έκανα πάντα όταν είχα προβλήματα. Και που να πήγαινα; Κάθισα κι έβλεπα τους άλλους να πανηγυρίζουν.

Τον Λέτο να χορεύει ζεϊμπέκικο. Κι ας τον χαρακτήρισαν προδότη οι Ολυμπιακοί, εκείνος βρήκε ανθρώπους να τον αγαπούν για αυτό που είναι: ένας πολύτιμος ποδοσφαιριστής που ο εγωισμός του κόβει σαν τον Προκρούστη το ταλέντο του. Τον Νίνη να πετάει λουλούδια και να χαίρεται σαν μικρό παιδί. Μα μικρό παιδί είναι. Τον Σιμάο να παίρνει το μικρόφωνο και να τραγουδάει κάτι ακαταλαβίστικά. Τον Καραγκούνη να ξορκίζει μονομιάς τα πέτρινα χρόνια. Κι όλους μαζί να φωνάζουν «ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, πρωτάθλημα στον Πειραιά». Εκνευρίστηκα με τη χαρά τους. Αυθόρμητα κοίταξα το κινητό. Είδα το τελευταίο της μήνυμα: «δεν θα με ξαναδείς ποτέ». Υπερβολές σκέφτηκα. Το ποτέ και το πάντα είναι υπερβολές.

Χαμένος στις σκέψεις μου, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα δίπλα στον Σισέ. Με είδε σκυθρωπό. Με ρώτησε γιατί δεν διασκεδάζω. Του εξήγησα στα γρήγορα. Μου έσφιξε τον ώμο, χαμογέλασε. «Μετά από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς, με κάλεσαν πάλι στην Εθνική» μου είπε. Επέστρεψε εννοούσε, κι ας είχε αποχαιρετήσει προσωρινά. Δίκιο είχε. Αυτό που μετράει την επόμενη μέρα της ήττας είναι η διαχείριση. Να σταθείς στα πόδια σου. Να διεκδικήσεις.

Αν ο Ολυμπιακός θέλει του χρόνου να διεκδικήσει το πρωτάθλημα είναι υποχρεωμένος να καταλάβει γιατί το έχασε. Τα ευρώ του Λαυρεντιάδη δεν θα δώσουν εξηγήσεις, θα λύσουν απλά κάποια λειτουργικά προβλήματα. Λειτουργικά προβλήματα έχω κι εγώ. Μου φαίνεται ακατόρθωτο να στήσω εξ αρχής μια καθημερινότητα. Αλλά πιστεύω ότι είναι πιθανόν να επιστρέψω. Κι ο Σισέ το πιστεύει.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News