Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται και όλα συζητιούνται, κανένας μας δεν φταίει. Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα έχουν γίνει – τι τάχα να έχει μείνει που ακόμα να μας καίει; Η Ελένη Βιτάλη «ρωτάει» τραγουδώντας στο Κύτταρο («έλα Ηπείρου κι’ Αχαρνών να σε γιουχαΐσω» ), εκεί που 16χρονος πρωτοπήγα για να ακούσω Σαββόπουλο live – το απόλυτο ελληνόφωνο ίνδαλμά μου που τραγουδούσε ο ίδιος τα τραγούδια του – σαν τον Bob Dylan.

Τι τάχα να έχει μείνει λοιπόν; Ρωτάμε για να ακούσουμε μιαν απάντηση, δεν ρωτάμε το κενό. Και αν ρωτήσετε εμένα, εσείς που με διαβάζετε ή η κυρία Βιτάλη, θα σας απαντήσω πως όχι μόνο έχουν μείνει πράγματα που μας καίνε, αλλά πως αυτά όλο και πολλαπλασιάζονται, γιατί είμαστε πολλοί αυτοί που «μας νοιάζει», μας καίει και μας τσουρουφλίζει ζωντανούς κάθε μέρα και κάθε νύχτα της ζωής μας η ομορφιά, ο έρωτας, η αρμονία, η αγάπη, οι άλλοι άνθρωποι, η φύση, η ελπίδα, το χαμόγελο που έχουμε κατακτήσει και βγαίνει από μέσα μας, αυτό που δεν είναι μορφασμός αλλά φώς αληθινό. Αυτό το τραγούδι, το «Μπήκαμε στα Χρόνια», είναι σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη. Μαγικό τραγούδι. Η Βιτάλη το αποθεώνει και το ίδιο κάνει και με δυο τρία ακόμα τραγούδια που της αρέσουν. Αυτά που δεν της αρέσουν τα φτύνει, δεν κάνει καν τον κόπο να τα τραγουδήσει σωστά, έστω και «τεχνικά». Τα κοροϊδεύει και τα ξεπετάει – και δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί τα διάλεξε.

Η φωνή της δεν «αντέχει» απλώς, είναι καμπάνα, αστραφτερή, δυνατή, φορτισμένη με αίσθημα βγαλμένο μέσα απ’ την ψυχή της – που, στην περίπτωσή της, μάλλον πρέπει να έχει φωλιάσει κάπου εκεί γύρω στο διάφραγμα. Καμιά τραγουδίστρια και κανένας τραγουδιστής της γενιάς της δεν έχει «κρατήσει» τόσο ζωντανό το όργανο αυτό το φωνητικό που είναι μαζί ψυχή και τεχνική και ταξίδι και όνειρο – που καταλήγει στην «μεγάλη ερμηνεία». Την ακούς και ανατριχιάζεις. Αλλά το μαγαζί είναι ψιλοχάλια και ο ήχος για τα πανηγύρια, η τσιγαρίλα απίστευτη και ο εξαίρετος Haig που την συνοδεύει σε κουράζει πολύ, γιατί λέει πάρα πολλά τραγούδια, πάρα πολλά ξένα άγνωστα τραγούδια – στη διαπασών. Το ίδιο κουράζει και η Μυρτώ Ναούμ παρά την εξαιρετική, (εντάξει, το καταλάβαμε), φωνή της. Το πολύ το κύριε ελέησον όμως – έλεος. Όταν την ακούς στο πρώτο και το δεύτερο λες «μπράβο, μπράβο, μπράβο». Αλλά δεν έχεις πάει ούτε για τον εξαιρετικό, το ξαναλέω, Haig Yazdjian, ούτε για την εξαιρετική, το ξαναλέω και αυτό, Μυρτώ Ναούμ. Έχεις πάει για την Ελένη Βιτάλη.

Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα είχα υπομονή πολλή – και κάποια στιγμή ανταμείφτηκα γιατί βγήκε η Βιτάλη και με έκανε να δακρύσω δάκρυ αληθινό πριν φτάσει καν στο τρίτο τραγούδι, όπου λύθηκε πια μέσα μου ένας λυγμός και το καταφχαριστήθηκα. Έφυγε όμως την ίδια στιγμή, λες και το έκανε επίτηδες – και όταν ξανάρθε, μετά από καμιά ώρα, ήταν η ίδια σπουδαία τραγουδίστρια μ’ αυτή τη φωνή την απίστευτη, αλλά μας είχε κιόλας βαρεθεί και ήθελε να πάει σπίτι της. Εν τω μεταξύ ο Haig κυρίως, αλλά και η Μυρτώ, αλωνίζανε και τραγουδούσανε τα άλλ' αντ' άλλα των αλλών με μια μπάντα για τα μπάζα. Δεν ξέρω, δεν είμαι ειδικός, μπορεί να μην έφταιγαν οι μουσικοί, μπορεί να έφταιγε ο ήχος, διαπεραστικός και εξουθενωτικά δυνατός, ή το γεγονός πως η Ελένη Βιτάλη μας είχε ήδη σπάσει τα νεύρα γιατί είχαμε πάει να την ακούσουμε με αγάπη και σεβασμό και ενθουσιασμό και φορτισμένοι ενέργεια καλή και δυνατή – και μας είχε πετάξει στο έλεος του μαγαζάτορα, του ήχου του, της μπάντας, του Haig και της Μυρτώς.

Γυρίζοντας σπίτι μου στις 3 το πρωί έβγαλα τα ρούχα μου στο μπαλκόνι να ξετσιγαριάσουνε και έκανα ένα καυτό ντους. Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουνα πως είναι άδικο να μην απολαμβάνει αυτή η μεγάλη ερμηνεύτρια το ανεκτίμητο δώρο που της δόθηκε. Είναι κρίμα που τόσοι μεγάλοι καλλιτέχνες στρέφονται εναντίον της «χάριτος» που τους έλαχε να κουβαλήσουν. Τριάντα εμφανίσεις το χρόνο, όχι πάνω από μια ώρα, σε έναν ωραίο καθαρό χώρο με ωραίο καθαρό ήχο, θα επέτρεπαν στην Βιτάλη να επικοινωνεί με το κοινό της που την αγαπάει τόσο πολύ και την ακολουθεί και διψάει να την ακούσει. Και ας μην πει ξανά ποτέ τραγούδι που δεν της αρέσει. Να τραγουδάει ό,τι θέλει, ελεύθερα, τίμια, καθαρά και ξάστερα. Θα μας κάνει μεγάλη χάρη αν προγραμματίσει κάποιες προσεγμένες εμφανίσεις, με δυο τρεις καλούς μουσικούς – και ένα πολύ καλό ηχητικό δίχτυ ασφαλείας. Είναι μεγάλη αμαρτία να έχεις πάει να ακούσεις μια πολύ μεγάλη φωνή, να την έχεις ακούσει – και να πέφτεις για ύπνο λυπημένος.

Η ζωή δεν είναι παράδεισος, για κανέναν μας. Έχει όμως πολύ χώρο για φώς και για αγάπη, για πάρε και δώσε ψυχικό, για καθαρές καρδιές και καθαρούς λογαριασμούς. Φαντάζομαι την Βιτάλη να το διαβάζει αυτό που γράφω και να λέει «όχι, δεν υπάρχει χώρος για αλήθεια φίλε, είσαι ρομαντικός και πλανεμένος». Δεν είμαι όμως. Κάπου κάτι γίνεται λάθος στη σχέση της με το κοινό. Και νομίζω ότι είναι στο χέρι της και έχει τα κότσια να το διορθώσει αυτό το λάθος επιτέλους – και να τραγουδάει συχνότερα τραγούδια που να της αρέσουνε. Αυτό. Τίποτε άλλο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News