Αν η κυβέρνηση είχε βάλει διόδια στην κουζίνα μου στην προσπάθειά της να αυξήσει τα έσοδα του κράτους, το μόνο σίγουρο είναι πως η τρύπα του δημόσιου χρέους θα έβγαζε στην Κίνα. Αν η κουζίνα μου ήταν ιστοσελίδα, η Alexa θα εμφάνιζε για πρώτη φορά αρνητικό πρόσημο ώστε να μπορέσει να την στριμώξει κάπου στην λίστα με τα πιο δημοφιλή site παγκοσμίως. Τι θέλω να σας πω; Το πολύ απλό πως η κουζίνα του διαμερίσματός μου είναι σαν τα παρθένα δάση του Αμαζονίου. Και αυτό οφείλεται κατά βάση σε δύο πράγματα, τόσο αλληλένδετα όσο τα δάχτυλα που μπλέκονται λίγο πριν την προσευχή.

Η εργένικη ζωή σε συνδυασμό με τη σχέση που διατηρώ με το φαΐ με έχουν φτάσει στο σημείο να έχω την αίσθηση πως ένας εντελώς καινούριος κόσμος ανοίγεται μπροστά μου κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτά τα λίγα τετραγωνικά που άλλοι θεωρούν βασίλειό τους. Και είναι απολύτως φυσιολογικό. Η χαρά του να μαγειρεύεις για ένα και μόνο άτομο είναι αντιστρόφως ανάλογη των κατσαρολικών που πρέπει να πλύνεις μετά. Σε περιπτώσεις όπως τη δική μου, που μου αρέσει το μαγείρεμα, νιώθεις το άδικο να παίρνει την κουτάλα και να μαζεύει τα σάλια σου. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, ποιος άνθρωπος -νοήμων μεν μπακούρης δε- θα καθόταν να φτιάξει ένα ταψί παστίτσιο -έστω και μικρό; Κανείς. Εκτός βέβαια, αν το πλύσιμο των πιάτων είναι το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που μπορεί να σου προσφέρει ηδονή και να περιλαμβάνει και σαπουνάδες.

Μια προσωρινή λύση είχε βρεθεί όσο δούλευα στο γραφείο. Έφτιαχνα ό,τι τράβαγε η ψυχή μου -από κανελόνια μέχρι τάρτες λεμονιού- έτρωγα μέχρι να τσιτώσουν τα τοιχώματα του στομαχιού μου και το υπόλοιπο συσκευαζόταν προσεκτικά σε τάπερ για να προσφερθεί στους συναδέλφους την επομένη. Ήρθε όμως η μέρα που παραιτήθηκα και όλα αυτά σταμάτησαν μαχαίρι. Μαζί τους ήρθε η μεταθανάτια σχέση με το ψυγείο μου. Αυτό το φως που βλέπεις να φέγγει και θες να το ακολουθήσεις ενώ όλα γύρω είναι κενά. Το γεγονός πως ανήκω σ' αυτή την περίεργη φυλή των ανθρώπων που απλώς ξεχνάνε να φάνε δεν βοηθά καθόλου την όλη κατάσταση, με αποτέλεσμα το ψυγείο μου να έχει πλέον σοβαρές υπαρξιακές ανησυχίες.

Ο λόγος που σας τα γράφω όλα αυτά είναι η είδηση που διάβασα προχθές. Οι έξυπνες οικιακές συσκευές επιστρέφουν, λέει, με περισσότερες δυνατότητες αυτή τη φορά. Ξεχώρισα το ψυγείο, το οποίο θα είναι συνδεδεμένο με το ίντερνετ, θα αναγνωρίζει τα φυλασσόμενα είδη και θα προτείνει συνταγές που μπορούν να υλοποιηθούν με τα υπάρχοντα τρόφιμα. Και αλήθεια αναρωτιέμαι, πόσες συνταγές μπορεί να μου προτείνει που να φτιάχνονται με μήλα και νερό -τα μόνα πράγματα που έχω σίγουρα στο ψυγείο μου. Μία; Δύο; Τρεις; Δέκα; Αμ δεν είναι έτσι η εξυπνάδα. Θα το παραδεχθώ μόνο όταν αρχίσει να μου υπενθυμίζει πως πρέπει να φάω κάτι γιατί τους τελευταίους δύο μήνες έχω χάσει χωρίς κόπο έξι κιλά. Έως τότε, θα μείνω με την μετενσάρκωση του Σαρτρ στην κουζίνα μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News